[justin]

Από την ποιητική συλλογή.
“Ταξιδεύοντας στο ηλιοβασίλεμα των πεπρωμένων”

Είσαι να παίξουμε;

Το δεκάχρονο αγόρι με σκούντηξε ελαφρά, ξαφνιάστηκα,
συμβαίνει κάτι μικρέ, θέλεις κάτι;
Ναι λέω να αφήσεις τις Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες με τα παιχνίδια
και πάμε να παίξουμε.
Να παίξουμε; Με πειράζεις μικρέ έτσι δεν είναι;
Όχι, ξέρω πως κι' εσύ το θέλεις να πάμε πίσω στο χρόνο, να ψήσουμε
πήλινες μπίλιες, να κυνηγήσουμε λαδάκια, μαντινάδες να γράψουμε.
Ταξιδιώτες στους μπαξέδες με τα λευκά των μύλων τα πανιά, να πετάξουμε.
Εγώ κι' εσύ; Ναι είμαστε φίλοι, είμαι εσύ, είσαι εγώ.
Παραμύθια πιτσιρίκο, δεν ξαναγυρνούν τα περασμένα, δεν μπορείς το χρόνο
να σταματήσεις.

Φαίνεται πως με πήρε ο ύπνος, τελευταία η παλιά μου πολυθρόνα χατήρι
δεν μου χαλάει.

Μικρέ με κούρασες δε θέλω ένα κοπέλι να θωρώ,
πως εισ’ εγώ μη λες δεν το μπορώ.
Δε σε γνωρίζω, δε σε ξέρω, δε θυμάμαι,
δεν είμαι φίλος σου λυπάμαι.

Παππού κι’ αν όπως λες είσαι η αλήθεια
κι’ ότι δε ζεις στα παραμύθια,
τότε είμαι εγώ επαναστάτης
κι’ είσαι ένας άλλος αποστάτης.

Εσ’ ένα σώμα κάλπικο και ξένο
κι εγώ ψυχή που τη ζωή δεν τη χορταίνω.
Είσαι ένα όνειρο παλιό που έχω ξεχάσει
κι’ εγώ η καρδιά σου που δε λέει να γεράσει.
Εισ’ ένα ψέμα που οι χειμώνες του το δέρνουν
κι εγώ τα μάτια σου που ερωτευμένα παραμένουν.

Όμως δε θέλω στη θολούρα να σ’ αφήσω,
άσε το δάκρυ σου μ’ αγάπη να σκουπίσω.
Είμαι εσύ, το χρόνο που ποθεί να σταματήσει,
ποιός δε λαχτάρισε δυό ζάλα πίσω να γυρίσει.

Yiannis H.