Εν Καλάμαι.....
Πάνω στα χνάρια οδοιπορώ τα άληστά μου τα παλιά
του Αλμυρού θωρώ τ’ απομεινάρια
και της ταβέρνας τ’ όνομα πρωταπριλιά
είδωλα σκοτεινά και τ’ άλικα φεγγάρια.
Ε! Ταβερνιάρη
βάλε ένα ουζάκι σ’ έναν ξένο
να καθίσω λίγο
της ανάμνησης το τρένο περιμένω.
Εδώ που τα ουράνια τόξα την ανάσα της θάλασσας φιλούσαν
και που οι γοργόνες με πολύχρωμα κοράλλια τα όνειρά μας κεντούσαν
εδώ που η σκιά των ματιών μας αγκάλιαζε τη λευκή δύση
και που οι καρδιές μας τις μαργαρίτες είχαν μαδήσει
εδώ που τα φιλιά μας ξυπνούσαν με τα τραγούδια των ανέμων
τώρα λυσσαλέες ακούγονται οι ιαχές των σύγχρονων πολέμων.
Ανείπωτη αβάσταχτη η βαναυσότητα του χρόνου
απροσμάχητη και η επέλαση του πόνου.
Ε! Ταβερνιάρη
πιάσε ένα διπλό ακόμα
το ποτήρι μου να σπάσω
βρες μου λίγη θάλασσα και χώμα.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 11-03-10 στις 20:14
|