Acrobase  

Καλώς ήρθατε στην AcroBase.
Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase.
H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη.

Επιστροφή   Acrobase > Επιστήμη & Εκπαίδευση > Ιστορία
Ομάδες (Groups) Τοίχος Άρθρα acrobase.org Ημερολόγιο Φωτογραφίες Στατιστικά

Notices

Δεν έχετε δημιουργήσει όνομα χρήστη στην Acrobase.
Μπορείτε να το δημιουργήσετε εδώ

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 15-09-06, 13:36
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Στην μεγαλύτερη χαμένη πατρίδα

Κατίνα εμφανίστηκαν οι Τσέτες στα προάστια. Πρέπει να πάμε στο προξενείο.

Ήταν ετοιμασμένοι από μερικές μέρες, τα πιο σημαντικά τους κινητά πράγματα, είχαν συσκευαστεί σε πολλά, 30-40 μπαούλα και είχαν ήδη φτάσει στο Ιταλικό προξενείο. Ο Στέλιος Καλαφατέλης η γυναίκα του Κατίνα, οι τέσσερις κόρες τους από 4 έως 17 ετών, μαζί και δύο εξαδέλφες των κοριτσιών, περίμεναν την κακή είδηση από μέρες όταν ήρθαν τα μαντάτα για την κατάρρευση του μετώπου και την άτακτη υποχώρηση του Ελληνικού στρατού.

Με άμαξα έφτασαν στο Ιταλικό προξενείο. Ο Στέλιος Καλαφατέλης, έκανε εξαγωγές στην Ιταλία και ταυτόχρονα τροφοδοτούσε τον Ιταλικό εμπορικό και πολεμικό στόλο.
Έτσι οι σχέσεις του με το Ιταλικό προξενείο ήταν τόσο καλές ώστε λίγες μέρες πριν είχαν δεχτεί την πρόσκληση του Προξένου να τους φιλοξενήσει στις δύσκολες ώρες.

Στην διαδρομή από το παραθαλάσσιο προάστιο της Σμύρνης, Καραντίνα, μέχρι το Ιταλικό προξενείο, ο κόσμος έφευγε τρέχοντας να φτάσει στο λιμάνι. Εκεί στην διαδρομή άκουσαν την είδηση, καίγεται η Σμύρνη.

Για εφτά ημέρες η οικογένεια εκείνη βρέθηκε κλεισμένη στο προξενείο, όσο οι Τσέτες, το αντάρτικο σώμα του Κεμάλ, αποτελούμενο από φυλές της ανατολής, έκαιγαν σκότωναν βίαζαν. Εκείνες τις μέρες τα έξι αδέλφια της Κατίνας Καλαφατέλη, μαζί με χιλιάδες ακόμα κατοίκους της Μικράς Ασίας, πήραν τον δρόμο χωρίς επιστροφή. Βασανίστηκαν σκοτώθηκαν ή πέθαναν από τις κακουχίες, κάπου στην διαδρομή.

Στις επτά ημέρες επήλθε συμφωνία να φτάσουν πλοία Ελληνικά να παραλάβουν τους κατοίκους. Με άμαξα του Ιταλικού προξενείου με την Ιταλική σημαία επάνω και 3 συνοδούς, έφυγε από το προξενείο για το λιμάνι. Τις δύο μεγαλύτερες κόρες, της έβαψαν με φούμο για να μην προκαλέσουν τις γνωστές ενέργειες των τούρκων κατά των γυναικών.

Έφτασαν στο τελευταίο σημείο ελέγχου εκεί που η άμαξα δεν μπορούσε να μπει, έπρεπε να περάσουν από τουρκικό έλεγχο μέχρι να μπουν στην ελεύθερη ζώνη και να επιβιβαστούν σε ένα πλοίο.

Εκεί τους αφαίρεσαν ότι χρυσαφικά είχαν επάνω τους, μόνο τις βέρες δηλαδή, η Κατίνα Καλαφατέλη είχε φροντίσει στον κόρφο της να κρεμάσει ένα σακκουλάκι με τα πιο σημαντικά χρυσαφικά της… Η Βέρα του Στέλιου δεν έβγαινε, ένας Τούρκος έβγαλες ένα μαχαίρι να του κόψει το δάκτυλο, αλλά επενέβη η Κατίνα και με δύναμη αφαίρεσε την βέρα και του την παρέδωσε. Πέρασαν, πέρασαν και μπήκαν σε ελληνικό επιβατηγό πλοίο. Πάνω στην θάλασσα επέπλεαν εκατοντάδες πτώματα, ενώ για πρώτη φορά αντίκριζαν την Σμύρνη κατεστραμμένη από την φωτιά στις Ελληνικές συνοικίες.

Εκεί πάνω στο πλοίο έμαθαν και άλλα νέα, κρέμασαν τον Δεσπότη κάποιος είπε. Δεν δέχτηκε να φύγει.

Φτάσανε στην Χίο, ο κόσμος λιμοκτονούσε ζητιάνευε λίγο ψωμί, φωνές του τύπου, τι μας τους έφεραν τους Τουρκόσπορους, ράγιζε τις καρδιές. Ξένοι παντού, ακόμα και στην πατρίδα των προγόνων τους.

Όπως ίσως θα καταλάβατε, ο Στέλιος και η Κατίνα Καλαφατέλη είναι ο παππούς και η Γιαγιά μου. Το μικρότερο κορίτσι της οικογένειας είναι η Μητέρα μου.
Η ιστορία είναι από ηχογράφηση που έκανα στην Γιαγιά μου πολλά χρόνια μετά.

Για την ιστορία οι Ιταλοί έστειλαν στην Ελλάδα μόνο ένα μπαούλο από τα 30-40 (ο αριθμός είναι ρευστός από τις αφηγήσεις που έχω). Το μεγαλύτερο μέρος του μπαούλου είχε τις εικόνες τους που μοιράστηκαν σε ίσα μέρη στις τέσσερις κόρες. Ο Υποφαινόμενος έχει σχεδόν τις μισές εξ’ αυτών και τώρα είναι απέναντι στον τοίχο και όποτε τις κοιτάζει, θυμάται την καταγωγή του για την οποία είναι πάρα πολύ υπερήφανος.

Σαν σήμερα πριν 84 χρόνια, ο Παππούς η Γιαγιά μου η Μητέρα μου και οι Θείες μου, έφευγαν για τελευταία φορά από το όμορφο σπίτι τους.

Μια θεία μου και εγώ σε διαφορετικές χρονικές στιγμές με την περιγραφή της Γιαγιάς, βρήκαμε το σπίτι και είμαστε οι τελευταίοι που το είδαμε.

Μια ιστορία 5000 ετών, εκείνες τις μέρες τελείωσε, όμως δεν τελείωσε ο Ιωνικός πολιτισμός, ο πολιτισμός των γραμμάτων των τεχνών και του εμπορίου, ήρθε στην Ελλάδα και μεταλαμπάδευσε μια τεράστια ιστορία και μια κουλτούρα που έκανε την Σμύρνη πρωταγωνίστρια σε όλους τους τομείς.

Δεν έκανα την αναφορά μου από μισαλλοδοξία ή από μίσος στους Τούρκους, το έκανα γιατί το αισθανόμουν, κάτι σαν μνημόσυνο, στην μεγαλύτερη χαμένη πατρίδα.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Xenios : 15-09-06 στις 16:14
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 15-09-06, 16:39
Το avatar του χρήστη Xenios
Xenios Ο χρήστης Xenios δεν είναι συνδεδεμένος
Administrator
 

Τελευταία φορά Online: 12-11-16 11:12
Φύλο: Άντρας
Ιστορικό των εθνομαρτύρων Ιεραρχών της Μικρασιατικής καταστροφής

Ανάμεσα στους πρώτους οι Μικρασιάτες μνημονεύουν τους εθνομάρτυρες ιεράρχες τους και τη χορεία των κληρικών και μοναχών τους, που, πιστοί στο Θεό και την πατρίδα, πότισαν με νέο αίμα το δέντρο της φυλής. Ο Σμύρνης Χρυσόστομος, ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος, ο Κυδωνιών Γρηγόριος, ο Ζήλων Ευθύμιος, ο Ικονίου Προκόπιος κι άλλοι ακόμη, είναι οι πιο ιερές περγαμηνές τους και η θυσία τους δύναμη ηθική τεράστια. Το παράδειγμα τους άσβεστος φάρος. Οι μορφές τους καύχημα και περηφάνεια.

Ο Χρυσόστομος Σμύρνης

Όπως στην Τουρκοκρατία, όπως στο Εικοσιένα, όπως σε κάθε αγώνα και κρίσιμη ώρα του γένους, η Εκκλησία και οι λειτουργοί της αγκάλιασαν και πάλι στοργικά τη Ρωμιοσύνη. Έμειναν πιστοί στο εθνικό χρέος και πλήρωσαν πρώτοι. Όπως ακριβώς ο Γρηγόριος ο Ε', ο Άγιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, έτσι κι ο Χρυσόστομος Σμύρνης είχε κάθε δυνατότητα να φύγει. Αυτό τον συμβούλευαν όλοι, Έλληνες και ξένοι. Οι πρόσφυγες τον ήθελαν μαζί τους. Εκείνος όμως είχε πλήρη συναίσθηση ότι ήταν ποιμένας. Όσο έμενε εκεί έστω και μια ψυχή ζωντανή, έπρεπε να σταθεί όρθιος στο μετερίζι. «Η θέση μου είναι κοντά στο ποίμνιο μου», απαντούσε. Και την κράτησε ως το τέλος, όταν ο μαινόμενος όχλος, μετά από μια εικονική δίκη, κυριολεκτικά τον κατασπάραξε.
Ο πράγματι Φιλέλλην Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών στη Σμύρνη George Horton, μεταξύ άλλων γράφει: «Ένας Τούρκος αξιωματικός πήγε μαζί με δύο στρατιώτες στα γραφεία της Μητροπόλεως και τον οδήγησε στο Νουρεδίν Πασά, τον Τούρκο Αρχιστράτηγο, ο οποίος, όπως λέγουν, είχε υιοθετήσει τη μεσαιωνική ιδέα να παραδώσει το Μητροπολίτη στο φανατικό όχλο, για να τον κάνει ό,τι ήθελε.
Δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις της ορθότητας αυτής της διαπιστώσεως, είναι όμως βέβαιο ότι ο Μητροπολίτης θανατώθηκε απ' τον όχλο. Εβιαιοπράγησαν επάνω του, του ξερρίζωσαν τη γενιάδα του, τον εχτύπησαν με ρόπαλα και με μαχαιριές, ωστόσο πέθανε και ύστερα τον έσυραν σβαρνίζοντάς τον επάνω στους δρόμους. Το μοναδικό του φταίξιμο ήταν, ότι ήταν ένας Έλλην με μεγάλο πατριωτισμό και ευγλωττία, που επιθυμούσε την πρόοδο της φυλής του και εργαζόταν για τον σκοπό αυτό. Του είχαν προσφέρει καταφύγιο στο Γαλλικό Προξενείο και τη διαφυγή του με πλοίο του Γαλλικού Ναυτικού, εκείνος όμως δεν δέχθηκε λέγοντας ότι το καθήκον του ήταν να μείνει κοντά στο ποίμνιο του. Πέθανε σαν μάρτυρας και αξίζει να του απονεμηθούν ύψιστες τιμές από την Ελληνική Εκκλησία και την Ελληνική Κυβέρνηση.
Είναι άξιος του σεβασμού όλων των ανδρών και γυναικών απ' τους οποίους θ' απαιτείτο να δείξουν γενναιότητα αντιμετωπίζοντας ένα φρικτό θάνατο»
Για να συνειδητοποιήσει κανείς καλύτερα τη θυσία του Εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, δεν έχει παρά να τον συγκρίνει με τον Πολιτικό εκπρόσωπο της Ελλάδας στη Σμύρνη, το γνωστό Στεργιάδη, που πιο πολύ ενδιαφερόταν για τους ξένους φίλους του και φρόντισε έγκαιρα να διαφύγει αφήνοντας τους Σμυρνιούς και τους Μικρασιάτες, που είχαν κατακλύσει τη Σμύρνη στα νύχια των Τσετών του τουρκικού όχλου.

Ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος
Τον έθαψαν ζωντανό

Άλλον ιεράρχη, τον Μοσχονησίων Αμβρόσιο, τον έθαψαν ζωντανό, μαρτύριο που το επιφύλαξαν και σε πολλούς Έλληνες κληρικούς και ιερωμένους. Ο Χρήστος Αγγελομάτης χαρακτηρίζει τον Αμβρόσιο ως έναν από τους ηρωικότερους ιεράρχες και Νεομάρτυρες της Εκκλησίας και σημειώνει:
«Την ημέρα ακριβώς της εορτής του Σταυρού, διετάχθη από τους καταλαβόντας τα Μοσχονήσια ο εκτοπισμός του πληθυσμού. Δεν θα έμενε κανείς εις το Μοσχονήσι. Θα οδηγούντο όλοι εις το εσωτερικόν, από του μητροπολίτου Αμβροσίου μέχρι και του τελευταίου βρέφους. Η διαταγή κανένα δεν εξήρει.
Από όλον αυτόν τον πληθυσμόν έστω και ένας δεν εσώθη, ώστε να δώσει πληροφορίας δια το μαρτύριον των έξι αυτών χιλιάδων. Βέβαιον μόνον είναι ότι όλος αυτός ο κόσμος εξουθενώθη και εθανατώθη μέσα εις ένα πρωί, με πρώτον τον μητροπολίτην Αμβρόσιον, τον οποίον έθαψαν ζωντανόν διότι υπήρξε καλός ποιμήν, καλός 'Ελλην.
Άλλους ιερωμένους τους πετσόκοψαν κομμάτι κομμάτι, άλλους τους διαπόμπευσαν και τους διέσυραν και άλλους τους κρεμούσαν. Ο θάνατος χωρίς μαρτύρια αποτελούσε εξαίρεση σπάνια. Θάλεγε κανείς ότι το ράσο γνώρισε όλη την εκδικητική μανία του βάρβαρου κι αλλόπιστου επιδρομέα.

Ο Κυδωνιών Γρηγόριος

Ο Κυδωνιών Γρηγόριος, γράφει ο Ακαδημαϊκός Ηλίας Βενέζης, Μι-κρασιάτης κι αυτός που γνώρισε ο ίδιος τα μαρτύρια των Τούρκων, ο Γρηγόριος έμεινε στην πόλη με τα γυναικόπαιδα, έκανε ό,τι του περνούσε για τη σωτηρία του ποιμνίου του.
Όπως και στο Μοσχονησίων Αμβρόσιον, ετοίμαζαν και στον Γρη-γόριο Κυδωνιών το ίδιο μαρτυρικό τέλος, σκόπευαν να τον θάψουν ζωντανό. «Εσένα μπουγιούκ παπάζ, μπουγιούκ εντεψίζ (αρχιπαπά, αναιδέστατε), δεν θα σε σφάξω, γιατί ξέρεις πόσο σ' αγαπώ» του είπε ο Τούρκος υπολοχαγός που τον συνέλαβε. Δεν εκπλήρωσε όμως το άνομο σχέδιο του, γιατί ο Γρηγόριος ξεψύχησε πριν τον ενταφιάσουν...

Ο Ζήλων Ευθύμιος
Φρικτά βασανιστήρια

Άλλος ιεράρχης, ο Ζήλων της Αμασείας Ευθύμιος πλήρωσε το ενδιαφέρον για το αιχμαλωτισμένο ποίμνιο του με τα πιο φριχτά μαρτύρια και τον αργό και οδυνηρό θάνατο του. Είχε συλληφθεί κι ο ίδιος στις 21 Ιανουαρίου 1921 και φυλακίσθηκε με όλους τους εξέχοντες Ρωμιούς της πόλεως στα μπουντρούμια της Αμασείας.
Τον Πρωτοσύγκελλό του, Αρχιμανδρίτη Πλάτωνα Αιβαζίδη, που άντεξε στα βασανιστήρια, τον κρέμασαν μαζί με τους προκρίτους και τους έρριξαν όλους μέσα σε ένα λάκκο - τάφο. Στο στήθος του ιερωμένου είχαν καρφιτσώσει την απόφαση της ομαδικής καταδίκης και το κατηγορητήριο, ότι υπονόμευαν το τουρκικό κράτος. Δικαιολογία και ανυπόστατες κατηγορίες εύρισκαν πολύ εύκολα. Πόσοι επώνυμοι κι ανώνυμοι ιεράρχες και κληρικοί κι άλλοι πιστοί Έλληνες Ορθόδοξοι αφανίσθηκαν μ' αυτό τον τρόπο;
Πώς να τα ξεχάσουν όλα αυτά οι Μικρασιάτες; Πώς να ξεχάσουν τις εθνικές υπηρεσίες του Τραπεζούντος, μετέπειτα Αθηνών, Χρύσανθου, την περιπέτεια του Ικονίου Προκοπίου, τις φροντίδες του Σεβαστείας, μετέπειτα Γρεβενών, Γερβασίου για την τύχη του ποιμνίου του και τη διάσωση των ιερών του κειμηλίων. Πώς να ξεχάσουν τόσους άλλους ιεράρχες κι απλούς παπάδες, που άλλοι άφησαν στη Μικρασία την τελευταία τους πνοή κι άλλοι συνόδεψαν τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και τους βοήθησαν να ξαναστήσουν τα σπιτικά, να συνεχίσουν τις ασχολίες τους ή ν' ανοίξουν καινούργιες δουλειές; Με δυσκολίες αφάνταστες, μέσα στη στέρηση και τη φτώχεια, με την πίστη πάντα ωστόσο, στο θεό. Πώς να επουλωθούν οι πληγές αυτές; Πώς να σβήσει η θράκα που σιγοκαίει στη μνήμη;

Αποσπάσματα από έργο του Ι.Μ.ΧΑΤΖΗΦΩΤΗ
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου,
μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα


Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
 
Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι σε λειτουργία

Που θέλετε να σας πάμε;


Όλες οι ώρες είναι GMT +3. Η ώρα τώρα είναι 08:49.



Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.2
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.