[Xenios]

Αν ο απατημένος κάνει την ζωή αφόρητη στον άπιστο, φυσικά φταίνε και οι δύο.

Όμως ο άπιστος, λογικά, θα πρέπει ο ίδιος να σταματήσει αυτή την σχέση, μ' όσες συνέπειες και αν υπάρχουν. Όταν μία σχέση φτάνει στ' άκρα, το πιο έντιμο είναι να τελειώσει, να δοθεί λύση τελειωτική.

Δεν καταλαβαίνω, η απιστία είναι η εκδίκηση του απατημένου; Δεν μου ακούγεται καλά.

Το τι θα πει ο γείτονας απέναντι ή ο Παπάς της ενορίας, ε νομίζω λογικά δεν πρέπει να απασχολεί κανένα σοβαρό άνθρωπο.

Αυτό που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, είναι πως γίνεται ένας άνθρωπος να ισχυρίζεται ή να πιστεύει ότι αγαπάει το έτερον ήμισυ και ταυτόχρονα να του/της φοράει περικοκλάδα.

Να τονίσω και πάλι, ότι δεν αναφέρομαι σε ένα ή δύο «παρεκτροπές», που μπορεί να προήλθαν, από απρόσμενες περιστασιακές συνθήκες. Αυτό νομικά δεν θα το έλεγα ούτε καν πταίσμα, η διαρκής όμως απιστία, ανεβάζουν το αδίκημα σε πλημμέλημα ή και κάτι παραπάνω.