Ούνα φάτσα-Ούνα ράτσα;

[Xenios]

Γράφει ο Χρήστος Μιχαηλίδης στο Protagon.gr

Μετά από 2 μήνες ακυβερνησίας, η Ιταλία απέκτησε νέα συμμαχική κυβέρνηση, υπό τον κεντροαριστερό Ενρίκο Λέτα. Το Κράτος, όμως, όλο αυτό το διάστημα, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να δουλεύει, διότι σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου η αλλαγή κυβέρνησης δεν επηρεάζει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα.

Εδώ στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είναι γνωστό σε όλους τους «πέριξ», ότι υπάρχουν "μαγαζιά" του Δημοσίου όπου... εκκρεμείς υπάλληλοί του έχουν λάβει τη διαβεβαίωση από κομματικά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που πιστεύουν ότι "έφτασεν η ώρα τους", όπως λέμε στη Κύπρο", ότι "μην ανησυχείτε, όταν έρθουμε εμείς, θα καταργήσουμε...", (και ακολουθεί λίστα με όσα τώρα ενοχλούν), και θα επαναφέρουν όσα οι υπάλληλοι διεκδικούν και δεν έχουν ακόμα κερδίσει.

Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, το δίκαιο με το άδικο εμπλέκονται με τέτοιον εύκολο και παράλογο τρόπο, που είναι αδύνατον να επιχειρηματολογήσει κάποιος με μόνο όπλο του την ορθή σκέψη. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά είναι σε τόσο μικρή δόση, που βλέπεις ανθρώπους σαν τον Στέφανο Μάνο, ας πούμε, να μην μπορούν να μαζέψουν ούτε το μίνιμουμ των ψήφων που χρειάζεται για να μπει στη Βουλή, και από την άλλοι κάτι τύποι σαν τον Καμμένο και άλλους όμοιους, πολλούς, να εκλέγονται πανηγυρικά.

Ας έχει ο καθένας όποια γνώμη θέλει για τον Στέφανο Μάνο. Υπάρχουν και άλλοι, ζώντες ή όχι, που εάν κατέβαιναν τώρα σε εκλογές, θα τους έτρωγε η μαρμάγκα. Ο μακαρίτης ο Μιχάλης, ο Παπαγιαννάκης, μπορεί και να μην εκλεγόταν. Ο Αλέκος ο Παπαδόπουλος, αν έβαζε υποψηφιότητα, δεν θα μάζευε όσες ψήφους πήρε ο Χαϊκάλης, ο Παναγούλης, ο Γεωργιάδης – ενδεικτικό το δείγμα, υπάρχουν άπειροι!

Η ουσία είναι ότι, αυτό που έχουμε, είναι αυτό που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε να έχουμε.

Και δεν θα κουραστώ να λέω, λοιπόν, ότι το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι τα Μνημόνια. Ούτε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Είναι αυτό το Κράτος-τέρας που κτίστηκε επί τόσα χρόνια απ' όλους τους κομματικούς μηχανισμούς (μα όλους, λέμε), αναπτύχθηκε μέσα στη διαφθορά, στελεχώθηκε από πολύ μεγάλη μερίδα υπαλλήλων που ήταν εξαρχής, ή έγιναν στη συνέχεια, πιο μέτριοι από μέτριους, και συντηρείται έκτοτε μόνο χάρη στην όποια δύναμη μπορεί ακόμα να αντλεί από το σχεδόν έκπτωτο πια συνδικαλιστικό παραμάγαζο της κάθε κρατικής υπηρεσίας.

Ακούω τον τελευταίο καιρό τον Αλέξη Τσίπρα να ξεδιπλώνει το καινούριο πολιτικό του εφεύρημα (μετά το φιάσκο του... μεσία Ολάντ, που θα άλλαζε το πρόσωπο της Ευρώπης -θυμάστε;- και το παπατράκ της επίσκεψής του στην Αργεντινή, στη Κύπρο, κ.λπ.), που είναι "η συμμαχία των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου", με τις οποίες τάχα "έχουμε τόσες ομοιότητες"...

Πραγματικά, δυσκολεύομαι να βρω ποιες ομοιότητες έχουμε με τους Ιταλούς, με τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους, εκτός του ότι ζούμε σε πανέμορφες χώρες και ξέρουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή μας - εμείς πάντα με δανεικά ή/και κλεμμένα, εκείνοι με λίγο πιο οργανωμένο τρόπο. Ακόμα και στις απάτες τους, αυτές οι χώρες είναι πιο «σωστές» από μας!

Έχουμε το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα με κάποια από αυτές τις χώρες; Αυτοί έχουν και ιδιωτικά πανεπιστήμια, που συνυπάρχουν θαυμάσια με τα δημόσια. Εμείς, μόνο δημόσια, που όμως είναι "ιδιωτική υπόθεση" κάποιων λίγων. Όπως και η κρατική ραδιοτηλεόραση. Να συγκρίνουμε, αλήθεια, και σε όλα τα επίπεδα, την ΕΡΤ με τη RAI, την TVE, και την RTP; (Θα γράψω σχετικά και σε λεπτομέρεια για αυτό το… συγγενικό μου θέμα, σύντομα εδώ).

Μοιάζουν σε τίποτα οι δημόσιες συγκοινωνίες μας; Να κοιτάξουμε, άραγε, τα κλειστά επαγγέλματα; Να δούμε τα εθνικά συστήματα υγείας; Να εντρυφήσουμε, άραγε, στο πώς έχουν καταφέρει η Ισπανία και η Ιταλία να αναπτύξουν τόσο πολύ και τόσο καλά την επιχειρηματική αξιοποίηση του ελαιολάδου τους, και να αφήσουμε κατά μέρους τον μέγα μύθο ότι "μας παίρνουν τα καλύτερα δικά μας λάδια, τα σμίγουν με δικά τους και τα πουλάνε ως δικά τους";

(Μπείτε στο bostanistas, αναζητείστε σχετικά αρθρα του Βασίλη Φραντζολά, ενός ανθρώπου που ξέρει το ελαιόλαδο όσο λίγοι στην Ελλάδα, και δείτε αυτές τις ανύπαρκτες «αλήθειές» μας).

Ατέλειωτη είναι, τέλος πάντων, η λίστα των... μη ομοιοτήτων μας! Και φτάνει τώρα, άραγε, η "ομοιότης" της οικονομικής μας στενότητας, για να συνάψουμε συμμαχία; Γελάνε οι άνθρωποι. Τραβιούνται πίσω και μόνο που το ακούνε. Διότι φοβούνται μήπως τους τραβήξουμε εμείς στον γκρεμό στον οποίο εδώ και καιρό έχουμε κατρακυλήσει, αποζητώντας απεγνωσμένα, οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός από το να μαζέψουμε τα σπασμένα μας, να αλλάξουμε τις κακές μας συνήθειες, να συνειδητοποιήσουμε ότι, ευτυχώς, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω (διότι υπάρχουν μερικοί που ακόμα το πιστεύουν και το επιθυμούν), να στρωθούμε στη δουλειά, και να μη σηκώσουμε κεφάλι ώσπου να νιώσουμε ότι μπορούμε, πρωτίστως μόνοι μας, ασχέτως των δανείων, αλλά όχι χωρίς αυτά, να τα καταφέρουμε.

Η αλήθεια είναι, για όσους έχουν κάποιες επαφές με την πολιτική πραγματικότητα στις Βρυξέλλες, και όχι με τον πολιτικό παροξυσμό στην Αθήνα, ότι αυτές οι χώρες, του Νότου, με τις οποίες εμείς θέλουμε να κάνουμε "κοινό μέτωπο", ούτε που θέλουν να ακούνε για μας. Μπορεί να μας συμπαθούν και να μας συμπονούν, μπορεί να μας δώσουν καλούς βαθμούς στη Eurovision ή να λένε ωραία πράγματα σε φιλμάκια που ανεβαίνουν στο YouTube για τον αρχαίο πολιτισμό μας, αλλά όταν τους λες "μήπως φτιάξουμε, ρε παιδιά, μαζί και κάποια συμμαχία εναντίον των χωρών του Βορρά;", σου πετάνε ένα βιαστικό "no, thank you", που στη δική μας γλώσσα ισοδυναμεί με το "να λείπει το βύσσινο", και όπου φύγει-φύγει...