Ο άνθρωπος που σκεφτόταν «μην τυχόν» ΙΙ

[amigos]

Ένα εξαιρετικό άρθρο που διάβασα από τον Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Παραθέτω ένα απόσπασμα και το Link του άρθρου και αν θέλετε το σχολιάζουμε

https://www.thepressproject.gr/artic...otan-min-tuxon

Μας γοητεύει εκείνος που εκφράζει κάποιο βαθμό αφοσίωσης και συμπαράστασης, αλλά για τον οποίο δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πως θα μείνει σταθερά μαζί μας. Η αστάθεια των σχέσεων, η ευμεταβλητότητα τους, φαντάζει στα μάτια μας σαν μια οικεία κατάσταση και μας κάνει, αν είναι δυνατόν, να νιώθουμε άνετα. Αυτά τα σκατά ξέρουμε, αυτά εμπιστευόμαστε. Η έλλειψη σταθερότητας και ισορροπίας, η ρευστότητα, το άστατο, το ασυνάρτητο, το αλλοπρόσαλλο, το ανάκατο και η αμφιρρέπεια, είναι για μας ό,τι για τον ποντικό ένας κύβος τυρί. Η ελπίδα πως μπορεί ο Άλλος να μην μας διαψεύσει και αυτή τη φορά, η πιθανότητα να τον «κερδίσουμε» μόνιμα, για πάντα, να τον «σώσουμε» από την αστάθεια του, είναι το τυρί. Η ίδια η σχέση, μια τεράστια φάκα.

[christi]

Αυτή η σχέση που περιγράφεται στο κείμενο είναι «μια τεράστια φάκα». Η περιγραφή όμως μου μοιάζει να αφορά, λίγο - πολύ, «όλες» τις σχέσεις.

Πως... ξεφεύγουμε, όχι τη σχέση αλλά τη φάκα;

[amigos]

Νομίζω συνειδητοποιώντας τι θέλουμε και εμείς από τη σχέση και εκφράζοντάς του παρόλους τους φόβους μας μην τυχόν και ο άλλος φύγει.
Γιατί αν φύγει πιθανώς να σημαίνει ότι ποτέ δεν θα μας έδινε αυτά που έχουμε ανάγκη και η σχέση θα ήταν ετεροβαρής. (Αρκεί βέβαια να εκφράσουμε τις ανάγκες μας με το σωστό τρόπο, καθως καμιά φορά πιεζόμαστε πιεζόμαστε χωρίς να λέμε κάτι και τελικά γίνεται ένα μπαμ και υπερασντιδρούμε παρουσιάζοντας μια εικόνα που τρομάζει τον άλλον