Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
#121
|
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα: | ||
Xenios (23-06-11) |
#122
|
|
||||
Να ήταν ψέματα το τώρα… Πως ήταν λέει ψέματα το τώρα κι’ ήταν αλήθεια στ’ όνειρο το χθες, πως ξύπνησα μια μεθυσμένη ώρα, που η ζωή είχε πάει διακοπές. Νότες θεσπέσιες στη γνώριμη πλατεία, μυστήριο ντροπιάρικο η πρώτη αγκαλιά, ξαναζωντάνεψε κι’ η πρώτη πειρατεία, άγνωρη ρότα, μα χωρίστρα στα μαλλιά. Θολές όμως ματιές, άχρωμοι ήλιοι, πως άλλαξε ο κόσμος φορεσιά, αδικαιολόγητοι απόντες κάποιοι φίλοι, μα και για λίγο (μάνα), σκάρτη μοιρασιά. Βρε πως περάσανε οι εποχές, τα χρόνια, δεν το πιστεύω πως με γέλασε η ζωή, βρήκα τα στέκια τα παλιά στα χιόνια, δε γίνεται καρδιά μου το απόβραδο πρωί.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν |
#123
|
|
||||
Νοσταλγική μου χαραυγή!
Νοσταλγική μου χαραυγή! Μου είπε φίλος που ήρθε απόψε απ’ τα παλιά, πως το ποθείς στο στέκι το παλιό μας να βρεθούμε, της άνοιξης το φίνο σ’ αγαπώ να θυμηθούμε, σ’ απόσκια δάση να μαζέψουμε ανθένια φιλιά. Πέρασαν όμως μάτια μου χειμώνες καλοκαίρια, στο ταβερνάκι μας την όμορφη γωνιά, σώπασε η χαβάγια, χαθήκαν ρόδα γιασεμιά. Δεν κάνουν στα χαλάσματα φωλιές τα περιστέρια. Μάτια θολά θα δεις, χαρά μου τόσο ξένα, θ’ ακούσεις μια φωνή, από τα περασμένα, βοριάς θα σου χαϊδέψει τα μαλλιά, πως να κουρνιάσεις σε μια άγνωστη αγκαλιά. Αφόρμισαν του χωρισμού μας οι πληγές, άργησες και στερέψανε από τα μάτια οι πηγές. Την παγωνιά, το ξεροβόρι δε θ’ αντέξεις, ούτε τον ξένο στη γωνιά δε θα προσέξεις. Νοσταλγική μου άνοιξη το χρόνο πως να φτάσεις, άσε τον ξένο στη μοιραία της ζωής την απονιά, ψάχνει κι’ αυτός να βρει, στο γκρίζο απανεμιά. Το χρώμα των ματιών σου να μη δει, να προσπεράσεις. Μείνε στα όνειρα καρδιά μου τ’ αυγινά τα μελωμένα , δεν το μπορείς το τρένο των ανέμων να περάσεις, στο πεπρωμένο ένα γράμμα βουλωμένο να διαβάσεις, πεθαίνουν τα πουλιά, από τ’ αγκάθια πληγωμένα.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:14 |
#124
|
|
||||
Πηνελόπη. Αθόρυβα φιλιά ερωτικά και χάδια, και με διπλά σφηνάκια τις νυχτιές, μια φόρμιγγα για τ’ άναστρα τα βράδια, στ’ αρχαία σου τα κάλλη έριχνα ματιές. Τώρα γλυκιά μου Πηνελόπη, έχει στερέψει ο δικός μας ποταμός, τι κι’ αν σε λέω ακόμα Πόπη, το ίσιωμα έγινε άβυσσος, γκρεμός. Ούριος άνεμος, ατέλειωτα παιχνίδια, τ’ απομεσήμερο γεμάτο πεθυμιές, φεγγάρια τα χρυσά σου τα στολίδια, από τα χρόνια τα παλιά κληρονομιές. Τώρα που λες Πηνελοπίτσα, είναι στο σώσμα το ποτό το θεϊκό, τι κι’ αν σε λέω ακόμα Πίτσα, είναι αλλοιώσιμο του χρόνου το γλυκό. Απόμακρη στην άκρη της πλατείας, μην περιμένεις στο φουσάτο να με δεις, είμαι το θύμα της δικής σου πειρατείας, να μ’ ανασύρεις απ’ τη λήθη δεν μπορείς.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:14 |
#125
|
|
||||
Καταιγίδα… Απόβραδο Κυριακής. Το μελάνι τελειώνει… Το χαρτί αγνώριστο από τις μουτζούρες των καταιγίδων. Η ατμόσφαιρα στον πληγωμένο πλανήτη βαριά, το οξυγόνο τελειώνει. Τα αρχέγονα έντομα περιμένουν, η επίθεση αναπόφευκτη. Η πρώτη χαίνουσα πληγή. Φοβάμαι τη μόλυνση από το άγνωστο δηλητήριο τους. Ανθρώπινες μηχανές, κανένα έλεος, γιατί; Ιοί διαβολικοί σταλμένοι από άλλους πλανήτες. Μια νύχτα τρόμου ακόμα. Γκρεμισμένοι Παρθενώνες στο πέρασμα τους. Δήμιοι σύγχρονοι. Σκοτάδι στις ψυχές μας. Υπάρχουν κι’ άλλοι εφιάλτες, γνωστοί, διπρόσωποι. Προδοτικά φιλιά. Ατραποί κλειστοί, ναρκοπέδια, δάκρυα. Λεωφόροι διαφυγής δεν υπάρχουν, οι παιδικές χαρές καίγονται, γιατί; Όμως υπάρχουν ακόμα περάσματα. Υπάρχει μελάνι. Της καρδιάς το κόκκινο… Κάνε κουράγιο ψυχή μου, θα ξημερώσει, ο ήλιος θα γυρίσει, θα φανεί…
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:15 |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα: | ||
Xenios (09-07-11) |
#126
|
|
||||
Ίσως ένα από τα πιο ωραία σου ποιήματα.
Σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Xenios για αυτό το μήνυμα: | ||
justin (09-07-11) |
#127
|
|
||||
Να είσαι πάντα καλά.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 11-07-11 στις 07:39 |
#128
|
|
||||
Χνάρια…
Παίρνω τα χνάρια μου απόψε ένα, ένα, στα μάκρη και στα πλάτη τους περνώ, να κανακέψω εκμαγεία ξεχασμένα, στης μοναξιάς το παραθύρι τους να βγω. Από του χρόνου τον καιάδα ν’ ανασύρω, αστέγαστα κοχύλια, αλήτικα πουλιά , από τον λύχνο μου μια στάλα μύρο, για την αβάπτιστη την γκρι πρωταπριλιά. Παίρνω τα χνάρια μου σε θύμισες να βγούμε, ήρθε ο καιρός μ’ ένα κοντρόλ να μετρηθούμε. Πότε συννέφιασε, πότε έκανε βαρύ χειμώνα, αν της ζωής περάσαμε τον άγραφο κανόνα. Στερνό φινάλε στους αιθέρες των ονείρων, στο περιγιάλι των χρησμών και του κενού, σε κάποιες άγνωστες πλειάδες των απείρων, στα πεπρωμένα ας πορευτούμε τ’ ουρανού.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:07 |
#129
|
|
||||
Και τι δε θα 'κανα...
Και τι δε θα 'κανα...
Είναι δυο μάτια που με νάζι με κοιτάζουν, τον κόσμο μου τον άδειο καταυγάζουν. Είναι παιχνίδι, όνειρο γλυκό εωθινό, συναίσθημα παράξενο, αστέρι φωτεινό. Και τι δε θα ’κανα, το χρώμα των ματιών του να χαϊδέψω, τη σκέψη του να διάβαζα να κλέψω. Να πιω το δάκρυ του κορμιού του να μεθύσω, Τα βερεσέδια, τις σπατάλες μου να σβήσω. Όμως δεν έχω το δικαίωμα να τ’ αγαπώ, κι’ ας είναι της καρδιάς μου φυλαχτό. Ούτε η ματιά μου στη ματιά του να μιλήσει, ούτε η σκέψη μου κρυφά να το φιλήσει. Δυο κόσμοι ξένοι, τόσο μακρινοί, δεν έχουν πόρτες οι δικοί μας ουρανοί. Να το μπορούσα λέει να γινόμουνα φονιάς, το χρόνο σε καρτέρι να σκοτώσω, για να γυρνούσα πίσω να του πω πως τ’ αγαπώ, όσα χαμόγελα μου χάρισε η ζωή, να του τα δώσω.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:08 |
#130
|
|
||||
Πολύ καλό ποίημα Γιαννη,συγχαρητηρια
__________________
Ειναι η ζωη πολυ μικρη....μη το ξεχνας...... |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην maralin για αυτό το μήνυμα: | ||
justin (19-07-11) |
#131
|
|
||||
Κοχλάζουν κενό...
(Από το άδειο ημερολόγιο μιας ψυχής) Πράνα και τσι απ’ την Ινδία την Κίνα ένα πακέτο οξειδωμένες αναμνήσεις σκιές ασάλευτες συμπαντικού πυρήνα διάττοντες φευγάτες παραισθήσεις. Ονειροσύννεφα που παρελαύνουν στον κύκλο τον ατέρμονα του νου έναν δραπέτη της ζωής που συλλαμβάνουν σιωπές ναυάγια καιρού αλλοτινού. Φθαρτές εικόνες στη ματιά του αναπλάθει τρικυμισμένες κβαντικές αριθμομηχανές είναι ο κόσμος του ο άυλος τρύπιο καλάθι από την πράνα την ασύλληπτη στο αχανές. Η θύμηση της σε παρθένο όνειρο που μένει της άναρχης αγρύπνιας του πολύ σημαντικό από το χέρι της κρατά την ειμαρμένη το τάχυον στον κόσμο του ελπίδα γιατρικό. Πληροφορίες: Οι παραπάνω στίχοι προέκυψαν από το ημερολόγιο – βιβλίο, τριάντα μιας (31) σελίδων. Το ημερολόγιο είναι το αλεξικέραυνο, ο κεντρικός δέκτης καταγραφής των ψυχικών καταιγίδων, ο σταθμός καταγραφής σημάτων, από δέκα επτά (17) διαφορετικές πηγές, δηλαδή από πάσχοντα άτομα διαφορετικών ηλικιών και φύλων. Κοχλάζουν κενό. (Ημερολόγιο) Σελίδα 1η Ανθισμένες κερασιές. Άχρωμα και άοσμα λουλούδια. Ίσως το μπλάβο τ’ αρχέγονο χώμα να φταίει, ή μήπως η μεγάλη πέτρα στις παρθένες ρίζες? Χαράματα. Οι αστραπές έφεραν βροχή. Καταιγίδα στον καταποντισμένο ουρανό. Παλλόμενοι αστρικοί σηματοδότες. Χάος. Ο ξεροπόταμος φούσκωσε, στο πέρασμα του παρασύρει τα πάντα. Τα κίτρινα φύλλα των δέντρων ταξιδεύουν στο άγνωστο. Σελίδα 10η Ξημέρωμα στου φεγγαριού το δορυφόρο. Ζοφώδεις ερημιά. Τύμβοι συλημένων ονείρων. Ήλιος. Φωτιά το χαμόγελο του. Καψαλισμένα δέντρα, απομεινάρια της κάψας του. Απολιθωμένα ζαχαρωτά, άγνωστη γεύση. Καυτός άνεμος, το χαρακωμένο έδαφος υπομένει. Ο ορίζοντας πλησιάζει, το υγρό στοιχείο έρχεται. Οφθαλμαπάτη. Σελίδα 17η Η σκοτεινή ύλη πλημμυρίζει το κενό, τα συμπαντικά τέρατα αλυχτούν, έρχονται. Η Ανδρομέδα η κανιβαλική πλησιάζει. Ο δορυφόρος του φεγγαριού σείεται, τρεμοσβήνει. Το τρένο της ερήμου πλησιάζει στο σταθμό. Κάπου θα υπάρχει μια όαση ελπίδας. Ίσως στο διαμαντένιο στεφάνι του ήλιου. Σελίδα 25η Η ζεστή άμμο στις ερήμους τ’ ουρανού, απ’ το λιοπύρι του μεσημεριού, διαπερνά τις σκιές των βράχων. Μυθεύματα οι πλανητικές οάσεις. Η θάλασσα του απείρου γεμάτη υπολανθάνουσες υπάρξεις. Όντα γεννιούνται και χάνονται στο κενό που κοχλάζει. Σελίδα 31η Το άρμα των ανέμων πλησιάζει. Υπάρχει μια θέση άδεια δίπλα στο παράθυρο. Η Ανδρομέδα είναι πολύ κοντά, πεινασμένη φαίνεται. Ο δορυφόρος του φεγγαριού χάνεται. Επί τέλους νυχτώνει. Ταξίδι στο άγνωστο. Σ’ ευχαριστώ Άναρχε μου.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:08 |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα: | ||
maralin (21-07-11) |
#132
|
|
||||
Γιαννη ...επιτελους!! Περιμενουμε λοιπον....
__________________
Ειναι η ζωη πολυ μικρη....μη το ξεχνας...... |
#133
|
|
||||
Σ’ ευχαριστώ Μαρίνα, Μοναξιά… και λίγο κρύο ή έτσι μου φαίνεται;
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην justin για αυτό το μήνυμα: | ||
maralin (19-09-11) |
#134
|
|
||||
Δημοπρασία.
Τα οξειδωμένα καθρεφτίσματα δημοπρατώ, τα διαγράφω κι’ όσο όσο, τα πουλάω, σε κάθε προσφορά απόσυρσης χειροκροτώ, τα πταίσματα του χθες πετροβολάω. Χρωματογόνες ρίμες ανασύρω απ’ τη φωτιά, στις πλάνες παρεισδύω τις αισθήσεις, διυλίζω απ’ τα πέλαγα τ’ απύθμενα, γητειά, εξοστρακίζω τις στημένες παραισθήσεις. Στη γκιλοτίνα τα άπλερα πάθη του τότες, αποπλανήσεις κι’ αναίτιες θλίψεις, στην πυρά κι’ οι στοιχειωμένοι δεσμώτες, στον καιάδα οι αφορισμένες μου τύψεις. R. Περιδιαβαίνω γειτονιές κοσμικές, το καινούργιο παλτό μου προβάρω, ανασκευάζω φθαρτές, παλιές πρακτικές, τ’ αναδυόμενα μου τα θέλω μοστράρω.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:10 |
#135
|
|
||||
Φθινόπωρο… Μου έστειλες κι’ απόψε τα φιλιά σου, μα πως χαρά μου να στο πω, πως να βρεθώ στην αγκαλιά σου, που ξέχασα καρδιά μου ν’ αγαπώ. Των πεπρωμένων μου άναψες τον φάρο, από τα χέρια σου μου λες να κρατηθώ, στο μπλάβο των ματιών σου να σερφάρω, στο μούχρωμα του φθινοπώρου να σταθώ. Μου χάρισες ψυχή μου τα όνειρά σου, μες στα φεγγάρια τους να ξαναγεννηθώ, να παίξω, να ριμάρω στα χαμόγελα σου, στην αύρα του κορμιού σου να βρεθώ. Πως να χαϊδέψω όμως τα μαλλιά σου, φθινόπωρο γλυκιά μου και μελαγχολώ, κι’ αν ταξιδεύω στα αιθέρια τα φιλιά σου, είμαι ένα ψέμα μάτια μου, όνειρο απατηλό.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη justin : 06-08-12 στις 11:10 |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 11 (0 μέλη και 11 επισκέπτες) | |
|
|