[Chressida]

«Άδραξε τη μέρα» μας είπε ο Οράτιος και από την εποχή του μέχρι και σήμερα πολλοί το λένε, πολλοί το ισχυρίζονται, δεν ξέρω κιόλας αν το εφαρμόζουν και αν μπορούν να το έχουν αυτό ως βασικό γνώμονα στη ζωή τους. Το μότο μάλιστα εξελίχτηκε σε κάτι πολύ πιο περιορισμένο. Τώρα δε λέμε απλά «άδραξε τη μέρα» αλλά «ζήσε τη στιγμή».

Επίσης, παρατηρώ ότι αυτό συνήθως το λέμε σαν παρηγοριά στη ματαιότητα της ζωής μας. Όταν ερχόμαστε σε επαφή με το θάνατο, για παράδειγμα, ή με κάποιες σοβαρές ασθένειες, λέμε κι ένα «ζήσε τη στιγμή» ή εκείνο το πολύ περιγραφικό «όσα φάμε, όσα πιούμε κλπ» και είμαστε σίγουροι ότι βρήκαμε την μαγική συνταγή.

Μπορεί και να είναι μαγική, δεν ξέρω. Μπορεί και να είναι η μόνη απάντηση στα προβλήματά μας. Γεγονός, όμως, είναι ότι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς γίνεται αυτό το «ζήσε τη στιγμή», με ποιον τρόπο εφαρμόζεται.

Ωραία είναι να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις όμορφες στιγμές στη ζωή μας και να φροντίζουμε όσο μπορούμε να ζούμε πολλές τέτοιες, αλλά δεν μπορώ να τις απομονώσω και να ζήσω γι’ αυτές.

Αν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς, αυτές οι όμορφες στιγμές, όσο και να με γεμίζουν δεν πρόκειται ποτέ να με κάνουν νιώσω ευτυχισμένη, ικανοποιημένη έστω και αφού τελειώσουν.

Για παράδειγμα, μία έξοδος με φίλους που εξελίχτηκε πανέμορφη, θα με γεμίσει από τη μία αλλά δε θα με κάνει να ξεχάσω τα υπόλοιπα προβλήματά μου. Ούτε θα τα εξαφανίσει.

Ένα βιβλίο που διάβασα θα με μαγέψει μέχρι να φτάσω στο τέλος του. Αλλά ως εκεί. Ύστερα θα επιστρέψω στην καθημερινότητα.

Ας καταλήξω. Πιστεύω ότι για να πετύχω την ισορροπία και ευδαιμονία που μας υπόσχονται οι ποιητές, οι συγγραφείς και οι φιλόσοφοι μέσω της στιγμής, τότε αυτή η στιγμή πρέπει να γίνει θηλιά που θα δεθεί με την επόμενη στιγμή – θηλιά και έτσι, πολλές μαζί θα φτιάχνουν ένα αρμονικό και όμορφο όλο.

Τότε, όμως, παύουμε να μιλάμε για στιγμή και μιλάμε για διάρκεια. Ή κάνω λάθος;