Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολογήστε το θέμα | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
#2
|
|
||||
Πώς έγινα Ducatista...... Κεφ. 2ον
Κεφ 2ον
Νόμιζα πώς είχα αποτοξινωθεί από την σκοτεινή επιρροή του διαβολικού μάνστερ. Πόσο λάθος έκανα. Είχε περάσει περίπου ενάμιση μήνας από την αναμέτρηση με το κακό και νόμιζα πως είχα απελευθερωθεί από τη δαιμονική επιρροή του, έβλεπα ντουκάτια στον δρόμο και μου ήταν παντελώς αδιάφορα και μάλιστα όποτε μου δίνονταν η ευκαιρία τα κέρναγα τσαγάκι με το φαζεράκι μου κάνοντας το δήθεν αδιάφορο στα φανάρια. Και τότε….λύγμ …..ήρθε το τέλος. Ήτανε 12 Φλεβάρη –ναι, ναι το θυμάμαι καλά έχει χαραχτεί στην ψυχή μου σαν μαρκάρισμα που κάνουν οι καουμπόυδες στα βόδια-και ανέβαινα στο πολύγωνο όταν…λύγμ…..έπεσε πάνω μου το μάτι της συντέλειας. Μου φάνηκε τεράστιο με κατακόκκινο φωτοστέφανο να με διαπερνά σαν ισχυρή δόση ακτίνων γ και να υποδουλώνει την θέληση μου στις ακατονόμαστες ορέξεις του. Με είχε καρφώσει με το δαιμονικό του βλέμμα μέσα από την βιτρίνα του μαγαζιού “Mad Bikes”,μόνο του ανάμεσα σε δεκάδες γιασπάν και με οδηγούσε άβουλο πια προς το μέρος του. Ήτανε το μπροστινό φανάρι του μάνστερ μου με το μικρό του κόκκινο φαιριγκάκι. Παράτησα στην είσοδο το φαζεράκι μου και ωσάν ζόμπι κατευθύνθηκα προς το μέρος που ήταν αραγμένο πατώντας στην κυριολεξία πάνω από τα άμοιρα γιασπάν και άρχισα τις δαιμονικές ιεροτελεστίες –όπως μου ανέφερε ο τρομοκρατημένος καταστηματάρχης- ψελλίζοντας ακατάληπτες προσευχές. Μετά απότομα σταμάτησα ,προφανώς υποκύπτοντας στην θέληση του μάνστερ,και κατευθύνθηκα προς τον έμπορα, οποίος πριν προλάβω να του πώ οτιδήποτε μου απάντησε τέσσερα και το φαίηζερ.Τί τέσσερα του ανταπαντώ κοιτάζοντας ταυτόχρονα το μάνστερ και τότε βλέπω τον έμπορα να αρχίζει ασφυκτιά , λές και τον πνίγανε και με δυσκολία μου απαντά «άντε δώσε ένα χιλιάρικο και το φαζεράκι και είναι δικό σου» κάθιδρος αλλά και ανακουφισμένος γιατί μπορούσε να ανασάνει πάλι. Αποδεχόμενος την πρόταση του έμεινα έκπληκτος από την ταχύτητα που ετοίμασε τα χαρτιά και το αίσθημα ανακούφισης στο πρόσωπό του και μάλιστα μου είπε το χιλιάρικο να του το δώσω όποτε θέλω. Ήμουν σίγουρος ότι αυτό ήταν δουλεία της σκοτεινής θέλησης του μάνστερ. Έτσι βρέθηκα να γυρίζω στο σπίτι στη σέλα ενός κατακόκκινου μάνστερ 800 .Η είσοδος στο σπίτι ήταν θριαμβευτική με την γυναίκα να λέει «την έβαψες κόκκινη την μηχανή σου ?» και αμέσως μετά να δαγκώνει την γλώσσα της. Από κει και πέρα άρχισε η κατρακύλα και η ψυχολογική και η οικονομική. Και να τα σέρβις σε ειδικούς γκουρού ντουκάτι που χρεώνανε την μάνα τους και τον πατέρα τους (μάλιστα ένας τους είχε στην βιτρίνα του για του λόγου το αληθές),και να τα αξεσουάρ ντουκάτι περφόρμανς και να τα «ειδικά» λάδια,και να , και να…..λύγμ λύγμ…. Ζούσα μόνο για υπηρετώ την αχόρταγη θέληση του, η γυναίκα μου βλέποντας τα έξοδα, την μυστικοπάθεια μου άρχισε να με υποψιάζεται ότι έπιασα γκόμενα, πού να ήξερε ότι ο εχθρός ήταν μέσα στο σπίτι της. Μάλιστα όταν με έπιασε να κρύβω επιμελώς στο μπουφάν μου δύο σπέσιαλ μανέτες ντουκατι περφόρμανς και ένα σέτ βίδες τιτανίου μέσα σε κοσμηματοθήκη με βελούδο ποιος την είδε και δεν φοβήθηκε, Ημουν σε απόγνωση , όσο και αν ήθελα να ξεφύγω ήταν αδύνατο.Και το χειρότερο άρχισε να επεμβαίνει και στα επαγγελματικά μου……. Συνέχεια στο Κεφ3………..
__________________
Μιά κότα ζωντανή έχει περισσοτερο μέλλον από ένα λιοντάρι πεθαμένο......Joe Bar Team |
#3
|
|
||||
Κεφ . 3ον
Και εξηγώ. Το φαζεράκι μου το χρησιμοποιούσα και για επαγγελματικούς λόγους ,είχε κουβαλήσει πισι και οθόνες ούκ ολίγες φορές. Το ίδιο θεώρησα πως θα συνεχίσω να κάνω με το μάνστερ .Πόσο βαθιά νυχτωμένος ήμουνα… Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να του φορτώσω μία οθόνη ,κάθε φορά που πήγαινα να δέσω το χταπόδι λυνότανε με μαγικό τρόπο από την αντίθετη πλευρά και το αποτέλεσμα ήταν να βρεθώ στα επείγοντα του ευαγγελισμού με ένα άγκιστρο χταποδιού σφηνωμένο στην μύτη και γύρω συγκεντρωμένο το γιατρολόι (κατά το σκυλολόϊ)να σπάει πλάκα προτείνοντας πειραματικές θεραπείες του στυλ ,¨τι θα λέγατε αν δέναμε το ένα ρουθούνι στο εξεταστήριο και τραβάμε όλοι μαζί το άλλο για να ανοίξει¨ και αμέσως πεταγότανε έτερος επιστήμονας και αντέκρουε «όχι ,όχι αυτό δεν είναι σωστό ,προτείνω να του το περάσουμε σαν piercing είναι και της μοδός», ενώ ο παλαιότερος αυτών προσέθετε « ¨Όχι κύριοι αυτά που προτείνετε είναι κομπογιανίτικα το πρέπον είναι να του κάνουμε κλύσμα». Τα προβλήματα αυτού του τύπου συνεχίστηκαν και έγινα γνωστός στα επείγοντα ανα την Αττική, μια φορά αν θυμάμαι καλά ήταν και στην Χαλκίδα Και εκτός της φυσικής ταλαιπωρίας υπήρχε και η ψυχολογική.Κατάφερα μια μέρα να του δέσω με ταινία (δεν την ξαναπάταγα με χταπόδι) ένα μικρό κουτάκι με τροφοδοτικά ,ούτε τρία κιλά, και προσπάθησα να το βάλω μπροστά ,αμ δε πλήρη νέκρα. Το απέδωσα στα ιταλικά ηλεκτρικά και αφού έκοψα τις ταινίες και έβγαλα το κουτί ,ως δια μαγείας πήρε μπροστά, ωραία λέω ,ξανά μανά βάζω ταινία για να δέσω το κουτί , πατάω την μίζα και τζίφος. Για να μην πολυλογώ το πράγμα επαναλήφθηκε δεν ξέρω και ‘γώ πόσες φορές και το τελικό αποτέλεσμα ήταν το κουτί να πάει στον πελάτη με κούριερ και εγώ να φτάσω με καθυστέρηση με το μπουφάν καλυμμένο με αυτοκόλλητη ταινία με αποτέλεσμα ο σεκιούριτυ να μην με αφήσει να μπώ στην εταιρία του πελάτη μου λέγοντας μου «Δεν επιτρέπονται οι ζητιάνοι στην επιχείρησις». Και το πράγμα χειροτέρευε γιατί εκτός ότι δεν ανέχονταν φόρτωμα δεν ήθελε να πηγαίνει και σε μπανάλ περιοχές, δούλευε μόνο σε Βόρεια Προάστεια ,Γλυφάδα, Βούλα, ολίγο από Π.Φάληρο κτλ κτλ. Είχα φτάσει σε απόγνωση ,έχανα τους πελάτες μου ,η γυναίκα μου με κοίταγε με μισό μάτι,μάλιστα δύο φορές που εκνευρισμένη το είχε καταβρέξει με βρωμόνερα , βρηκε τη άλλη μέρα στο μάρμαρο της εισόδου λαδιές σε σχήμα πεντάλφας…… Αισθανόμουν πώς είχα «αγοράσει» την δίτροχη Κριστίν και τα δύο κόκκινα ήταν.. Έπρεπε να βρώ λύση γρήγορα και αποφάσισα να πάρω ένα παπί. Το τι τράβηξα δεν λέγεται ,κάθε φορά που πήγαινα να πάρω λεφτά από την τράπεζα για το παπί, την μία είχε πέσει το ρεύμα, την άλλη είχε πέσει το σύστημα, μετά είχε ακυρωθεί άγνωστο πώς η κάρτα μου και τέλος έπεσα και σε ληστεία. Αισθανόμουν παγιδευμένος δεν ήξερα τι να κάνω ώσπου ένας γείτονας θέλοντας να καθαρίσει την αυλή του μου χάρισε το παλιό του παπί .Φυσικά αυτό του βγήκε ξινό γιατί την επόμενη μέρα βρήκε το καινούργιο του αυτοκίνητο καλυμένο με λάδι 10-40 μέχρι και τα καθίματα, εγώ φυσικά έκανα το παγώνι. Το παπί όμως για να τσουλήσει ήθελε γενική ανακατασκευή μια και το είχε παρατημένο για καμιά δεκαριά χρόνια. Ωραία λέω θα ξεφύγω λίγο ασχολούμενος με το ταλαιπωρημένο παπάκι αλλά δυστυχώς σχεδίαζα χωρίς το μάνστερ……… Συνέχεια στο Κεφ…4ον
__________________
Μιά κότα ζωντανή έχει περισσοτερο μέλλον από ένα λιοντάρι πεθαμένο......Joe Bar Team |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | Αξιολογήστε αυτό το θέμα |
|
|