Όταν σε πρωτοείδα από κοντά και γνωριστήκαμε καλύτερα, σου είχα πει, ότι σε σένα βλέπω τον Πατέρα μου, όχι στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά στον ίδιο χαρακτήρα.
Μια τεράστια αγγαλιά ήταν τα χέρια σου, που χώραγε όλον τον κόσμο.
Η καρδιά σου ήταν άδολη και πίστευες όλον τον κόσμο.
Ακόμα και αν σε κάρφωναν, εσύ συγχωρούσες.
Ακόμα και αν σε πρόδιδαν, έδινες ελαφρυντικά.
Αγάπησες όπως αγαπήθηκες.
Άκουγες και έδινες κουράγιο.
Ανησυχούσες για όλους και η η ψυχή σου παρακαλούσε για όλους στον θεό που λάτρεψες σαν τέλειος λειτουργός.
Αδελφέ και φίλε θα μείνεις ζωντανός στην καρδιά μου, όσο και αυτή αντέχει.
Να πας στο καλό ΠαπαΣτάθη.