[mystakid]

...η άλλη όψι της ελπίδας, είναι ο φόβος. Η διάταξη θα μπορούσε να είναι και σαν πάνω - κάτω (στην επιφάνεια και υποβόσκουσα στο υπόγειο), αλλά ευστοχότερα μέσα - έξω (στον φυσικό/ψυχικό μας κόσμο). Συνειδητά κι υποσυνείδητα. Εκδηλωμένη και ανεκδήλωτη, προβαλλόμενη και απωθημένη...

Όταν κάποιος κάτι ελπίζει, συγχρόνως φοβάται (ισόποσα) μην τύχει και δεν γίνει αυτό που ελπίζει. Όταν πάλι φοβάται κάτι, ενδόμυχα ελπίζει να μην γίνει αυτό που φοβάται.

Κι αυτές οι αλλαγές με την πολυπλοκότητά τους και ιδιαιτερότητα στον καθένα, που όμως μπορούν να ενταχθούν σε ομάδες, έλκουν και απωθούν, διαστέλουν συστέλουν τις ψυχοσυνθέσεις των ανθρώπων, με επόμενο να ακολουθούν και τα σώματά τους. Ο φοβισμένος ζαρώνει, κοντοστέκεται, ακινητεί, ο ελπίζων, απλώνεται, προχωράει, κινείται, πετάει....

Δεν είναι σκοπός αυτά τα πηγαία εργαλεία να τα καταργήσει κάποιος, αλλά όπως λέει κι η λέξη, να τα χειριστεί, επ' ωφελεία του, δλδ επιδέξια. Χρειάζεται πίστη και διάκριση, για ποια πράματα αξίζει να φοβόμαστε και ποια όχι. Ποια αξίζουν την ελπίδα μας, και ποια όχι. Αναβαθμιζόμενη η πίστη σε ορθοδοξότερη, (ορθής δοξασίας - σε όποιο επίπεδο μπορεί ο καθένας λόγου ή Λόγου ή συνδυασμός) και αυξανόμενη η διάκριση, αλλάζουν όχι μόνο η ''ποιότητα'' των φοβιών - ελπίδων*, αλλά και ίδια η ζωή, με εμφανή σημεία ελευθερίας, από τις προηγούμενες άτοπες και άστατες και άτακτες και τελικά απάνθρωπες φοβοελπίδες....


---------
* σκεφτείτε τι φοβίες και τι ελπίδες μας κυριαρχούσαν σαν ''έμμονες ιδέες'', όταν ήμασταν παιδιά και πως μεγαλώνοντας, απορρίπτονται, αλλάζουν, μακάρι να ευστοχούν. Σειρά σε αυτήν την τάξη και πρόοδο, δεν έχει μόνο η βιολογική ωρίμανση, αλλά κυρίως η πνευματική, που είναι ''κάπως'' ανεξάρτητη από την φυσιολογική...