Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #22  
Παλιά 30-03-08, 00:54
Το avatar του χρήστη Endelva
Endelva Ο χρήστης Endelva δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 09-05-10 17:03
Φύλο: Γυναίκα
Η διαθεσή μου τώρα:
Περί σωματικού πόνου:

Ο σωματικός πόνος μπορεί να αποβεί χρήσιμος. Μπορεί να είναι όμως και τελείως άχρηστος. Ξέρουμε σε τι χρησιμεύει ακριβώς, είναι ένδειξη του ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά αν π.χ. μάθουμε τι δεν πάει καλά και προσπαθούμε να το διορθώσουμε [πηγαίνοντας στο γιατρό, κτλ.] δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται για να μας λέει βασανίζοντάς μας κάτι που ήδη ξέρουμε και προσπαθούμε να βγάλουμε από τη μέση. Αν δε δεν βγαίνει με τίποτα από τη μέση δεν υπάρχει και πάλι λόγος να πεθάνουμε πονώντας. Ευτυχώς έχουμε προ πολλού ανακαλύψει/εφεύρει τα παυσίπονα.

Περί ψυχικού πόνου:

Και ο ψυχικός πόνος μπορεί να αποβεί χρήσιμος. Τίποτε [νομίζω] δεν συνάντησα στον κόσμο που να είναι χρήσιμο de facto, όλα είναι δυνάμει χρήσιμα. Ο πόνος διδάσκει αν αυτός που τον υφίσταται είναι σε θέση να πάρει ένα μάθημα - καμμιά φορά δεν είναι, είναι ένα μαλακό κουβαράκι στο πάτωμα και δεν αντέχει άλλο πόνο, δεν αντέχει τίποτε. Ο πόνος λυτρώνει αν αυτός που τον βιώνει κρίνει πως δίκαια τον βιώνει, ως τιμωρία, αν έχει ανάγκη αυτή τη λύτρωση και του έρχεται "βολικά" αυτός ο πόνος, αν τον ικανοποιεί βαθειά ο συγκεκριμένος συμβολισμός [μην υποτιμάτε τα σύμβολα, δουλεύουν] ή αν νοιώθει πως πριν από αυτόν τον πόνο ήταν μουδιασμένος και κενός, αν νοιώθει πως ο πόνος τον "ξυπνάει". Έτσι από μόνος του, σκέττος, ξεκάρφωτος, δεν είναι τίποτα, σε "συνεργασία" με αυτόν που τον βιώνει μπορεί να φέρει διάφορα αποτελέσματα. Άλλες φορές καλά, άλλες φορές κακά. Αν ο άνθρωπος που τον βιώνει δεν μπορεί να συνεργαστεί, αν δεν μπορεί να αντέξει, τότε αυτοκτονεί, ή νεκρώνει ένα κομμάτι του εαυτού του μεταλλασσόμενος σε κάτι σκληρότερο, δυνατότερο, αλλά δυστυχώς και λιγότερο ευαίσθητο, με λιγότερους "υποδοχείς ομορφιάς", αν θέλετε. Ή απλώς τρελλαίνεται. Τα αποτελέσματα λοιπόν μπορεί να είναι και καλά [κάποια γνώση ή και σοφία, συχνότερα, ξύπνημα, και λύτρωση λίγο πιο σπάνια γιατί αυτήν τη δίνει μόνο σε χαρακτήρες κάποιου συγκεκριμένου τύπου], αλλά και κακά, όπως όλα αυτά τα κακά που ανέφερα στην προηγούμενη πρόταση.

Γενικά αυτοί που βγαίνουν νικητές από την αναμέτρηση με τον πόνο, αυτοί που έχουν "ευεργετηθεί" από αυτόν [το βάζω στα εισαγωγικά γιατί τον ίδιο τον πόνο δεν μου αρέσει να τον προσωποποιώ - όχι σε αυτό το πλαίσιο τουλάχιστον, και όχι γιατί αμφισβητώ το ότι μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα], τείνουν από να τον θεωρούν κάτι αποκλειστικά και μόνον καλό, μέχρι και να τον λατρεύουν. Επίσης, τείνουν προς την αλαζονία, νομίζουν πως αντέχουν άπειρο από αυτόν, πως δεν είναι όντα με σώμα πεπερασμένο, με νευρικό σύστημα που αντέχει μόνο μέχρι κάποιο επίπεδο πόνου - αισθάνονται πως ο ψυχικός πόνος απευθύνεται μόνο στην ψυχή/πνεύμα τους [την οποία/το οποίο είναι εύκολο να θεωρήσει κανείς παντοδύναμο μιας και δεν το νοιώθει φθαρτό καθημερινά, όπως το σώμα του] και πως δεν έχει να κάνει με το σώμα τους, και κάνουν λάθος, το οποίο λάθος μπορεί να αποβεί τραγικό για το σώμα τους, αλλά και για αυτό που ορίζουν ως ψυχή τους... Έπειτα, ή τυχαίνει να μην έρθουν αντιμέτωποι με το επόμενο επίπεδο πόνου κι έτσι παραμένουν αλαζόνες όσον αφορά στο θέμα για πάντα, ή έρχονται αντιμέτωποι με το επόμενο επίπεδο, και ή αντέχουν πάλι σχετικά άνετα και εμμένουν στην αλαζονία τους, οπότε έχουμε αγωνία να δούμε τι θα γίνει στο αμέσως επόμενο επίπεδο, ή καταστρέφονται [ανέφερα πώς πιο πάνω], ή έχουν την τύχη να επιβιώσουν κάπως κουτσά-στραβά [είτε επειδή η αιτία του πόνου αποσύρεται (μεγάλη τύχη αυτό), είτε όντως λόγω αντοχής αλλά παρά τρίχα] καταλαβαίνοντας αυτή τη φορά πως δεν αντέχουν τα πάντα, πως λίγο ακόμα και θα είχαν πληγεί ανεπανόρθωτα, και πως ο ψυχικός πόνος απευθύνεται μιαααα χαρά και στο φθαρτό σώμα τους, και όχι μόνο σε αυτό που αντιλαμβάνονται ως ψυχή τους.

~

Επίσης, φυσικά και υπάρχουν αναλογίες μεταξύ σωματικού και ψυχικού πόνου [ισχύουν και στον ψυχικό τα περί προειδοποίησης και περί κάποιου πράγματος που πάει στραβά], απλώς α. είναι προφανείς, και β. η αιτία του σωματικού πόνου βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο ως επί το πλείστον, ακόμα και αν έχει προκληθεί από εξωγενείς παράγοντες [υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις] και η λύση βρίσκεται συνήθως κάπου έξω [γιατροί, φάρμακα, εξωτερικες γενικά παρεμβάσεις] ενώ η αιτία του ψυχικού πόνου είναι συχνότερα καθαρά εξωγενής [αν και πάλι υπάρχουν εξαιρέσεις] αν και η μόνη ελπίδα για απαλλαγή από τον πόνο βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο [εκτός κι αν η αιτία που τον προκαλεί πάψει να υφίσταται]...
__________________
[Sola fide.]
Her hair spread out in fiery points glowed into words, then would be savagely still. – T. S. Eliot, The Waste Land.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Endelva : 30-03-08 στις 01:04
Απάντηση με παράθεση