Παλιός καλός Ελληνικός κινηματογράφος

[Xenios]

Σε πόσα κινηματογραφικά έργα καθίσατε να τα δείτε δεκάδες φορές και πάντα με την ίδια προδιάθεση να το απολαύσετε;

Τι είναι αυτό που μας μαγεύει στα ελληνικά έργα της δεκαετίας του 50 και 60;
Όχι σε όλα φυσικά, αλλά σε αυτά που χαρακτηρίστηκαν αριστουργήματα, στις κωμωδίες μοναδικών ηθοποιών που δυστυχώς με το τέλος του, άφησαν δυσαναπλήρωτο κενό.

Μια κίνηση τους, μια γκριμάτσα τους, ήταν αρκετή να σε κάνει να λυθείς στα γέλια.
Ασφαλώς όλοι σας θα έχετε τις προτιμήσεις σας στους ηθοποιούς εκείνους, εγώ θα αναφερθώ σε αυτούς που λάτρεψα και που βλέπω και ξαναβλέπω δεκάδες φορές με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Βασίλης Λογοθετίδης, ο πρύτανης των μεταπολεμικών Ελλήνων κωμικών, μοναδικός ηθο(ς)-ποιος. Ανέδειξε ένα πλήθος άλλων ηθοποιών και πρώτο και καλύτερο, το μεγαλύτερο αστέρι τον Βασίλη τον Αυλωνίτη.
Ο Αυλωνίτης φυσικά δεν είχε σπουδάσει όπως οι περισσότεροι σε καμιά σχολή ηθοποίας. Δούλευε σαν μηχανικός σκηνής στο θέατρο του θιάσου του Λογοθετίδη, και μία φορά που έλειπε ένας κομπάρσος που έλεγε όλες κι όλες δύο λέξεις, έβαλαν στον ρόλο του τον Αυλωνίτη.

Η υπόθεση ήταν ότι είχε χαθεί ένας σκύλος και ο κομπάρσος θα κτύπαγε την πόρτα του σπιτιού του Λογοθετίδη που θα τον ρωτούσε Ποιος; Και αυτός θα απαντούσε : Ο ευρών. Έτσι κτυπάει ο Αυλωνίτης την πόρτα τοκ τοκ ρωτάει ο Λογοθετίδης, Ποιος; Και βγαίνει η γλυκιά κεφάλα του Αυλωνίτη Ο ευρών με τον κλασικό τρόπο.
Στην πλατεία γίνεται χαμός από τα γέλια. Ο Λογοθετίδης τσιμπάει την κατάσταση και ξαναρωτάει Ποιος; Και απαντά απορημένος ο Αυλωνίτης Ο ευρών. Νέος χαλασμός στην πλατεία που σείεται από τα γέλια και ο Λογοθετίδης ρωτάει για Τρίτη φορά Ποιος; Η απάντηση … μα ο ευρών έσεισε εκ θεμελίων το θέατρο. Την επόμενη μέρα ο Αυλωνίτης άλλαξε δουλειά και πήρε ρόλο δίπλα στον Λογοθετίδη σαν ηθοποιός.

Θα σταθώ στον Αυλωνίτη, είναι και ο αγαπημένος μου ξέρετε. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο (και το δεύτερο μέρος της η Λατερνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο) που έπαιξε μαζί με τον Φωτόπουλο και την Καρέζη, πρέπει να είναι μέσα στις σημαντικότερες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου. Οι ατάκες διαδέχονταν η μία την άλλη σε μορφή ριπής. Εκτός όμως από την Κωμική πλευρά, μιλάμε για ένα ηθογραφικό αριστούργημα με τον Αυλωνίτη σε ρεσιτάλ ηθοποιίας. Δεν ξέρω κανέναν ξένο κωμικό ούτε την κλάσης ενός Λουί Ντε Φινές, ούτε ενός Πήτερ Σέλερ ούτε άλλου, να έχει εξυψώσει σε τόσο μεγάλο σημείο, την ανθρώπινη υπόσταση σε όλες τις πλευρές του.
Είναι κρίμα οι δύο λατέρνες δεν έγιναν παγκοσμίως γνωστές αν και δεν ξέρω πόσο εύκολα θα μεταγλώττιζε κανείς τους διαλόγους του Αλέκου Σακελάριου.

Συνέχεια στο επόμενο.

[Diamond]

Της κακομοίρας... Πιστεύω πως είναι η ταινία με τις πιό πολλές και έξυπνες ατάκες στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου.

[Gildor]

Συγνωμη που θα βλασφημισω αλλα μαλλον ρολο για ολα αυτα παιζει και η ταση μας να θεοποιουμε ο,τι ειναι περασμενο

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Gildor Συγνωμη που θα βλασφημισω αλλα μαλλον ρολο για ολα αυτα παιζει και η ταση μας να θεοποιουμε ο,τι ειναι περασμενο

Γιατί απλά δεν δηλώνεις ότι δεν σου αρέσει ο κινηματογράφος και οι κωμωδίες των δεκαετιών 50-60 να τελειώνει η ιστορία. Γιατί μας υποβιβάζεις ότι θεοποιούμε μια κατάσταση;

Δεν απαιτεί κανείς να αρέσει σε όλους, με το αφιέρωμα απευθύνθηκα σ’ αυτούς και είναι αρκετοί, που θεωρούν εκείνες τις ταινίες πολύ ιδιαίτερες. Που τις βλέπουν και τις ξαναβλέπουν και διασκεδάζουν με αυτές.

[Diamond]

Αν θεοποιούσαμε ότι είναι περασμένο, θα βλέπαμε πολλές φορές ακόμα και ταινίες του Γαλλικού, Αγγλικού, Αμερικάνικου κινηματογράφου. Ο Ελληνικός κινηματογράφος όμως είναι πολύ ελαφρύς, ότι πρέπει για να κάτσεις στην πολυθρόνα σου και απλά να βλέπεις κάτι ευχάριστο. Επείσης θα θεοποιούσαμε ταινίες του 70 (hippy musicals) τα οποία εγώ θεωρώ απίστευτα βαρετά. Εκεί ο ελληνικός κινηματογράφος κατά την γνώμη μου έκανε μια μεγάαααααααλη κοιλιά.

[Gildor]

Πραγματικα ειναι μεγαλο πραγμα να εχεις ακομα κοντα σου ζωντανο κατι που σε μεγαλωσε επι δεκαετιες. Ουτε ειπα οτι δε μου αρεσουν ουτε σας κατηγορησα ολους οτι τις θεοποιειτε (κατι που ενιοτε κανω κι εγω). Αυτο ειναι κατι που λαμβανω εγω απο σχολια και συζητησεις τοσο ειδικων οσο και παρεας.

Απλα γενικοτερα (δηλαδη οχι μονο στον Ελληνικο Κινηματογραφο, αλλα γενικοτερα) με εχει κουρασει αυτη η 'αρχαιολατρεια' που εχουν καποιοι και εξ ορισμου απορριπτουν ολες τις προσφατες καλες δουλειες (που γιατι οχι, εχουν ξεπερασει τις προηγουμενες) ως υποδεεστερες, η (στις εξαιρεσεις) να θεωρουνται καλες μονο και μονο επειδη μπορουν να συγκριθουν με τις παλιες. Ο Καπουτζιδης πχ δε φτουραει μια γιατι απλα ειχε την 'ατυχια' να γεννηθει Καπουτζιδης και οχι πχ Δαλιανιδης. Bλεπε Ιασωνα Τριανταφυλλιδη που ολους τους συγκρινει με Βουγιουκλακη, Λασκαρη και σια και ολοι παιρνουν εξ ορισμου 'τγια' επειδη δεν ειναι εφαμιλλοι

Το ιδιο συμβαινει με τα ρημεικ. Ακουω συχνα 'Καλος ο ταδε αλλα που ειναι ο "θεος" δεινα που πρωτοεπαιξε το ρολο;;' Ωπα ρε φιλε, που ζουμε; στα Ομηρικα χρονια (διαβαζω και την Ιλιαδα τωρα και το εχω προσφατο) που θεωρεις την προηγουμενη γενια μας ημιθεους της Χρυσης Εποχης;; και εμεις ανηκουμε στην εποχη της παρακμης, της φθορας και του ευτελισμου που νοσταλγει ολους τους θεους και ημιθεους ηρωες που τοτε περπατουσαν επι Γης;; Κανενας δεν παραδεχεται οτι αυτοι μπορει να εχουν ξεπεραστει απο προσφατες και συγχρονες μας διανοιες και ταλενταρες και γιατι οχι, οτι μπορει η Ναομι Γουωτς να ειναι πιο ομορφη απο την Τζεσσικα Λανγκ στο Κινγκ Κονγκ. Και ο θεος δεινα δεν ηταν τοτε θεος, εγινε τωρα που κουβαλαει 40-50 χρονια στην πλατη του

Αν νομιζετε οτι ειμαι εκτος θεματος, μετακινηστε με σε αλλο καινουργιο θεμα

[Gildor]

Αρχική Δημοσίευση από Diamond Επείσης θα θεοποιούσαμε ταινίες του 70 (hippy musicals) τα οποία εγώ θεωρώ απίστευτα βαρετά. Εκεί ο ελληνικός κινηματογράφος κατά την γνώμη μου έκανε μια μεγάαααααααλη κοιλιά.

Θεωρω πολυ πιθανο σε 20 χρονια να παρουν αυτα τη θεση που εχουν τωρα οι απσρομαυρες ταινιες του 50-60

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Gildor Απλα γενικοτερα με εχει κουρασει αυτη η 'αρχαιολατρεια' που εχουν καποιοι και εξ ορισμου απορριπτουν ολες τις προσφατες καλες δουλειες (που γιατι οχι, εχουν ξεπερασει τις προηγουμενες) ως υποδεεστερες.

Παρών ! Είμαι ένας αθεράπευτος αρχαιολάτρης. αλλά ... ξεχασα εδώ μιλάμε για κινηματογράφο της γενιάς μου, άρα όχι και τόσο αρχαίο και .... λίγα με την ηλικία μου :-)

Ο Καπουτζιδης πχ δε φτουραει μια γιατι απλα ειχε την ατυχια να γεννηθει Καπουτζιδης και οχι πχ Δαλιανιδης.

Ο Καπουτζίδης πέτυχε επειδή χρησιμοποίησε ηθογραφικό έργο χαρακτήρων, όπως καλά ήξεραν να κάνουν οι ... αρχαίοι.

Για τα επόμενα δεν απαντάω, ευχαρίστως να πάμε σε άλλο club για να σου εξηγήσω πόσο ευτυχισμένος είμαι που μπορώ να πηγαίνω πίσω και πιο πίσω και να ανακαλύπτω τον πολιτισμό των προγόνων μου.

[Gildor]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Ο Καπουτζίδης πέτυχε επειδή χρησιμοποίησε ηθογραφικό έργο χαρακτήρων, όπως καλά ήξεραν να κάνουν οι ... αρχαίοι.

Eιδες;; Μολις εκανες το ιδιο που γραφω στο μηνυμα μου!! Ειναι καλος μονο και μονο επειδη αντεγραψε τους Αθανατους περασμενους. Αν εκανε κατι αλλο δε θα επιανε μια πιστευεις;;

Εγω διαφωνω μαζι σου. Ουτε βλεπω ηθογραφικο εργο συγκρισιμο με τις παλιες ταινιες ουτε νομιζω οτι ο κοσμος το αγαπησε γιαυτο, αλλιως θα γινοταν ιδια επιτυχια οι ΣΑββατογεννημενες που ειχαν ιδια συνταγη ηθογραφιας.

Ολα τα πιτσιρικια εχουν πορωθει με το ΠΑρα 5 και γιατι; Επειδη πρωτοτυπησε με τροπο που δεν εχει κανει κανενας αλλος ως τωρα: να συνδυασει κωμωδια με θριλερ και να προκαλεσει το κοινο να αναρωτιεται και να προβληματιζεται για ενα μυστηριο

[Xenios]

Πάλι κάνεις λάθος :-)

Αγαπήθηκε το παρα πέντε, κυριως γιατί καταιγισμό από ατάκες, ότι είχαν τα παλιά έργα κατά κακή σου τύχη :-)

[Gildor]

Δεν ειχαν μονο τα παλια εργα τετοιες ατακες. Τρεις Χαριτες;; Δις εξ αμαρτειν;; Δυο Ξενοι;; Κοκκινο Δωματιο;;

[Erin]

Θυμάται κανείς κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ή όνομα πρωταγωνιστή ή τίτλο βεβαίως βεβαίως σε μία παλιά ελληνική ταινία (πολύ παλιά) όπου ο κοντόχοντρος κωμικός ηθοποιός στην τελευταία σκηνή της ταινίας εμφανιζόταν σε ένα δικαστήριο όπου τελικά αθωονόταν λόγω βλακείας; Έχω την εντύπωση πως έπαιζε και η Ρίκα Διαλυνά αλλά δεν είμαι σίγουρη...Ευχαριστώ

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Erin Θυμάται κανείς κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ή όνομα πρωταγωνιστή ή τίτλο βεβαίως βεβαίως σε μία παλιά ελληνική ταινία (πολύ παλιά) όπου ο κοντόχοντρος κωμικός ηθοποιός στην τελευταία σκηνή της ταινίας εμφανιζόταν σε ένα δικαστήριο όπου τελικά αθωονόταν λόγω βλακείας; Έχω την εντύπωση πως έπαιζε και η Ρίκα Διαλυνά αλλά δεν είμαι σίγουρη...Ευχαριστώ

Ο Χρήστος Ευθυμίου σαν αμίμητος βλάκας, στο ένα βλάκας και μισός που ήταν ο τίτλος.

Επαιζαν επίσης ο Παπαγιαννοπουλος και η Τσαγανέα.

[Xenios]

Ο Χρήστος Ευθυμίου (1900- 4 Μαΐου 1971) ήταν κωμικός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Γεννήθηκε στη Λαμία. Ήταν διπλωματούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών και το 1929 φοίτησε στην επαγγελματική σχολή θεάτρου από την οποία και βγήκε αριστούχος μετά τετραετή φοίτηση. Το 1929 έκανε τη πρώτη του θεατρική παρουσία με το θίασο Κυβέλης και μετά διετία προσκλήθηκε ως ιδρυτικό μέλος του Βασιλικού Θεάτρου όπου και υπηρέτησε ως βασικό στέλεχος και ως ένας των πρωταγωνιστών του. Από τη θέση αυτή διέπρεψε ως κωμικός ιδίως σε έργα του Μολιέρου, του Σαίξπηρ αλλά και σε χαρακτηριστικούς ελληνικούς λαογραφικούς ρόλους ελληνικών έργων.

Το 1952 τιμήθηκε ιδιαίτερα από τη Γαλλική Κυβέρνηση για την εξαίρετη ερμηνεία του των έργων του Μολιέρου με το παράσημο των Ακαδημαϊκών Δαφνών. Μετά τον θάνατο του Βασίλη Λογοθετίδη το 1960 τέθηκε επικεφαλής του θιάσου του εκλιπόντος δημοφιλούς κωμικού. Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με σχετικό παράσημο από τον Βασιλέα Παύλο.

Αξιόλογη επίσης ήταν και η παρουσία του στον ελληνικό κινηματογράφο. Οι ρόλοι του στις ταινίες Ο γυναικάς και Ένας βλάκας και μισός είναι αυτοί για τους οποίους μνημονεύεται περισσότερο. Επίσης χαρακτηριστική υπήρξε η επί μακρόν συμμετοχή του σε καθημερινές απογευματινές ραδιοφωνικές πεντάλεπτες "παρλάτες" με την ατάκα "Αχ τι τραβάω!".

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

[Gildor]

Ειναι μια καλη ιδεα οποιοι ενδιαφερονται να γραψουν περισσοτερα στις βικιπαιδειες, τοσο ελληνικη οσο και αγγλικη