Απελπισμένη Επιστολή προς τους Διοικούντες

[μαρια ψαθα]

Αγαπητοί κύριοι Βολεμένοι ,

με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται στην λατρεμένη μου χώρα τους τελευταίους μήνες , πήρα το θάρρος να γράψω μία επιστολή που δεν είναι προς ανάγνωση αλλά προς εκτέλεση .

Εσείς και όλοι οι προηγούμενοι που πήραν στα τρύπια χέρια τους αυτό το σαπιοκάραβο που λέγεται Ελλάδα , μας τάξατε ευημερία , μας τάξατε δημοκρατία , μας τάξατε να μας οδηγήσετε σε απάνεμα λιμάνια γεμάτα ήλιο και ξεγνοιασιά .
Μας δώσατε και φάγαμε με τη σέσουλα τσουκάλια τις ψεύτικες υποσχέσεις και τα απραγματοποίητα όνειρα .

Και εμείς με τη σειρά μας , κάθε φορά πιστεύαμε στο αδύνατο , στο απίστευτο μέλλον που ονειρευόμασταν για μας , τους φίλους μας , τα αυριανά παιδιά μας .

Και αφού φάγατε με χρυσά και πλατινένια κουτάλια , ήρθε η μέρα που αποφασίσατε επιτέλους ότι δεν σας έφτανε ο δικός μας ιδρώτας που ρουφούσατε αχόρταγα τόσα χρόνια αλλά κάνοντας συμμαχία και με άλλα βαμπίρ - με λαμπρό κατά τα άλλα βιογραφικό - θελήσατε να μας στραγγίξετε .

Αυτό που μάλλον δεν σκεφτήκατε ποτέ είναι ότι αν κάψετε στο πέρασμα μας τότε θα θερίσετε στάχτες και θάνατο .

Θάνατο ψυχής , θάνατο ιδανικών , θάνατο ανθρωπιάς .

Και θά θελα να σας ρωτήσω : Αν το δικό σας παιδί ήταν στη κοιλιά της γυναίκας που σκοτώθηκε σήμερα από το δικό σας χέρι _ γιατί εσείς οπλίσατε αυτά τα χέρια - , αν αυτό το μικρό αγέννητο πλάσμα που κουβαλούσε μαζί του όλη την ελπίδα και την ουσία της ζωής ήταν δικό σας κομμάτι , δικός σας καημός αλήθεια τι θα νοιώθατε κύριοι ?

Πως θα ηρεμούσατε την πληγωμένη σας ψυχή ? Πως θα εξηγούσατε στον εαυτό σας τα ανεξήγητα ? Πως θα φερόσασταν από εδώ και πέρα στους ανθρώπους ?

Και σε αυτή την ψυχούλα τι θα λέγατε ? Πως θα της περιγράφατε , ότι εσείς είχατε όλη την διάθεση και την λαχτάρα να την φέρεται σε έναν κόσμο τέλειο , άψογο γεμάτο αγάπη και ευτυχία , αλλά κάποιοι ανώτεροι , κάποιοι που σκέφτονται μόνο την τσέπη τους και τη δόξα αποφάσισαν να αλλάξουν την τόσο όμορφα προδιαγεγραμμένη πορεία της ?

Με λίγα λόγια σας προτρέπω να θυμηθείτε τι είστε . ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΘΕΟΙ .

Είστε άνθρωποι φτιαγμένοι από ανθρώπους . Κι αν η μοίρα τα έφερε τόσο καλά σε εσάς αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μην σκέφτεστε όπως οι υπόλοιποι.

Όλοι οι υπόλοιποι που περιμένουν το επίδομα τους για να πάρουν εκείνο το αυτοκινητάκι στο μικρό τους . . Όλοι οι υπόλοιποι που περιμένουν το επίδομα για να αγοράσουν στην κόρη τους ένα καινούργιο υπολογιστή . . Όλοι οι υπόλοιποι που περιμένουν κάθε μήνα τη σύνταξη για να δώσουν το χαρτζιλίκι στα αγαπημένα τους εγγόνια .


Όλοι οι υπόλοιποι που είναι πιο πολλοί από εσάς , και που παρακαλάω να έρθει η στιγμή που θα φοβηθείτε την οργή τους .

Η στιγμή που δεν θα υπάρχουν πια ανθρώπινα ή τεχνητά τείχη να σας προστατεύουν . Η στιγμή που θα κλάψετε ζητώντας εύνοια , αν όχι συγχώρεση .

Ντρέπομαι , λυπάμαι, αγανακτώ .

Αλλά πιο πολύ θλίβομαι . Θλίβομαι για τον κόσμο που με αναγκάζετε να ζώ , χωρίς να το έχω επιλέξει . Θλίβομαι για τον κόσμο που θα παραδόσω στα παιδιά μου χωρίς να έχω την παραμικρή ελπίδα να τον κάνω καλύτερο .

Θλίβομαι γιατί όλοι εσείς οι έξυπνοι , οι κουστουμάτοι , οι χαλαροί , οι εξασφαλισμένοι είστε τόσο λίγοι και τόσο μικροί μπροστά στο μεγαλείο που κρύβει αυτός ο λαός .

Είχαμε 400 χρόνια σκλαβιάς και όμως δεν ξεχάσαμε ποιοί είμαστε .

Ελπίζω και προσεύχομαι ότι αυτά τα 20 χρόνια δημακρατικοποιιημένης δικτατορίας θα μας κάνει να θυμηθούμε και πάλι από που καταγόμαστε , πως επιβιώσαμε στα δύσκολα και πώς και πάλι αυτό θα κάνουμε .

Γιατί πολεμάμε πάντα σαν Έλληνες .

Περαστικά σας και γρήγορα .