`Ενα διαχρονικό θέμα.

[Oasis]

Αρχική Δημοσίευση από Xenios Είναι τραγικό οι γονείς να δένουν τις τύχες τους στα παιδιά τους και για μια ζωή να τα θεωρούν δικά τους αποκλειστικά δικά τους και να βλέπουν γαμπρό και νύφη, σαν εισβολείς που τους τάραξαν τα νερά.

Δεν είμαι γονιός και δεν ξέρω πως θα ενεργούσα σε αυτές τις περιπτώσεις. Φοβάμαι, ίσως όχι τόσο ώριμα.
Είναι σημαντικό να έχει απεξαρτηθεί η γυναίκα ή ο ανδρας από την σκιά των γονιών του. Και για να είμαι λίγο πιο κοντά στην πραγματικότητα θα το διατύπωνα διαφορετικά: να έχει ξεβολευτεί από την εύκολη βοήθεια των γονιών με έτοιμες μασημένες λύσεις-παρεμβάσεις .
`Ομως θεωρώ ήττα για τον γαμπρό ή την νύφη την εύκολη άποψη: πεθερικά= κόκκινο πανί. `Ετσι απαίδευτα και χωρίς προσπάθεια.
Από την άλλη φοβάμαι ότι η διαλλακτικότητα μπορεί το ίδιο απαίδευτα και χωρίς προσπάθεια να μεταφραστεί σαν ελεύθερο πεδίο, "του χεριού μου".

[Liria]

Καλά, ε! Λίγες μέρες έλειψα και στήσατε θέμα τεράστιο. Γίνεται τώρα να μην γράψω μερικές κουβέντες επ' αυτού; Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Το ευγενές γένος των πενθερικών, απαντάται απανταχού της γης με ελάχιστες διαφοροποιήσεις κατά κοινωνίαν. Στις παλαιού τύπου κοινωνικές δομές, ο γιός όφειλε να βρει (και να φέρει στο σπίτι) νύφη γερή (για τεκνοποίηση), εύρωστη (να τινάζει τα σκουτιά και ν' αναστενάζει ο τόπος), σεβαστική (να συμφωνεί πάντα πως μόνο η πεθερά γνωρίζει το καλό του ζεύγους), και χαμηλοβλεπούσα (ουδέν σχόλιον).
Ο ρόλος της βασιλομήτορος τώρα, προέβλεπε γυναίκα μεσόκοπη, καλοθρεμμένη με γιό μοσχαναθρεμένον, τον οποίο η νεαρή σύζυγος έπρεπε να εξ-υπηρετεί αγογγύστως. Μαζί δε με αυτόν, έπρεπε να εξ-υπηρετεί και τους όποιους συγγενείς / φίλους / γείτονες / συνεργάτες κ.λ.π. ξέπεφταν απροειδοποίητηα στο σπίτι και να το έχει πάντοτε στην τρίχα, έτοιμο να δεχτει την κριτική της φαρμακογλώσσας γειτόνισσας. Αν δε η κριτική ήταν από μέτρια έως αποριπτική όσον αφορά την νοικοκυροσύνη της νεαρής νύφης, δεν το γλυτώναμε το εγκεφαλικό της πεθεράς. Η ίδια όμως, μπορούσε να σχολιάζει μεγαλόψυχα: Ε, μικρή είναι ακόμα, θα μάθει...
Ο δε πεθερός, κοματάκι βολικός ο έρμος, συνήθως ήταν με το μέρος της νυφαδιάς αλλά δεν τολμούσε να το δείξει στη γυναίκα του.
Όσο για το γιό, όταν βρισκόταν με τη σύζυγο, της καταλόγιζε οτι δεν είναι ανεκτική κι οτι ξεσυνερίζεται την καημένη την ηλικιωμένη. Όταν πάλι ήταν με τη "μητέρα", έκανε γαργάρες...

Ταύτα μέχρι προ ετών (κι όρκο δεν παίρνουμε). Στις μέρες μας, νομίζω οτι το ζήτημα ξεκινάει από την αίσθηση ανταγωνισμού που προκύπτει ανάμεσα στους γυναικείους ρόλους κυρίως. Δεν είναι συνηθισμένες οι κόντρες με τους πεθερούς. Ή κι αν είναι, μανουβράρονται ευκολότερα. Οι γυναίκες είναι πιό εμπαθείς και πιό απόλυτες στις θέσεις τους. Η πεθερά έχει την εντύπωση οτι διαθέτει σαφώς μεγαλύτερη πείρα (καλά μέχρι εδώ) κι οτι πρέπει εξ αιτίας αυτού, να εισακουστεί (εδώ τα χαλάμε). Το χειρότερο είναι πως όταν δεν καταφέρνει να εισακουστεί από το ταίρι του παιδιού της, πιάνει το δικό της παιδί παράμερα και του γανώνει το κεφάλι μερικές φορές. Κι αν εκείνο δεν έχει το σθένος να την κρατήσει σε απόσταση (με όλο το σεβασμό), τότε αρχίζουν τα παράπονα και οι ανισοροπίες στη σχέση.
Όχι πως δεν έχω ακούσει νεαρά άτομα να σχολιάζουν άδικα τους γονείς του άλλου, μόνο και μόνο επειδή τους παίρνει η μπάλα του "πεθερικού". Και είναι ενοχλητικό αυτό γιατί μερικές φορές έτυχε να κρατούν αξιοπρεπέστατη στάση οι άνθρωποι. Αλλά φταίει η ετικέτα που άμα σου κολλήσει, άντε να τη βγάλεις.

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Liria Αλλά φταίει η ετικέτα που άμα σου κολλήσει, άντε να τη βγάλεις.

Αμ, δεν έχεις γνωρίσει τους δικούς μου, καλή μου! Μοναδική εμπειρία, άξια μελέτης. Τεράστια βιβλιογραφία. Καταρρίπτουν κάθε γνωστό έως τώρα δεδομένο, ακυρώνουν τις στατιστικές, καταργούν την ψυχανάλυση, κάνουν πράξη κάθε δυνατή εναλλασόμενη θεωρία, κλπ. κλπ.
Όμως, λίγο από τη δική μου εμπειρία, λίγο από τις εμπειρίες - καλές και κακές - φιλενάδων, γνωστών, κολλητών, κλπ., το πρόβλημα νομίζω πως εντοπίζεται πρώτα στη θέση τους και τη στάση τους ως γονείς γενικότερα, και επεκτείνεται τοιουτοτρόπως και αναλογούντως και στο/η σύντροφο του παιδιού τους.

[Liria]

Ίσως η αντιπαράθεση ζευγαριού-πεθερικών, να είναι μόνο μια πτυχή του γενικότερου θέματος της διεκδίκησης, στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Διεκδικεί η μητέρα τον γιό της "που της τον απέσπασε μια ξένη".
Διεκδικεί την κόρη της,επειδή στερείται την αμεσότητα της εξάρτησης. Ποιός εξαρτάται από ποιόν, τελικά;
Διεκδικεί ο/η σύντροφος, την αποκλειστικότητα του ενδιαφέροντος, ειδικά τον πρώτο καιρό (πάλι στους δικούς σου θα φάμε την Κυριακή; Κι εγώ που έλεγα να πάμε κάπου μόνοι μας...).
Όμως επεκτείνεται το θέμα της απαίτησης που έχουμε από τους δικούς μας. Μας στριμώχνουν έμμεσα πλην ενοχικά, οι φίλοι που μας "έχασαν, τώρα που ερωτευτήκαμε". Μας ξεγράφουν οι φιλενάδες "τώρα που παντρευτήκαμε" όχι από την καρδιά τους αλλά σίγουρα από τα ωράριά τους. Μας διεκδικεί ο/η σύντροφος από τη δουλειά μας (πάλι δουλεύεις το Σάββατο και τα ζουζούνια που περιμένουν πώς και πώς "Το απόγευμα θα παίξεις μαζί μου;"
Τέλος υπάρχει κι εκείνη η κατηγορία διεκδίκησης που δεν συζητιέται πολύ αλλά είναι ακανθώδες ζήτημα: Το να σε διεκδικούν τα παιδιά σου από τη νέα σου σχέση. Καλυμμένα πλην σαφέστατα "ποιό είναι αυτό το καινούριο πρόσωπο που εμφανίστηκε στη ζωή του γονιού μου; Κι εγώ τί ρόλο θα παίζω στο εξής;" Ανεξάρτητα αν οι γονείς μου έχουν χωρίσει εδώ και καιρό.
Αυτό είναι ίσως η πιό λεπτή μορφή που απαιτεί επιδέξιους χειρισμούς. Αν το παιδί είναι μικρό, το βγάζει αλλιώς, αλλά αν το παιδί είναι από την εφηβεία και πάνω, μπορεί να παίξει το ρόλο του πεθερικού, ασυζητητί. Διεκδικεί ακόμα κι όταν δεν το ξέρει.
Σε κάποια από τις παραπάνω περιπτώσεις -δεν μπορεί- όλοι μας κάποτε θα έχουμε ιδρώσει. Πόσο έτοιμοι σταθήκαμε στο να μην πληγώσουμε αυτούς που αγαπάμε, στερώντας τους το δικαίωμα της άμεσης πρόσβασης στα προσωπικά μας; Πόσο υπερασπιστήκαμε τις υπόλοιπες σχέσεις μας και τον εαυτό μας, στην τελική;
"Ο γαμπρός, γιός δεν γίνεται. Κι η νύφη θυγατέρα" όμως και γιατί να γίνει; Το ζητούμενο δεν είναι να πάρουμε ρόλους που δεν μας αρέσουν. Το ζητούμενο είναι να συνυπάρξουμε με την νέα μας ιδιότητα του "νεοεισερχόμενου" σε μια ομάδα (βλέπε οικογένεια του άλλου). Κι όχι να επιβληθούμε αλλά να πείσουμε οτι είμαστε αξιαγάπητοι.

[Diamond]

Τι να πω ρε παιδιά. Σε μένα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...
Η μάνα μου έχει πάρει το μέρος της γυναίκας μου και ακούω ατάκες του στύλ
"Τι έκανες πάλι στο κορίτσι;"
"Απορώ πως σε αντέχει"
"Αχ... Η μάνα σου σε άντεχε... Άγια θα γίνει η κακομοίρα η γυναίκα σου"
"Πότε θα έρθει να την δούμε που την πεθυμήσαμε;" (και ας την είδε μία μέρα πριν)

Από την άλλη πλευρά η πεθερά μου...
"Κάτι του έκανες του Μιχάλη για να αντιδράσει έτσι! Εσύ φταίς!"
"Να κοιτάς τον άντρα σου και να αφήσεις τους άλλους!"
"Τι φαϊ του έκανες αχαϊρευτη;"
"Στρώσε τον κ**ο σου κάτω να του σιδερώσεις κανένα πουκάμισο επιτέλους!"

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Diamond Τι να πω ρε παιδιά. Σε μένα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...

Τυχερέεεε!!! (Τα σπαθιά και τα μαχαίρια που έχεις στολισμένα, λες να παίζουν κανένα ρόλο; Μήπως ν' αλλάξω διακόσμηση
Πάντως κι εμένα η καλή μου (η πενθερά εννοώ) μου κάνει κάτι τέτοιες αναλαμπές υποστήριξης, τις οποίες όμως μετά πληρώνω χρυσές! Απο Πομπηία ξέρει;;; Ε, εκεί με θάβει άμα της τη δώσει! Δημοσίως όμως... πίνει νερό στ' όνομά μου! Παρ' το αυγό και κούρευ' το... ή αλλιώς... στο κατσαρό σου το μαλλί...

[Platinum]

Μπα, δεν είναι τα σπαθιά (και εγώ έχω ένα) αλλά το όνομα. Και τα πεθερικά μου και οι γονείς μου μία από τα ίδια με του Diamond. Βέβαια λογικό καθώς μικροί ήμασταν στριμμένα άντερα και οι δύο (αν δε ταιριάζαμε...). Όχι πως τώρα που μεγαλώσαμε (εγώ, η σύζυγος μικραίνει) δεν είμαστε απλά τώρα δεν τολμούν να μας το πουν!

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Platinum Μπα, δεν είναι τα σπαθιά (και εγώ έχω ένα) αλλά το όνομα. Και τα πεθερικά μου και οι γονείς μου μία από τα ίδια με του Diamond. Βέβαια λογικό καθώς μικροί ήμασταν στριμμένα άντερα και οι δύο (αν δε ταιριάζαμε...). Όχι πως τώρα που μεγαλώσαμε (εγώ, η σύζυγος μικραίνει) δεν είμαστε απλά τώρα δεν τολμούν να μας το πουν!

Εσύ με κυνηγάς σήμερα, και στο τέλος θα μας κόψουνε.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και το πιο απαθές πλάσμα στον κόσμο... Είπαμε... γλωσσού. Όμως, έθεσα το θέμα και πρωτύτερα και μάλλον πέρασε απαρατήρητο. Μόνον ίσως η Liria το είδε. Η συμπεριφορά των πεθερικών μήπως είναι επέκταση της γενικότερης συμπεριφοράς και προς τα παιδιά τους;
Αν έχεις μια υγιή αγάπη για το παιδί σου, δεν θα αγαπήσεις και τις επιλογές του; (μιλώντας για φυσιολογικές κι όχι extreme καταστάσεις).
Αν δεν τα έχεις βρει ούτε με τον εαυτό σου, ούτε με το παιδί σου, δεν θα τρώγεσαι συνέχεια με τα ρούχα σου; Δεν θα σου φταίνε όλα, ακόμα και η νύφη ή ο γαμπρός;

[Platinum]

Το κατάλαβα αλλά από ευγένεια δεν το σχολίασα. Άλλωστε όπως θα είδες και από τα γραφόμενά μου και εμείς δεν πάμε πίσω όταν μας πιέζουν.

[Diamond]

Αρχική Δημοσίευση από purple anemone Αν δεν τα έχεις βρει ούτε με τον εαυτό σου, ούτε με το παιδί σου, δεν θα τρώγεσαι συνέχεια με τα ρούχα σου; Δεν θα σου φταίνε όλα, ακόμα και η νύφη ή ο γαμπρός;

Καλά. Αν δεν χωνεύεις ούτε τα άντερά σου πως θα χωνέψεις άλλους ανθρώπους;
Για όλα φταίει το δικαίωμα που δίνει ο καθένας στους γονείς του και κατά πόσο μπορούν να τον επηρεάσουν. Δεν είπαμε, παίρνουμε συμβουλές από τους μεγαλύτερους αλλά έτσι και μπούν σε ξένα χωράφια αμολάμε τα κοπρόσκυλα!

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Diamond Για όλα φταίει το δικαίωμα που δίνει ο καθένας στους γονείς του και κατά πόσο μπορούν να τον επηρεάσουν. Δεν είπαμε, παίρνουμε συμβουλές από τους μεγαλύτερους αλλά έτσι και μπούν σε ξένα χωράφια αμολάμε τα κοπρόσκυλα!

Συμφωνώ! Όμως αυτό είναι το άλλο σκέλος του θέματος. Η τοποθέτηση ήταν για τη συμπεριφορά των πεθερικών/γονέων - το πρώτο σκέλος.
Φυσικά κι εάν επιθυμείς να διασώσεις τόσο τη σχέση σου, όσο και τον εαυτό σου, όχι κοπρόσκυλα αλλά ολόκληρη τη λεγεώνα αμολάς! Όμως όσο κι αν έχει επιτυχία αυτό, δεν παύει να είναι μια ψυχική φθορά και κούραση, όταν όλα θα μπορούσαν να είναι πολύ απλά...

[Diamond]

Μπα... Ένα βλέμα αρκεί αν έχεις κάνει την κατάλληλη εκπαίδευση...

[Oasis]

Αρχική Δημοσίευση από Liria Ίσως η αντιπαράθεση ζευγαριού-πεθερικών, να είναι μόνο μια πτυχή του γενικότερου θέματος της διεκδίκησης, στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Μέσα από μία άλλη προσέγγιση, θα έλεγα ότι η αντιπαράθεση ζευγαριού-πεθερικών έχει την ρίζα της σε μία βαθύτερη διαπίστωση-προβληματισμό: πόσο δουλεύουμε επάνω στο εαυτό μας, πόσο σκύβουμε επάνω στη μικρότητα μας, στην αδύναμη τάση να μετράμε τις σχέσεις ανάλογα με πόσο πολύ μας εξυπηρετούν,με το πόσες πολλές ανασφάλειές μας καλύπτουν, χωρίς κανένα κόπο να δεχτούμε, να σεβαστούμε,να παρατηρήσουμε και να κατανοήσουμε, την όποια διαφορετικότητα βρίσκεται απέναντι μας.
Όπου, τελικά αυτή η διαφορετικότητα, ίσως στο τέλος να συγκλίνει με την δική μας άλλη διαφορετικότητα. Εκεί νομίζω θα βρίσκεται η ομορφιά του κάθενός μας, νύφης, πεθεράς, γονιού...

[Kiwi]

Υπάρχει ακόμα κόσμος που δίνει σημασία σε γονείς και πεθερικά όσον αφορά τον ερωτικό του σύντροφο; Ξυπνήστε με πάλι σε καμιά 100στη χρόνια...

[Rider]

Αρχική Δημοσίευση από Kiwi Υπάρχει ακόμα κόσμος που δίνει σημασία σε γονείς και πεθερικά όσον αφορά τον ερωτικό του σύντροφο; Ξυπνήστε με πάλι σε καμιά 100στη χρόνια...

καλα εσυ ψωνισες απ εξω γι αυτο μιλας.....