Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολογήστε το θέμα | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
#2
|
|
||||
αρκαβίτσας - Χαμόδρακας, σημειώσατε ;;;
Όσο διάβαζα Στέλιο την ιστορία, όντως εκείνο που μου θύμισε, ήταν τα κείμενα των σχολικών αναγνωστικών και το πνεύμα διαπαιδαγώγησης που επικρατούσε μερικές δεκαετίες πίσω. Προφανώς θα πρέπει να είχε συγκεντρώσει πολλούς επαίνους η εργασία σου. Κι από "συγγραφική άποψη" και τώρα, καλογραμμένη θα την χαρακτηρίζαμε.
Εκείνο που με κάνουν όμως να αναρωτιέμαι, παρόμοιες αναφορές, είναι η επικαιρότητά τους, η επίδρασή τους στον σημερινό ψυχισμό, το σε ποιό κοινό απευθύνονται και το αν μας αγγίζουν περισσότερο τις γιορτινές μέρες απ' όσο τις υπόλοιπες. Κατ΄αρχάς, το οτι με πισωγύρισε στα σχολικά κείμενα δεν με χάλασε καθόλου, δεδομένου οτι πάντα μου αρέσει να κάνω τέτοια ταξίδια. Κατα δεύτερον, καταστάσεις παρόμοιες, με ελλάχιστες παραλλαγές θα τις βρούμε και σήμερα στη διπλανή μας ίσως πόρτα. Εκείνο που δεν συμβαίνει συχνά όμως είναι το να πιάνουν οι ευχές. Ξέρεις μωρέ Στέλιο πόσες φορές πιάνω κουβέντα με την Λευκορρωσίδα που πουλάει κεντήματα στη λαϊκή, με την γιαγιά που πουλάει λιβάνι και καρβουνάκια εδώ παραπάνω, με τον καθαριστή της πολυκατοικίας μας τον Ρουμάνο, που δίδασκε μουσική σε σχολείο ... κι άλλους, κι άλλους.Όλοι αυτοί κουβαλάνε στις τσέπες τους τα υπολείμματα της προσωπικής τους ιστορίας. Όλοι αυτοί κάνουν κάθε βράδυ και μια ευχή. Είναι - δεν είναι χριστούγεννα. Κι όλοι αυτοί ξέρουν οτι δεν έχουν ελπίδες να τους ακούσει κανείς, αλλά συνεχίζουν να κάνουν ευχές. Υπάρχουν ακόμα πολλοί μπαρμπαΓιώργηδες που παλεύουν ολόγυρα. Η κοινωνία δεν έχει περάσει στο επίπεδο που θα μπορούσε να τους αναφέρει σαν γραφικές φιγούρες του παρελθόντος και μόνο. Θα μου πεις, τί νόημα έχει που τα γράφω όλα τούτα; Έτσι, επειδή μου έφερες σκέψεις στο νου. Κι επειδή έστω κι αν ακούγονται πλέον γλυκερές τέτοιες ιστορίες, έτσι να σηκώσουμε λίγο το χαλί, τις βρίσκουμε από κάτω. Απλά, είμαστε ευτυχείς που συμβαίνουν σε άλλους. Που εμεις γράφουμε/ διαβάζουμε/ συλλογιζόμαστε πάνω σ΄αυτές αλλά όχι μέσα απ' αυτές. Κι αναρωτιέμαι αν πρέπει να νοιώθω ενοχές για τα όσα καλά απολαμβάνω ή πανευτυχής για όσα μου δόθηκαν από καθαρή τύχη. Αναρωτιέμαι γιατί να είναι δεδομένο οτι εγώ γεννήθηκα εγώ και για άλλους ορίστηκαν τύχες βαρύτερες. Αναρωτιέμαι τέλος, αν κι αυτές ακόμα τις σκέψεις μου, έχω το δικαίωμα να τις περιφέρω μέρες που είναι, ή αν οφείλω να χαρώ ό,τι μου χαρίστηκε, δίχως να το κατακρεουργώ πάνω σ' ένα ανατομικό τραπέζι!
__________________
Λέω να βγω για Τζόκερ! |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
|
|