Καλός τραμπούκος, κακός τραμπούκος

[Xenios]

Γράφει ο Αντώνης Φουρλής από το Protagon.gr

Η σκηνή με τον Γιώργο Καμίνη να τρέχει και να σαλτάρει στο πίσω κάθισμα της μοτοσικλέτας, ενώ ένα τσούρμο «παλικαράδες» τον καταδιώκει αλαλάζοντας, με έναν από αυτούς να εκτοξεύει κι ένα πλαστικό μπουκάλι στην πλάτη του Δημάρχου Αθηναίων, μου έχει καρφωθεί από προχθές στο μυαλό. Ένας εκλεγμένος δήμαρχος ευρωπαϊκής μητρόπολης να τρέχει για να σωθεί από μία ορδή βαρβάρων.

Η εικόνα σχολιάστηκε και ξάφνιασε μεν, αλλά φαίνεται ότι κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε σε αυτού του είδους τα βίαια «ξεσπάσματα». Με περιτύλιγμα το άλλοθι της «αγανάκτησης», συμπεριφορές που δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζονται ως κοινός τραμπουκισμός, αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένα συμβάντα και οι δράστες ως δήθεν κανονικοί άνθρωποι, που συνέβη να ξεφύγουν «εν βρασμώ ψυχής».

Είναι όμως έτσι; Υπάρχει καλός τραμπούκος και κακός τραμπούκος;

Η απάντηση είναι ότι ο τραμπούκος είναι τραμπούκος και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως κάτι διαφορετικό. Κατά κανόνα, οι βαθιές κρίσεις φέρνουν στην επιφάνεια τα καλύτερα και τα χειρότερα γνωρίσματα μίας κοινωνίας. Έτσι λειτουργεί ο κύκλος της ζωής. Τελικά, η παρακμή ενεργοποιεί κάποτε το ανοσοποιητικό σύστημα των κοινωνιών, αργά ή γρήγορα.

Φοβάμαι, όμως, ότι δεν φτάσαμε εκεί ακόμη. Ο τραμπούκος μπορεί να είναι χρυσαυγίτης, χούλιγκαν ή «συνδικαλιστής». Δηλώνει ό,τι του γουστάρει. Αλλά ένας τραμπούκος είναι στην πραγματικότητα αυτό που είναι. Ένας επίδοξος νταβατζής της κοινωνίας. Και δεν προβλέπεται κανενός είδους ελαφρυντικό ή ανοχή απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, αν θέλουμε να δηλώνουμε πολίτες μίας δημοκρατικής χώρας.

Το έχω ξαναγράψει: οι συνδικαλιστές που σήμερα επιδίδονται στις πιο ακραίες πράξεις, είναι «σαρξ εκ της σαρκός» του φαύλου πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε το προβληματικό ελληνικό Δημόσιο. Φέρουν ακέραια την ευθύνη – όπως ακριβώς και οι πολιτικοί με τους οποίους συμπορεύτηκαν – για τη σημερινή κατάντια της χώρας και της κοινωνίας. Σήμερα αντιδρούν γιατί (πράγματι) ο πέλεκυς των απολύσεων στο Δημόσιο θα πέσει επί δικαίους και αδίκους.

Δυστυχώς, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι απολύτως συνυπεύθυνο, γιατί ουδέποτε παρενέβη κόντρα στις αδιαφανείς μεθόδους προσλήψεων και στο ρουσφέτι. Τώρα αντιδρά χωρίς μέτρο και λογική. Αν θυμηθεί κάποιος τι συνέβη με τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζομένους του μετρό, τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και την ΠΟΣΠΕΡΤ, θα αντιληφθεί ότι ο βαθμός αποτελεσματικότητας αυτού του συνδικαλιστικού μοντέλου είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον θόρυβο που προκαλεί.