Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Πολιτιστικά > Λογοτεχνία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #16  
Παλιά 02-03-13, 12:52
Το avatar του χρήστη justin
justin Ο χρήστης justin δεν είναι συνδεδεμένος
Οργανωτής Club
 

Τελευταία φορά Online: 01-02-24 08:20
Φύλο: Άντρας
Ο μυστικός δείπνος.

Η εκκλησία του χωριού μου, ο άγιος Χαράλαμπος, με το παλιό καμπαναριό. Πως πέρασαν τα χρόνια, λες κι’ ήταν χθες, το κατώφλι του πέρασα, στις χαρές των παιδικών μου χρόνων, το κατώφλι του πέρασα και στα δάκρυα, της απώλειας των αγαπημένων μου προσώπων και τώρα; Το περνάω πάλι, μα ξένος, άγνωστος στον τόπο που αγκάλιασε, την άνοιξη της ζωής μου.

Έσπρωξα τη μισάνοιχτη πόρτα της και πέρασα μέσα, πήρα ένα κεράκι, έκανα το σταυρό μου και το άναψα. Το καλημέρα του παπά Νικόλα με ξάφνιασε, τον κοίταξα στα μάτια, τα γκρίζα του μαλλιά, δεν θύμιζαν σε τίποτε τον παιδικό, αγαπημένο μου φίλο.
-Καλημέρα παπά Νικόλα του είπα, ενώ φιλούσα το χέρι του.
-Ο Γιάννης είσαι μου είπε, δεν μπορεί να κάνω λάθος.
-Ναι εγώ είμαι του απάντησα και τα μάτια μας στη στιγμή γέμισαν δάκρυα, αγκαλιστήκαμε, κλάψαμε, είχαν περάσει σαράντα περίπου χρόνια, από την τελευταία μας συνάντηση.

Την εικόνα του μυστικού δείπνου θυμήθηκα, ήταν στην ίδια θέση, εκεί που την είχε τοποθετήσει ο προηγούμενος παπάς.
Ξεκρέμασα την άγια εικόνα, την έσφιξα δυνατά στην αγκαλιά μου και τη φίλησα.
-Μην ανησυχείς μου είπε ο παπά Νικόλας, την προσέχω σαν τα μάτια μου. Αναγκαστήκαμε και βάλαμε πριν από καιρό και κάποιο αντικλεπτικό σύστημα,
γιατί όπως ξέρεις κι’ εσύ, υπάρχουν εδώ και άλλες παλιές εικόνες, ανεκτίμητης αξίας, η κάθε μια και μια ιστορία.

Θα πρέπει να ήμουνα εκεί, γύρω στα δώδεκα και όπως τα περισσότερα παιδιά του χωριού, έτσι κι’ εγώ προσπαθούσα να βοηθήσω τους γονείς μου, τα σαββατοκύριακα, μεταφέροντας τις ελιές με το γαϊδουράκι, από το κτήμα για να τις αδειάσω στη συνέχεια, σε κάποιο χώρο στο σπίτι, στο χωριό.
Στο μέσον της διαδρομής και στην απέναντι πλευρά της ρεματιάς, το μάτι μου έπεφτε πάντα σε κάποιο άσπρο σημάδι, δεν μπορεί έλεγα μέσα μου, αυτό έχει γίνει από χέρι ανθρώπου, μα πάλι μέσα στον γκεμό;

Κάποια μέρα λοιπόν, αποφάσισα να εξερευνήσω το μέρος εκείνο, εξ’ άλλου δεν ήταν και πολύ μακριά, από τον δικό μας ελαιώνα.
Απογοητεύτηκα όμως, υπολείμματα από ασβέστη βρήκα και σκόρπιες πέτρες.
Μα για στάσου είπα κάποια στιγμή, μια μεγάλη τρύπα φαινόταν στην άκρη ενός βράχου. Άρχισα λοιπόν από περιέργεια και με τη βοήθεια ενός ξύλου, να μεγαλώνω την είσοδο αυτής της τρύπας, μέχρι που φάνηκε σε βάθος, όχι παραπάνω από δυο μέτρα, κάποιο άνοιγμα, σαν ένα πολύχρωμο μικρό δωμάτιο φαινόταν.
Ήταν για μένα παιχνιδάκι, τα επόμενα λεπτά, να βρεθώ σ’ αυτόν τον μικρό χώρο, που το φως του ήλιου, ύστερα ποιος ξέρει από πόσα χρόνια γλιστρούσε μέσα του. Δεν ήταν κάτι αρχαίο όπως στην αρχή φαντάστηκα, ήταν ένα ξωκλήσι, που όπως φάνηκε μετά, σκεπάστηκε από κάποια κατολίσθηση.
Δεν υπήρχε λοιπόν θησαυρός, ή μάλλον υπήρχε ποιο μεγάλος, μια παλιά, φθαρμένη από τα χρόνια εικόνα, «ο μυστικός δείπνος».

Δεν θα ξεχάσω την λειτουργία που έγινε εκεί στη ρεματιά, μετά από λίγες μέρες, είχε έρθει σχεδόν όλο το χωριό, που ύστερα από χρόνια αναστυλώθηκε

Έβαλα πάλι την (δική) μου εικόνα στη θέση της και η συζήτηση μας που αλλού, στα χρόνια εκείνα τα παλιά, τα ανέμελα, τα ερωτικά, τ’ αγαπημένα.

-Σε χαιρετώ παπά Νικόλα.
-Φεύγεις Γιάννη, ακόμα δεν σε είδαμε.
-Είπαμε παπά Νικόλα, ξένος… Όμως λέω να περάσω από το ξωκλήσι του μυστικού δείπνου, να ανάψω ένα κεράκι και να δω και τα λίγα λιόδεντρα μου, φαντάζομαι πως θα αισθανθούν την παρουσία μου.

-Ο θεός μαζί σου, με το καλό να σε ξαναδούμε σύντομα, μου είπε ο παπά Νικόλας .

Το μικρό σπιτάκι, με το μοναδικό του δωμάτιο, ερειπωμένο και η μεγάλη ελιά, το αγαπημένο μου δέντρο, ακόμα στηρίζει τον ανατολικό τοίχο, ότι απόμεινε δηλαδή.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα…

Ήρθα και πάλι ένα γεια σου να σου πω,
κάτω απ’ τα λιόκλαδά σου να ριμάρω,
ν’ ανάψω το κομμένο μου τσιγάρο,
στο θρόισμα των φύλλων σου να ονειρευτώ.

Τα μυστικά μου να σου δώσω κλειδωμένα,
στις ρίζες σου να λιώσει το λευκό χαρτί,
να σβήσουν όνειρα ελπίδας χαραγμένα,
μ’ ένα παράπονο, μια πίκρα, ένα γιατί.

Φεύγει ο ίσκιος απ’ το σύμφυρμα του νου,
κι’ εγώ μ’ ένα μου δάκρυ θα σε χαιρετίσω,
τη συντροφιά σου τη δροσάτη να αφήσω,
τα σήμαντρα ηχούν του εσπερινού.

Yiannis H.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 02-03-13 στις 13:14
Απάντηση με παράθεση
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα:
Xenios (03-03-13)
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 12:11.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.