Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολογήστε το θέμα | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
|
||||
Εν Λευκώ
Με αφορμή την ανάρτηση για την Έκθεση Εν Λευκώ που πόσταρα εδώ, σκέφτηκα να ανοίξω αυτό το νήμα, μιας το πράγμα και προσφέρεται για συζήτηση.
Εν ολίγοις, η Έκθεση έχει στόχο τη διερεύνηση (μέσω ενός εικαστικού πειράματος) των αιτιών εκείνων, που κάνουν τους ανθρώπους να αφήνουν το στίγμα τους στους χώρους απ’ όπου περνούν. Οι συμμετέχοντας στην Έκθεση θα έχουν τη δυνατότητα να στέκονται πίσω από ένα παραβάν και να σχεδιάζουν-γράφουν-ζωγραφίζουν-βρίζουν ό,τι και όπως τους κατέβει, επωνύμως ή ανωνύμως. Μεταφέρω αυτούσιο το ερώτημα των διοργανωτών: Τι αλήθεια ωθεί κάποιον να αφήσει το σημάδι του, το προσωπικό του μήνυμα σε κάποιο χώρο, κάποια στιγμή της ζωής του; Ίσως η ανάγκη δήλωσης της ίδιας του της ύπαρξης. Είναι όμως πάντα εφικτό, νόμιμο και ελεύθερο κάτι τέτοιο; Προσωπικά, σε δημόσιο χώρο δεν έχω αφήσει ποτέ μήνυμα, ούτε καν τα αρχικά μου σε κάποιο παγκάκι με καρδούλα και τα αρχικά ενός άλλου. Μόνο στο θρανίο μου έγραφα μανιωδώς, ζωγράφιζα βασικά, σχήματα και άλλα. Αυτό όμως δε συνέβαινε επειδή επιθυμούσα να αφήσω στο χώρο το στίγμα μου. Εσείς; Για πείτε. |
#2
|
#3
|
|
||||
Και εγώ ζωγραφιζα στα θρανία για να περάσει η ώρα. Το τι λουλούδια έχω ζωγραφισει!!
__________________
...Η ζωή είναι σαν νερό για ζεστη σοκολάτα ρευστή ανάλαφρη αλλά και απολαυστική..... |
#4
|
|
||||
Δεν νομίζω ότι έχω ποτέ χαράξει ή ζωγραφίσει σε θρανίο τοίχο κλπ.
Στο σχολείο ζωγράφιζα πολύ, στα βιβλία μου, μα πολύ. Αυτά δεν ήταν βιβλία, κλασικά εικονογραφημένα ήταν Μια ιστορικού μου, παραλίγο να πάθει αποπληξία όταν είδε, το βιβλίο ιστορίας. Περικεφαλαίες σε αγαστή συνύπαρξη, με αεροπλάνα και αυτοκίνητα Άμοιρε Ξενοφώντα.... Επίσης μου άρεσε να χαράζω βότσαλα, με τα αρχικά μου, σαν μήνυμα σε κάποιον μελλοντικό αποδέκτη Αν βρείτε κανένα βότσαλο με ΣΧ επάνω, είναι δικό μου και να μου επιστραφεί πάραυτα
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#5
|
|
||||
Πολύ ωραίο θέμα. Εγώ απο οσο βλέπω είμαι η πιο ζαβολιάρα και θα σας πω γιατί.
Απο που να ξεκινήσω.Πάντα έγραφα στο θρανίο που πέρναγα όλες τις ώρες των μαθημάτων το όνομά μου το θεωρούσα μάλλον σαν ιδιοκτησία μου.Μετά κατάλαβα οτι τα αγαθά που βρίσκονται στο σχολείο ανήκουν σε όλα τα παιδιά. Πάνω στο θρανίο ζωγράφιζα,όταν είχα Μαθηματικά και όλα αυτα τα ανατριχιαστικά μαθήματα που δεν μου άρεσαν. Επίσης γράφαμε τρίλιζα με την διπλανή μου,και γράφαμε δίπλα το σκόρ μας για να μην ξεχνιόμασταν κιόλας. Καλά για τα σκονάκια δεν το συζητάμε.Τα γράφαμε με τοσο μικρά γράμματα που οι καθηγητές έπρεπε να πάρουν μεγεθυντικό φακό για να τα διαβάσουν. Στους τοίχους ποτέ δεν έγραψα γιατί δεν μου άρεσε.Ηξερα οτι χρειάζετε κόπος και χρήμα για να βαφτεί ένα σχολείο. Τα βιβλία μου πάντα τα είχα καθαρά.Μόνο το όνομα μου έγραφα. Τελικά είμαι η πιο ζαβολιάρα ή δεν είμαι???
__________________
Την ουσία δεν την βλέπεις με τα μάτια, την βλέπεις με την καρδιά. |
#6
|
|
|||
Έπρεπε να πηγαίνατε επί Χούντας σχολείο και
θα σαε έλεγα εγώ αν τολμούσατε να γράφατε στο θρανίο σας. Μια εξαήμερη αποβολή την είχατε στο νερό. Αλλά και διαφορετικά να ήταν τα πράγματα δεν είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσει να λερώνω και να καταστρέφω πράγματα, είτε μου ανήκουν είτε όχι.(είμαι λίγο υποχόντρια) το γνωρίζω καλά. |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην HelenA για αυτό το μήνυμα: | ||
Easty (20-07-10) |
#7
|
|
||||
Ποτε δε θεωρουσα ουτε βανδαλισμο ουτε καταστροφη ουτε αταξια να γραφεις στο θρανιο.
Το θεωρουσα παντα εντελως φυσιολογικο επειδη
Σε βαζουν δηλαδη σε ενα θρανιο οπου μπορεις να γραψεις και σε γεμιζουν μολυβια και γομες. Θα γραψεις η δε θα γραψεις;; Ειναι σα να σε βαζουν σε ενα τραπεζι με επενδυση απο καμβα, να σου δινουν πινελα, και να σου λενε οτι ειναι "κακο" αν ζωγραφιζεις. Επιχειρηματα και παρομοιωσεις που ελεγαν οι δασκαλοι του τυπου "γραφεις και στο τραπεζι του σπιτιου σου;" κλπ, μπορει τοτε να μας ταπωναν, αλλα ειναι ατυχεις παρομοιωσεις και πλάνες λογικής
__________________
Υπάρχουν σε όλα δύο απόψεις... Αυτή που λέω εγώ, και η σωστή! Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Gildor : 20-07-10 στις 21:47 |
Οι παρακάτω χρήστες έχουν πει 'Ευχαριστώ' στον/στην Gildor για αυτό το μήνυμα: | ||
konstantin@ (21-07-10) |
#8
|
|
||||
Ξένιε, πολύ μου άρεσε αυτό που είπες με τα βότσαλα. Πρέπει να είσαι ο τύπος που θα έγραφε ένα μήνυμα σε χαρτί, θα το έβαζε μέσα σε ένα μπουκάλι και θα το έριχνε στο γιαλό. Εγώ πάντως είμαι σίγουρα ο τύπος που θα το έβρισκε. |
#9
|
|
||||
Να θυμηθώ να σου πάρω δώρο στη γιoρτή σου, ένα νυχοκόπτη ή ένα ψαλιδάκι για τα νυχάκια σου, τέλος πάντων...
__________________
VmF Skisters of Mercy © An eye for an eye, will make us all blind... Mahatma Ghandi |
#10
|
|
||||
εγώ θυμάμαι *αλληλογραφούσα* με το παιδί που καθόταν στο ίδιο θρανίο με μένα αλλά στην άλλη βάρδια ( ήμασταν πρωί - απόγευμα τότε ) ξεκινούσε ο ένας πχ να γράφει τους στίχους ενός τραγουδιού και συνέχιζε ο άλλος
__________________
...When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire.... |
#11
|
|
||||
Καλύτερα σκληρυντικό νυχιών να του πάρεις!!!
|
#12
|
|
||||
Και μετά;
|
#13
|
|
||||
μετά γράφαμε άλλο τραγούδι :P
__________________
...When there's nothing left to burn, you have to set yourself on fire.... |
#14
|
|
||||
όμορφο (αν και αδιέξοδο )
|
#15
|
|
||||
Στα θρανία ποτέ σημάδι, πώς να τολμούσα άλλωστε, η τιμωρία ήταν σίγουρη, μα τα βιβλία μια ζωγραφιά αφηρημένη, όπου δεν υπήρχε λέξη υπήρχαν οι δικές μου ρίμες.
__________________
Έως αν τον έτερον προπέσειν |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | Αξιολογήστε αυτό το θέμα |
|
|