Τα Σαλιγκάρια.

[justin]

Σήμερα 1η Ιουλίου Κοσμά και Δαμιανού. Οι Άγιοι Ανάργυροι.

Το μικρό ερημικό εκκλησάκι στο όνομα τους λίγο έξω από το χωριό μου.

Ξεφυλλίζοντας εκείνο το παλιό ημερολόγιο. Ραμμένα φύλλα χαρτιού ήταν δηλαδή που διασώθηκαν στα χρόνια και που έγιναν αιτία στα χρόνια που πέρασαν για την ολοκλήρωση του βιβλίου μου '' Ένα παιδί στα όνειρα του οδοιπορεί '' που κι’ εσείς ίσως να διαβάσατε προ καιρού.

http://kuiperx000.blogspot.com/


Τα Σαλιγκάρια

Ένα κεφάλαιο που έχει άμεση σχέση με τη σημερινή γιορτή. Οι Άγιοι Ανάργυροι, που όσα εκείνη την μέρα διαδραματίστηκαν θεωρώ ακόμα και σήμερα ανεξήγητα γι’ αυτό και το αναδημοσιεύω.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Θαύμα; Ίσως. Μπορεί μια πολύ βαριά πέτρα να χάσει κάποια στιγμή το βάρος της, έτσι που να κυλήσει με το φύσημα του (ανέμου

Τα Σαλιγκάρια.

Στην Κρήτη στο χωριό μου, όπως και σήμερα έτσι και τότε μαζεύαμε σαλιγκάρια για να τα πουλήσουμε. Θυμάμαι πως υπήρχε μεγάλη ζήτηση, πολλοί μάλιστα στο χωριό κάθε καλοκαίρι έπαιρναν αρκετά χρήματα.
Οι χοχλοί όπως λένε τα σαλιγκάρια στην Κρήτη, βρίσκονται κάτω από θάμνους, πέτρες, σχισμές δέντρων, όπου δηλαδή θα μπορέσουν να προφυλαχτούν από τη ζέστη του καλοκαιριού. Εκεί θα μείνουν περιμένοντας τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου, για να βγουν πάλι από την κρυψώνα τους, να φάνε φρέσκο χορτάρι και να ζευγαρώσουν.
Πηγαίναμε λοιπόν κι’ εμείς τα παιδιά κάθε καλοκαίρι, σηκώναμε πέτρες και θάμνους και τα μαζεύαμε ένα, ένα καμιά φορά και πολλά μαζί, κολληταρές όπως τα λέγαμε γατί ήταν κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο. Χρειάζεται όμως και προσοχή μεγάλη από τους σκορπιούς που σ’ αυτά τα μέρη είναι πάρα πολλοί. Κάτω από πολλές πέτρες και θάμνους όλο και θα βρεις κάποιον με το κεντρί του σηκωμένο προς τα επάνω γεμάτο δηλητήριο. Υπάρχουν όμως και άλλες ανεπιθύμητες παρέες, οι οχιές, μικρά και ευέλικτα δηλητηριώδη φίδια που όμως αν δεν τα πειράξεις φεύγουν για να κρυφτούν κάπου αλλού.
Η πραμάτεια της ημέρας, δυο με τέσσερα κιλά (οκάδες τότε) πήγαινε την ίδια ημέρα στον μπακάλη του χωριού, για να μας δώσει από πέντε έως δέκα δραχμές ανάλογα με την ποιότητα τους. Αυτός αφού μάζευε αρκετή ποσότητα κι’ αφού τα χώριζε σε κατηγορίες, τα μεταπουλούσε στη συνέχεια για τις αγορές της Αθήνας.
Εκείνο το καλοκαίρι στα δεκατέσσερα μου χρόνια ίσως και λιγότερο, ξεκίνησα μια Κυριακή πρωί για σαλιγκάρια. Αποφάσισα λοιπόν αυτή τη φορά να πάω πιο μακριά, κοντά σ’ ένα ξωκλήσι των αγίων Αναργύρων. Εκεί κάθε χρόνο γινόταν μεγάλο πανηγύρι, το εκκλησάκι την ημέρα της γιορτής ήταν στις ομορφιές του, φρεσκοασπρισμένο και στολισμένο με λουλούδια, περίμενε τους πιστούς από όλη τη γύρω περιοχή για να προσκυνήσουν και να παρακολουθήσουν τη λειτουργία. Γύρω από το εκκλησάκι οι χωριανοί ετοίμαζαν τα φαγητά τους με το απαραίτητο κρασάκι και τα γλυκά τα σπιτίσια, κάτι σαν λουκουμάδες συνήθως ήταν. Μετά τη λειτουργία άναβε το γλέντι μέχρι το βράδυ για να μείνει το εκκλησάκι μόνο του στην ερημιά του να περιμένει την επόμενη χρονιά πάλι τη γιορτή του.
Εκεί λοιπόν πήγα κι’ άρχισα να μαζεύω σαλιγκάρια που ήταν πράγματι αρκετά. Κάποια στιγμή αποφάσισα να σηκώσω μια πολύ μεγάλη πέτρα, μια πλάκα ήταν μα πολύ βαριά που όπως φαινόταν από τα πλάγια που κοίταξα είχε κάτω της πολλά σαλιγκάρια, θησαυρό από κολληταρές. Σιγά, σιγά λοιπόν με όλη τη δύναμή μου σήκωσα όρθια τη μεγάλη εκείνη πέτρα, μα καθώς έσκυψα να πάρω τα σαλιγκάρια η πέτρα έγειρε από την άλλη πλευρά που τη στήριζε το αριστερό μου πόδι και το κακό δεν άργησε να γίνει. Το πόδι μου λύγισε από το βάρος της πέτρας που με παγίδεψε χωρίς να μπορώ να κάνω την παραμικρή κίνηση, λίγο ακόμα και θα έσπαζε. Πόνοι αφόρητοι και βοήθεια από πουθενά, στην ερημιά ποιος να μ’ ακούσει. Φοβήθηκα τότε πάρα πολύ που το μυαλό μου πήγε σε κάποιον θείο μου. Κι’ αυτός στην ηλικία μου ψάχνοντας για φωλιές πουλιών έπεσε από κάποιο βράχο και χτύπησε σοβαρά στο κεφάλι του. Εκεί έμεινε αναίσθητος. Δυο μέρες τον έψαχναν για να τον βρουν τελικά σε κακά χάλια, που ευτυχώς έγινε καλά.
Μέσα λοιπόν στην απελπισία μου γύρισα το κεφάλι μου προς το εκκλησάκι και ζήτησα βοήθεια από τους αγίους. Και τότε λες και ήρθαν από το πουθενά είδα δυο άντρες που βάδιζαν πολύ κοντά μου στο μονοπάτι που περνούσε μπροστά από το εκκλησάκι ο ένας πίσω από τον άλλον και να συνομιλούν χωρίς να ακούω τι ακριβώς έλεγαν. Μου έριξαν μια ματιά και συνέχισαν να βαδίζουν μέχρι που χάθηκαν από τα μάτια μου. Κι’ εγώ, να μη μπορώ να φωνάξω να τους ζητήσω βοήθεια λες και φωνή δεν είχα. Άγιοι Ανάργυροι μου, βοηθήστε με είπα πάλι κι’ έκανα μια τελευταία προσπάθεια, έβαλα τα χέρια μου πάνω στη μεγάλη πέτρα και ετοιμάστηκα με όση δύναμη μου είχε απομείνει να τη σηκώσω. Μα δεν χρειάστηκε η πλάκα εκείνη η μεγάλη κύλησε δυο φορές λες κι’ ήταν από χαρτί. Η αλήθεια είναι πως για μα στιγμή τα έχασα δεν κατάλαβα τι έγινε δεν έδωσα τότε και μεγάλη σημασία. Άργησα όμως πολύ και έπρεπε να φύγω γρήγορα. Μάζεψα τα σκόρπια σαλιγκάρια μου έκανα το σταυρό μου και πήγα στον μπακάλη για το χαρτζιλίκι. Στους γονείς μου μα και σε κανέναν δε μίλησα ποτέ κι’ έτσι ξεχάστηκε με τον καιρό.
Πέρασαν τα χρόνια μα ανεξήγητο παραμένει ακόμα. Πως εκείνη η μεγάλη πέτρα μόλις την ακούμπησα κύλισε δυο φορές χωρίς το έδαφος να παρουσιάζει κάποια κλίση και χωρίς να τη σπρώξω εγώ; Γιατί όταν σηκώθηκα δεν πονούσα αφού πριν λίγο οι πόνοι μου ήταν αφόρητοι; Γιατί δεν υπήρχε έστω μια γρατζουνιά στο πόδι μου αφού το κοντό μου παντελονάκι δεν το κάλυπτε κι’ ήταν γυμνό; Ποιοι ήταν οι δυο ξένοι γιατί σίγουρα από το χωριό μου δεν ήταν. Κι’ ύστερα πάλι, γιατί δεν σταμάτησαν να με βοηθήσουν αφού πέρασαν δίπλα μου και επομένως είδαν τι μου είχε συμβεί;
Μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή, που την περιγράφω έτσι ακριβώς όπως την έζησα τότε.