Η Ωδή του Οράτιου:
Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. Ut melius, quidquid erit, pati.
Seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum: sapias, vina liques et spatio brevi
spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida
aetas:
carpe diem quam minimum credula postero.
Λευκονόη, μη ρωτάς, δεν κάνει να ξέρεις
ποιο τέλος όρισαν οι θεοί για τη ζωή τη δική μου και τη δική σου·
και μη ζητάς τ’ άστρα μελετώντας να τό βρεις.
Πόσο είναι προτιμότερο να δείχνεις υπομονή σ’ ό,τι συμβεί!
Χειμώνες περισσότερους αν μας χρωστά ο Δίας
ή αν αυτόν μάς χάρισε στερνό, που σπάει το κύμα το τυρρηνικό
στ’ αντικρινά τα βράχια, δείξε τη φρονιμάδα σου,
στράγγιζε τα κρασιά σου·
κι αφού η ζωή είναι λίγη, κλάδευε τη μακρινή ελπίδα.
Όσο μιλάμε, θα ’χει πετάξει πια ο φθονερός ο χρόνος.
Απόλαυσε το σήμερα και δείξε ‑όσο το δυνατόν‑
λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο.
Πηγή