Γενοκτονία Ποντίων

[varthol]

Πάνε κοντά ενενήντα χρόνια από τότε που ο Ελληνισμός του Πόντου, ένα περήφανο κομμάτι του έθνους μας το οποίο κατάφερε να διατηρήσει την ελληνικότητα του διαμέσου των αιώνων και μέσα από εθνικοαπελευθερωτικούς αιματηρούς αγώνες, ξεριζώθηκε από τα μέρη του. Εκδιώχθηκε από την πατρίδα στην οποία άνθησε και την οποία κατοικούσε επί χιλιετίες.

Η λέξη γενοκτονία αποδόθηκε στην ειδεχθή πράξη την οποία περιγράφει, από τον Αμερικανοεβραίο καθηγητή Lemkin, που θέλησε να περιγράψει το έγκλημα των Ναζί ως ένα έγκλημα που στρέφεται κατά της ανθρωπότητας και το οποίο εντάσσεται στο δόγμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου, λαμβάνοντας υπόσταση από την περί Γενοκτονίας Σύμβαση του Ο.Η.Ε το 1948.

Στην Κεμαλική Τουρκία την εποχή εκείνη (1914-1918), βρισκόταν στο απόγειο του το εθνικιστικό κίνημα των Νεότουρκων με εμπνευστή τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Ο τελευταίος στην προσπάθεια του να δημιουργήσει ένα έθνος ενιαίο και υποταγμένο στη βαρβαρότητα, προσπάθησε να εκτουρκίσει και να εξισλαμίσει τους μη ισλαμικούς και δη χριστιανικούς πληθυσμούς της περιοχής.

Εξυπηρετώντας το όραμα της συγκρότησης εθνικού κράτους στη θέση των υπολειμμάτων της Αυτοκρατορίας, εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου επίθεση για εξόντωση και εκπατρισμό των Ελλήνων του Πόντου.

Πέρα από τα θύματα της Γενοκτονίας, χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως άνδρες οδηγήθηκαν στα τάγματα εργασίας, τα περίφημα «αμελέ ταμπουρού» και οι περισσότεροι εξ αυτών πέθαναν από τις κακουχίες και το κρύο. Οι γυναίκες βιάζοντο και εξευτελίζοντο ανηλεώς. Τα εθνικά σύμβολα και οι εκκλησίες καταστρέφοντο με σκοπό να καμφθεί παντίοις τρόποις το ηθικό των Ελλήνων.

Το σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων του Πόντου με την ονομασία «λευκός χειμών», που εκπονήθηκε από Γερμανούς αξιωματικούς, προέβλεπε τη μαζική μετακίνηση των εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις εστίες των πεζή.

Όσοι επέζησαν από τις κακουχίες της πεζοπορίας και τις αρρώστιες δέχθηκαν τα πυρά ένοπλων Τσετών (παραστρατιωτικού σώματος) και αποδεκατίστηκαν. Πρόσφατα το γερμανικό κοινοβούλιο ανεγνώρισε τη συμμετοχή των Γερμανών στη Γενοκτονία, πράγμα που επέσυρε την οργή του Ερντογάν καθότι οι Τούρκοι επίσημα την αρνούνται.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου συνετελέσθη τα χρόνια 1914-1918 και ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση από το ’14 έως το ’18 κατεσφάγησαν 70.000 Έλληνες ταυτόχρονα με τη σφαγή 1,5 εκατ. Αρμενίων. Στη δεύτερη φάση που ξεκίνησε με τη συνθηκολόγηση των Οθωμανών και κράτησε ως το 1922, οι Νεότουρκοι έσφαξαν συνολικά 353.000 Έλληνες Ποντίους, το μισό περίπου του πληθυσμού της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας.

Ο Ποντιακός λαός όμως περήφανος καθώς ήταν δε θα μπορούσε να υπομείνει αδιαμαρτύρητα αυτά τα βασανιστήρια αλλά ούτε και να εξισλαμισθεί. Ακολουθώντας το παράδειγμα των υπολοίπων Ελλήνων που αποτίναξαν το ζυγό του εκάστοτε κατακτητή που επεχείρησε να επιβουλευτεί την Εθνική Ανεξαρτησία τους, δημιούργησαν αντάρτικο στα κακοτράχαλα βουνά του Πόντου, εποποιία αντάξια του ’21.

Στα χρόνια μας η ελληνική βουλή μόλις το 1996 ανεγνώρισε τη Γενοκτονία αυτή, που όμως δε διδάσκεται στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας-παρά μόνο κάποιες αναφορές, ίσως για να μη κακοκαρδίσουμε τους γείτονες, στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής φιλίας και της «κουμπαριάς».

Συν τοις άλλοις, ακούγονται και κάποιες φωνές που λέγουν ότι αυτά είναι παρελθόν και δε θα έπρεπε να αποτελούν εμπόδιο στη συναδέλφωση των λαών. Ότι δήθεν τέτοιες ωμότητες έχουν διαπραχθεί εκατέρωθεν και ότι αυτά τρόπον τινά δικαιολογούνται σε ένα πόλεμο. Αυτό όμως είναι πέρα από κάθε λογική και ιστορική ακρίβεια. Δε γίνονται συμψηφισμοί στις αγριότητες και εκτός αυτού οι αγριότητες που διεπράχθησαν είναι πέραν κάθε ιστορικού προηγούμενου.

Γιατί οι Τούρκοι να μην αναγνωρίζουν μια πραγματικότητα έστω ως ένδειξη καλής πίστης; Γιατί εμείς έχουμε αναγάγει με μη ανταποδοτικό τρόπο ως κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής και της πολιτικής προσέγγισης με τη γείτονα την προώθηση των δικών της αιτημάτων δίχως να θέτουμε τα πλέον στοιχειώδη δικά μας που είναι το δικαίωμα στην ιστορική μνήμη και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Στα πλαίσια της προπαγάνδας του το Τουρκικό κράτος ονοματίζει τρομοκράτες αυτούς που αγωνίζονται για το δικαίωμα της ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης (Κούρδοι) και αποκρύπτουν με όλα τα μέσα τα αίσχη που διέπραξαν στο παρελθόν. Και άλλοι λαοί στη σύγχρονη ιστορία τους διέπραξαν εγκλήματα και τα έχουν αναγνωρίσει.

Οι Τούρκοι καταπνίγουν κάθε τέτοια πρωτοβουλία διότι έχουν στηρίξει τη συνοχή του έθνους τους σε αναλήθειες. Δε θα μπορούσαν εύκολα τώρα να αποκαλύψουν ότι η Τουρκία δεν αποτελεί έθνος με συγκεκριμένη και ενιαία εθνική ταυτότητα αλλά αμάλγαμα εθνοτήτων από διαφορετικές καταβολές που βρίσκονται κάτω από το ίδιο κρατικό μόρφωμα και καθεστώς λόγω της επιβολής και της απόκρυψης.

Ο Αμερικάνος φιλόσοφος Noam Chomsky καταγγέλλει την Τουρκία ως «κράτος εγκληματία» που η Δύση με την ανοχή της επιτρέπει να παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο και ανθρώπινα δικαιώματα. Η Τουρκία δεν έχει διδαχθεί από τα λάθη της και συνεχίζει να καταπατά δικαιώματα των λαών που ζουν στην επικράτεια της.

Αντί λοιπόν η Ελλάδα ως παθούσα να προβάλλει και να προτείνει δεσμεύσεις που θα πρέπει να αναληφθούν από τη γείτονα στα διεθνή φόρα όσον αφορά την ένταξη της στην Ε.Ε., περιορίζεται να υποστηρίζει παθητικά της ενταξιακή της πορεία. Για να αποτραπούν στο μέλλον ανάλογα γεγονότα και για να εκδημοκρατιστεί πλήρως η Τουρκία θα πρέπει η χώρα μας να απαιτήσει τα δίκαια. Ακόμη και η θεολογική σχολή της Χάλκης παραμένει κλειστή σε πείσμα των υπολοίπων εταίρων μας στην Ε.Ε.

Σίγουρα μας συμφέρει να υπάρχει δίπλα μας ένας γείτονας πολιτισμένος και ενταγμένος στους υπερεθνικούς οργανισμούς ώστε να ευημερεί και να μην επιβουλεύεται τα δικά μας. Όμως οφείλουμε να μη διαπραγματευόμαστε και να μη κάνουμε εκπτώσεις στα αυτονόητα δεχόμενοι αγόγγυστα κάθε είδους εκβιασμό.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Στελιο μετεφερε το οπου νομιζης.....

[eleftherios]

Η συνεχής ενδοτικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων έχει φτάσει τα πράγματα σε άσχημο σημείο. Καλλιεργείται η άγνοια, με την έννοια, ότι "δεν θέλουμε να ξέρουμε". Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το θέμα των Ποντίων. Έβλεπα την εκπομπή "Λαβύρινθος", στην ΕΤ3 και μίλαγε ο καθηγής ιστορίας, στον οποίο είχε αναθέσει η Βουλή τη συγγραφή ενός βιβλίου (εκδόσεων της Βουλής) το οποίο θα περιέγραφε όσα έγιναν. Το βιβλίο γράφηκε, αλλά η Βουλή δεν έχει προχωρήσει στην ολοκληρομένη έκδοσή του.

Πιστεύω, ότι η σωστή στάση δεν είναι η άγνοια, αλλά η μνήμη, μαζί με τη συγγνώμη. Μένει όμως μια πικρία...

Δείτε κι εδώ.