Το σκοτάδι...

[purple anemone]

Λίγο οι διακοπές της ΔΕΗ... Λίγο ένα θεματάκι που έβαλε ο Στέλιος για την εξάρτησή μας από την τεχνολογία... Λίγο από όλα... αυτό μου ήρθε έτσι, όπως πάντα...

Σηκώνομαι και ψηλαφώ μες στο σκοτάδι. Πριν από λίγο ήτανε φως... Δεν είμαι τόσο συνηθισμένη στο σκοτάδι, είμαι σίγουρη όμως πως θα το βρω... Πως θα βρω το δρόμο μου...
Σε λίγο ακούω μια ψιλή φωνή να με καλεί... «Μαμά...» Απλώνω το χέρι και τη βρίσκω μες στο σκοτάδι. Την αγκαλιάζω. «Μαμά φοβάμαι...»
«Κι εγώ...» θέλω να της πω, αλλά δεν τολμώ. Γιατί είμαι αδύναμη, τρέμει η καρδιά μου, όμως η δική σου μικρούλα μου τρέμει πιο πολύ. Κι ανάμεσά μας πρέπει να σταθώ εγώ η πιο δυνατή...
«Μη φοβάσαι... είναι μόνο λίγο σκοτάδι» Πού να σου εξηγήσω ψυχή μου πως αυτό το σκοτάδι είναι ίσως το μόνο που δεν μπορεί να σε πειράξει αληθινά... Φοβάμαι κι εγώ... Προχωράμε μαζί προς το σαλόνι. Κάπου εκεί υπάρχουν πάντα κεριά. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, εκεί στην εξοχή. Τότε που δεν υπήρχε ρεύμα. Υπήρχαν τα κεριά. Κι υπήρχαν κι οι λάμπες με πετρέλαιο. Μαζεύαν γύρω τους όλο το φως. Και παρακεί ήταν πάλι σκοτάδι... Θυμάμαι πως από τότε φοβόμουν το σκοτάδι...
Ανάβουμε ένα κερί. Το λιγοστό του φως πλημμυρίζει το χώρο ασθενικά. Όμως είμαστε αγκαλιά. Όλοι μας η δύναμη είναι μια μικρή, τρυφερή αγκαλιά. Τίποτα γύρω δε λειτουργεί. Τα πάντα εξαρτώνται από ένα διακόπτη που άλλοι ορίζουν.
«Μαμά... φαίνεσαι λίγο διαφορετική στο σκοτάδι...» Ναι μωρό μου... είμαι διαφορετική. Θυμάμαι τα κεριά, και θυμάμαι τις λάμπες. Και θυμάμαι τη βεράντα με τον παππού. Τον παππού και τα παραμύθια. Και θυμάμαι το βουνό που τραβούσε τη ματιά μου απέναντι. Και θυμάμαι εκείνο το δένδρο στην κορυφή, το γερμένο... εκείνο που νωχελικά φωτιζόταν από το βαριεστημένο φεγγάρι.
«Γιατί είναι βαριεστημένο το φεγγάρι μαμά;...» Κουράστηκε μωρό μου... Κουράστηκε να φωτίζει ένα σκοτάδι που δε θα δει ποτέ φως... Κοίτα έξω το φεγγάρι.
Κάτω από το φως του κεριού πλησιάζει δειλά το παράθυρο και τραβάει με το χεράκι της τις λεπτές κουρτίνες. «Δε φαίνεται το φεγγάρι από δω... Μόνο σκοτάδι...» Μη φοβάσαι μωρό μου. Το φεγγάρι κάπου ταξιδεύει. Κάπου φωτίζει το χορό των αγγέλων στον έναστρο ουρανό. Κάπου παρηγορεί τις γοργόνες στο σκοτεινό ωκεανό. Το φεγγάρι είναι πάντα εδώ...
«Θα ξαναέρθει το φως σε λίγο... έτσι δεν είναι;» Ναι μωρό μου. Μην ανησυχείς. Κάποιο χέρι θα σηκώσει το διακόπτη και θα ξαναέρθει ο φωτισμός. Όλα θα δουλέψουν... όλα. Μόνο δεν ξέρω αν θα ξανάρθει το φως... Τι διαφορά έχει... Μη ρωτήσεις μωρό μου. Δεν μπορώ να σου πω. Είσαι πολύ αγνή για να καταλάβεις...
Άφησε την κουρτίνα να ξεφύγει απαλά από το μικρό χεράκι... Με αγκάλιασε σφιχτά. Μια αγκαλιά αγγελική... Ζήλεψε ο ουρανός... Ζήλεψε και το φεγγάρι που κρυβόταν.
Κάπου εκεί μας έλουσε άξαφνα το φως...
«Ήρθε! Μαμά ήρθε! Τώρα δε φοβάμαι πια...» Ούτε εγώ καρδούλα μου... Ούτε εγώ... Όταν έχω μια τέτοια αγκαλιά δε με φοβίζει το σκοτάδι...

[Gildor]

κι εγω εχω σκοτοφοβια, αλλα οταν νυχτωνει εχω παντα το κινητο διπλα μου, που φεγγει :Ρ

[tertios]

Ο Diamond όμως δεν εχει, διοτι εχει......δικο του γλόμπο!

[purple anemone]

Θα σκάγατε άμα δεν το σκίζατε ε;
Χαλάλι σας...

[Xena]

purple anemone, μου άρεσε πάρα πολύ...

[purple anemone]

Αρχική Δημοσίευση από Xena purple anemone, μου άρεσε πάρα πολύ...

Ευχαριστώ πολύ
(και σ' αυτούς άρεσε αλλά είναι παλιόπαιδα, μην τους ακούς )