Κλαίω γιατί σε ξέχασα και όχι που δεν σε έχω...

[Nelly]

Αρχική Δημοσίευση από μαρια ψαθα Όταν πιά τελειώνει μία σχέση , ένας δεσμός , ένας γάμος

Αν θες να μιλήσουμε αυστηρά για τις σχέσεις που έχουμε συνάψει, θα στο πω απλά: μας ενοχλεί που θα μείνουμε μόνοι, μην ξεχνάς άλλωστε ότι πολλοί (πάρα πολλοί) άνθρωποι μένουν στις σχέσεις τους από το φόβο της μοναξιάς. Μας κατακλύζει, όπως λες, η ανασφάλεια. Ειδικά, όσοι βγαίνουν από γάμους, έχουν ένα λόγο παραπάνω να χάνουν το έδαφος κάτω απ΄τα πόδια τους.

Κατά τα άλλα, δε νομίζω ότι γυρνώντας πίσω με το νου, νοσταλγούμε καθεαυτά τα πρόσωπα αλλά την αίσθηση της εμμονής και της έντασης, που μέσα στη φριχτή μας πραγματικότητα έκαναν τη διαφορά, αφού ήσαν μια κάποια λύσις διαφυγής...

Υπάρχει τραγούδι με τίτλο "σε πεθύμησα" και κάπου ανάμεσα λέει: ... μα δεν πεθύμησα εσένα, τον εαυτό μου επιθυμώ ερωτευμένο...

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Ειδικά, όσοι βγαίνουν από γάμους, έχουν ένα λόγο παραπάνω να χάνουν το έδαφος κάτω απ΄τα πόδια τους.

Ο γάμος δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σχέση που έχει επισημοποιηθεί νομικά. Η πιθανή διαφορά του χωρισμού μετά από γάμο, από μια μη επισημοποιημένη νομικά σχέση είναι τα διαδικαστικά και βέβαια, συνήθως, η ύπαρξη παιδιών - αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι και δεν είναι της παρούσας συζήτησης.

Γενικά ψηφίζω "all of the above". Δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε νόρμες. Ανάλογα την κατάσταση της σχέσης και τις συνθήκες της διάλυσής της, ο καθένας λυπάται - ή και χαίρεται - για τους δικούς του ξεχωριστούς λόγους και το αντιμετωπίζει/επεξεργάζεται ξεχωριστά.
Όμως σε κάθε περίπτωση, αυτό που νομίζω πως συμβαίνει οπωσδήποτε, είναι ότι ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι.

[varthol]

..Το Θεμα ειναι να προχωραμε αφου ξεκολλησουμε..απο ολα αυτα που μας συμβαινουν και να συνεχισουμε την υπολοιπη ζωη μας.. αγνοωντας το συμβαινωντα που εγιναν πραγματικωτητα χωρις την δικη μας συνκαταθεση...αλλα μονο με την συμμετοχη μας...

[Nelly]

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Ο γάμος δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σχέση που έχει επισημοποιηθεί νομικά. Η πιθανή διαφορά του χωρισμού μετά από γάμο, από μια μη επισημοποιημένη νομικά σχέση είναι τα διαδικαστικά και βέβαια, συνήθως, η ύπαρξη παιδιών - αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι και δεν είναι της παρούσας συζήτησης.

Ναι, ναι! Βέβαια! Αυτό το λούκι εννοούσα, Ανεμώνη.

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Όμως σε κάθε περίπτωση, αυτό που νομίζω πως συμβαίνει οπωσδήποτε, είναι ότι ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι.

... αντιμέτωπος με μια πικρή αλήθεια, θα προσέθετα. Την αλήθεια που, μετά την απομυθοποίηση, έρχεται και στρογγυλοκάθεται στο στέρνο. Την ήττα, τη ματαιότητα και σταματώ εδώ γιατί θα βγει η Μαρία και θα μου πει ότι κάνω τη συζήτηση φιλοσοφική.

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly ... αντιμέτωπος με μια πικρή αλήθεια, θα προσέθετα. Την αλήθεια που, μετά την απομυθοποίηση, έρχεται και στρογγυλοκάθεται στο στέρνο. Την ήττα, τη ματαιότητα και σταματώ εδώ γιατί θα βγει η Μαρία και θα μου πει ότι κάνω τη συζήτηση φιλοσοφική.

Χμ... το να αντιμετωπίζει κανείς τον εαυτό του δεν είναι απαραίτητα ήττα, ούτε οπωσδήποτε πικρή αλήθεια - ούτε απομυθοποίηση, γιατί θεωρώ ότι για να λήξει μια σχέση έχει ήδη περάσει από αυτό το στάδιο.
Μπορεί να είναι ενίοτε μια διαδικασία πολύπλοκη, επίπονη, ή φοβήσιμη, αλλά τελικά αυτός που καλούμεθα ν' αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε είναι και ο μοναδικός μας μόνιμος σύντροφος - οπότε χρήσιμη και λυτρωτική.
Το να "κλαίει κανείς πάνω απ' το χυμένο γάλα" δεν προσφέρει και πολλά, έτσι δεν είναι;

Και ναι... ενέχει πολλά ακόμη αυτό που έγραψα αλλά βαριέμαι κι εγώ να τα γράψω

[Nelly]

Ποιος μίλησε για κλάμα;
Η πίκρα της ματαιότητας που αναφέρω είναι η συνειδητοποίηση της αμιγώς μοναχικής (συναισθηματικά) φύσης του ανθρώπου. Δε μιλώ για την απομυθοποίηση του άλλου αλλά του εαυτού μας. Η αίσθηση του κενού και η κατανόηση πως αυτό είναι αναπόφευκτο. Έχω μεταφέρει το ζήτημα ένα επίπεδο παραπέρα. Πέρα από τους λυγμούς και τα παράπονα. Επίσης, επιμένω, ότι η αντιμετώπισή του Εγώ μας είναι συνειδητοποίηση της ήττας. Συνειδητοποίηση του ότι δεν υπάρχει λύτρωση. Καμμιά μεμψιμοιρία δεν έχει λόγο εδώ, όμως, κανένας θυμός και κανένα δάκρυ. Πρόκειται στην ουσία για κάτι γενναίο.
Εγώ δεν βαριέμαι να τα γράψω, μου αρέσει που το συζητάμε και ειδικά τώρα που το ρόλο του ηθικού αυτουργού του εγκλήματος (=της "επιβάρυνσης" του τόπικ), τον πήρες επάξια με το πάτημα που μου έδωσες και έτσι τη γλίτωσε η αφεντιά μου.

[maralin]

Αρχική Δημοσίευση από μαρια ψαθα τι είναι αυτό που μας ?

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Ποιος μίλησε για κλάμα; Η πίκρα της ματαιότητας που αναφέρω είναι η συνειδητοποίηση της αμιγώς μοναχικής (συναισθηματικά) φύσης του ανθρώπου. Δε μιλώ για την απομυθοποίηση του άλλου αλλά του εαυτού μας. Η αίσθηση του κενού και η κατανόηση πως αυτό είναι αναπόφευκτο. Έχω μεταφέρει το ζήτημα ένα επίπεδο παραπέρα. Πέρα από τους λυγμούς και τα παράπονα. Επίσης, επιμένω, ότι η αντιμετώπισή του Εγώ μας είναι συνειδητοποίηση της ήττας. Συνειδητοποίηση του ότι δεν υπάρχει λύτρωση. Καμμιά μεμψιμοιρία δεν έχει λόγο εδώ, όμως, κανένας θυμός και κανένα δάκρυ. Πρόκειται στην ουσία για κάτι γενναίο. Εγώ δεν βαριέμαι να τα γράψω, μου αρέσει που το συζητάμε και ειδικά τώρα που το ρόλο του ηθικού αυτουργού του εγκλήματος (=της "επιβάρυνσης" του τόπικ), τον πήρες επάξια με το πάτημα που μου έδωσες και έτσι τη γλίτωσε η αφεντιά μου.

Το "κλάμα πάνω απ' το χυμένο γάλα" είναι έκφραση και ουδεμία σχέση έχει με κλάματα. Απλά το να αναμασάμε ξανά και ξανά μια κατάσταση παρωχημένη δεν προσφέρει απολύτως τίποτα.
Κι εγώ δι' "εαυτόν" μιλάω. Η απομυθοποίηση, όταν λύεται μια σχέση, έχει ήδη επέλθει. Απομυθοποίηση των πάντων. Βέβαια αυτό εξαρτάται και από το ποιος, πώς, γιατί λύθηκε η σχέση.
Και για να έλθω και λίγο στον τίτλο της Μαρίας, αν "κλαίω γιατί σε ξέχασα" σημαίνει ότι δεν άφησες κανένα αποτύπωμα πάνω μου, άρα ο χρόνος μου - όπως ανέφερε κι ο Βαγγέλης - ήταν χαμένος. Ουσιαστικά "κλαίω" για το κομμάτι του εαυτού μου που κατανάλωσα/προσέφερα άδικα.
Γιατί η αντιμετώπιση του εαυτού μας είναι συνειδητοποίηση ήττας παρακαλώ;
Σε αυτό μάλλον διαφωνούμε, εκτός κι αν το διατυπώνουμε απλώς διαφορετικά. Εγώ το βλέπω ως νίκη. Ο καθένας μας είναι μια αυτούσια προσωπικότητα και πρέπει να μάθουμε να ζούμε πρώτα μέσ' από μας κι ύστερα μέσα από τους άλλους ή - ακόμα χειρότερα - να αποδεικνύουμε την ύπαρξή μας μέσα από μια σχέση.
Σχέσεις μπορεί να κάνει κανείς πολλές, όμως τον εαυτό του θα τον έχει για πάντα. Αν δε συνταιριάξει εαυτόν, δε θα συνταιριάξει με κανέναν και με τίποτα.

Εσύ έχεις μεταφέρει το ζήτημα ένα επίπεδο παραπέρα, εγώ το έχω μεταφέρει στην πράξη
Το "βαριέμαι να γράψω" είναι σχετικό, έτσι κι αλλιώς όλη την ώρα γράφω. Αλλά είπα να κάνω ένα διάλειμμα κι έπεσα πάλι στα βαθιά
Όσο για την ηθική αυτουργία του εγκλήματος, με καλύπτει το ακαταλόγιστο ευθυνών.

[Nelly]

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Το "κλάμα πάνω απ' το χυμένο γάλα" είναι έκφραση και ουδεμία σχέση έχει με κλάματα

Οκ, δε γνώριζα τη φράση.

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Γιατί η αντιμετώπιση του εαυτού μας είναι συνειδητοποίηση ήττας παρακαλώ; Σε αυτό μάλλον διαφωνούμε, εκτός κι αν το διατυπώνουμε απλώς διαφορετικά. Εγώ το βλέπω ως νίκη. Ο καθένας μας είναι μια αυτούσια προσωπικότητα και πρέπει να μάθουμε να ζούμε πρώτα μέσ' από μας κι ύστερα μέσα από τους άλλους ή - ακόμα χειρότερα - να αποδεικνύουμε την ύπαρξή μας μέσα από μια σχέση. Σχέσεις μπορεί να κάνει κανείς πολλές, όμως τον εαυτό του θα τον έχει για πάντα. Αν δε συνταιριάξει εαυτόν, δε θα συνταιριάξει με κανέναν και με τίποτα.

συμφωνώ. Η συνειδητοποίηση της ήττας(=αλλαγή σελίδας, απώλεια κοινών οραμάτων κτλ) δεν ταυτίζεται με την ήττα ή την ηττοπάθεια. Πιο πάνω ανέφερα τη λέξη "γενναίο".

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Εσύ έχεις μεταφέρει το ζήτημα ένα επίπεδο παραπέρα, εγώ το έχω μεταφέρει στην πράξη

...

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Όσο για την ηθική αυτουργία του εγκλήματος, με καλύπτει το ακαταλόγιστο ευθυνών.

Εγώ πάλι είμαι σεσημασμένη και ως εκ τούτου ακάλυπτη.

[μαρια ψαθα]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Υπάρχει τραγούδι με τίτλο "σε πεθύμησα" και κάπου ανάμεσα λέει: ... μα δεν πεθύμησα εσένα, τον εαυτό μου επιθυμώ ερωτευμένο...

νομίζω ότι είχα καιρό να ακούσω μία τόσο μεγάλη και τραγική αλήθεια .

έχεις δίκιο όταν λές πώς στην ουσία αυτό που μας λείπει είναι ο εαυτός μας " κάπως αλλιώς ". Από την άλλη όμως , θέλω να πιστεύω πως αυτό που μας πειράζει περισσότερο , είναι αυτή η ευθύνη που συνήθως φορτωνόμαστε ότι δεν είμασταν αρκετά σωστοί.

Περνάει ο καιρός και εσύ προσπαθείς υποσυνείδητα να αποδείξεις ότι όχι,ήσουν πολύ καλός .ο άλλος έφταιγε . Κι όταν έρθει η στιγμή να πέσετε μούρη με μούρη , δεν βλέπει ο ένας στον άλλον καμία αλλαγή . .Γιατί δεν έφταιγε αυτό.

Και πάλι σε κατακλύζουν συναισθήματα , λύπης και απογοήτευσης αυτή τη φορά . Γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι με αυτόν τον ανθρωπο ποτέ δεν ταιριάζετε χωρίς να φταίει κάποιος .

Γιατί τελικά όλα μα όλα έχουν τον λόγο τους που γίνονται.

Και έτσι περνάς στο συναίσθημα του αδειάσματος.Αυτό που σε πονάει κάτι γιατί δεν μπορείς να το θυμηθείς,άσχημο.

[Nelly]

Μαρία, άκου κι αυτό. (Σε περίπτωση που δεν το καταλάβεις, είναι αισιόδοξο )

[Chressida]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Υπάρχει τραγούδι με τίτλο "σε πεθύμησα" και κάπου ανάμεσα λέει: ... μα δεν πεθύμησα εσένα, τον εαυτό μου επιθυμώ ερωτευμένο...

Διάβαζα την περίληψη από το καινούριο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη και έχει ένα ερώτημα, ίδιο ακριβώς : Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνο τον έρωτα αγαπάμε;

Και όλη η παραπάνω κουβέντα που φέρνει στο μυαλό τα λόγια ενός φίλου που πάνω σε μια κουβέντα περί αισθηματικών μου είπε : οι γυναίκες παλεύετε να λύσετε τον "γόρδιο δεσμό", εμείς τον κόβουμε ....

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από Chressida οι γυναίκες παλεύετε να λύσετε τον "γόρδιο δεσμό", εμείς τον κόβουμε ....

Λόγια ....
Πιστεύω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Κυρίως παίζει ο ρόλο, ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου, άσχετα αν είναι άνδρας ή γυναίκα.

[Chressida]

Ξέρεις γιατί το ανέφερα, Ξένιε; Και γιατί μου φαίνεται ότι έχει δόσεις αλήθειας;

Γιατί παρατηρώ κάθε φορά, στα θέματα που αφορούν τις σχέσεις των δύο φύλων ότι αυτές που τρελαινόμαστε για τέτοια θέματα είμαστε οι γυναίκες. Το φέρνουμε έτσι, το φέρνουμε αλλιώς, το φέρνουμε τούμπα, το τεντώνουμε, το βάζουμε στο μικροσκόπιο, λέμε λέξεις βαρύγδουπες.

Οι άντρες, και να ασχοληθείτε, είστε σαφείς, λακωνικοί, απλοί.

[Nelly]

Οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στο να αναλύουν τα γιατί και τα πώς, είναι πιο επιρρεπείς στο να σκέπτονται διεξοδικά τα των διαπροσωπικών τους σχέσεων. Αυτό είναι όλο. Το συγκεκριμένο ποστ, ας πούμε, είχε ελάχιστες πιθανότητες να είχε αναρτηθεί από άνδρα. Οι άνδρες ξέρουν να σου πουν αν είναι ερωτευμένοι ή όχι, μονολεκτικά και χωρίς περιστροφές. Οι γυναίκες πάλι, ως πιο εκφραστικές, θα ψάξουν τις (πιο) κατάλληλες λέξεις για τα αντίστοιχα συναισθήματα.