Ορφάνια

[maralin]

-Καλημερα παιδακιαΠως ειμαστε??
-Καλημερα Κυρια...καλη εβδομαδαΘα μας αφησετε σημερα 5 λεπτα στο internet?
-Αν μας φτάσει ο χρονος..Λοιπον ..ας παρουμε μια στιγμη παρουσίες...
για να δω :
-Α.Π ?
-Παρούσα!
-Α.Δ?
-Εδω...
-Β.Χ
-Παρων!!!
-Γ.Ν?
-ΛΕΙΠΕΙ!!!!!
-καλα ας περιμενουμε λιγο,μη του βαλετε ακομα απουσια..ισως να καθυστερησε.
Δ.Κ?
-........
...............
...............

τελος ωρας,διαλειμμα..
-παρακαλω περαστε στο προαυλιο..
-Εβαλα απουσια στον Γ.Ν..οριστε..
-Ενταξει..δωσμου το απουσιολογιο να το υπογραψω...
----------------------------------------------------------------
σκεψη:
Απουσια...μαλλον θα αρρωστησε ,ειναι κ ο καιρος ετσι...

Σωρος οι υποχρεωσεις στο γραφειο...ευτυχως που εχω λιγες ωρες,ευκαιρια να βγει αρκετη δουλεια σημερα...
-Μ....,να σου πω...?(ενας συναδελφος με ρωτα,πνιγμενος κ εκεινος κατω απο κολλες..σχεδιαζοντας το προγραμμα της εβδομαδας)
-Φυσικα Γιαννη,πες μου..θες καποια βοηθεια με το πρόγραμμα?
-Όχι,οκ!Δε ξερω αν το εμαθες?
-Ποιο πράγμα..?
-Ο πατέρας ενος μαθητή μας εφυγε απο τη ζωη!!!
-Αληθεια?Ποιανου?
-Του Γ.Ν!!!!
-Σοβαρα μιλας?γιαυτο έλλειπε σημερα..τον ειχα πρωτη ωρα...
-..δυστυχως..μεγαλη ιστορια..ήταν τυφλός....απο μια ασθενεια που του προεκυψε..δε ξερω πιο πολλα ..και η μητερα φευγατη....ακολουθουν αλλα 4 παιδια ..αστα δραμα..
-Πωπω...πολυ λυπαμαι ...δεν εχω λογια...
-Ετυχε μια μερα που ηταν μαζεμενα πολλα παιδια,ο Γ.Ν με βρηκε κ μου ειπε: ¨" Κυριε τον μπαμπα μου τον είχατε μαθητη!!"
Επειδη ειχα κ αλλον με το ιδιο επιθετο τον ειχα μπερδεψει με εκεινον...
και συνεχισε΄"Κυριε ο μπαμπας μου σας θυμαται...Ο Μπαμπας μου Κυριε εχασε το φως του...!!!!Όμως είναι ο καλυτερος μπαμπας του κοσμου και τον λατρεύω!!!"
-Σου ειπε έτσι?
-Ναι...Πηγα και τους ειδα στο σπιτι...Πολλα προβληματα....το βασικοτερο ελειπε η μητερα...εκεινο το διαστημα τα ειχε εγκαταλειψει...

Το παραπανω σεναριο ειναι αληθινο..Αν ειχαμε μια βαση δεδομενων Ορφανων παιδιων θα αποτελουσε αλλη μια εγγραφη στον πινακα αυτης της βασης...

{η κουβεντα συνεχιστηκε...εχουν περασει αρκετες ωρες...συνεχιζω να σκεφτομαι εκεινο το παιδι...οταν θα επιστρεψει..ποσο πρεπει να του σταθουμε κ πως...}

κατ' επεκτασιν σκεφτομαι κ ολα εκεινα τα παιδια του κοσμου που εχασαν καποιον γονιο,ή και τους δυο...
ολα εκεινα τα παιδια,μικρα και μεγαλα παιδια(συμπεριλαμβανομενω� � ολων μας)
Και στο τελος ολους οσους ειναι λιγο πριν και το γνωριζουν,οσους περιμενουν να χασουν ή οτι θα χασουν αργα ή γρηγορα εναν γονεα τους..
Η Ορφανια άλλωστε δεν εχει ηλικια......
δε ξερω αν ποναει το ιδιο παντοτε αλλα υποθετω οτι ποναει πολυ.......

"Ετυμολογικά η λέξη ορφάνια προέρχεται από τήν λέξη ορφανός, που είναι παράγωγο τής αρχικής λέξεως όρφος, πού σημαίνει εστερημένος καί μέ τήν προσθήκη τής συλλαβής -ανός, σημαίνει τό παιδί πού δέν έχει γονιό. ....."

Θα μπορουσαμε να αναφερουμε κειμενα επι κειμένων ,για την ορφανια,αλλα ειναι προτιμοτερο να συζητησουμε δικα μας βιώματα και εμπειριες....

Πως ειναι οταν μένει κανεις ορφανός ξαφνικα ανεξαρτητα απο την ηλικια ?
Πως ειναι οταν κανεις εχει καποιον άρρωστο γονιο και αναμενει οτι πλησιαζει η στιγμη εκεινη που θα φυγει απο τη ζωή...?
Είναι άραγε ο χρονος ικανος να γιατρεψει αυτο το πληγμα?
Ποσο περιττα μπορει να ειναι τα λόγια τα παρηγορητικα....?

[Chressida]

Θα ακουστώ λίγο σκληρή και άκαρδη, αλλά νομίζω ότι δεν είμαι. Μονάχα που μου έχουν τύχει πολλά. Πολλοί θάνατοι μη αναμενόμενοι.

Καταρχάς, να πω για τους μαθητές. Γιατί μου έτυχαν κι εμένα μαθητές που ορφάνεψαν στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Κάνουμε ένα λάθος οι μεγάλοι. Διαιωνίζουμε το πένθος. Σα να μας αρέσει να βασανιζόμαστε. Λες και άμα βουτηχτούμε στα μαύρα και μοιρολογάμε από το πρωί ως το βράδυ θα αλλάξει κάτι.

Σίγουρα, είναι δικαίωμα του καθενός το πώς θα πενθήσει. Αλλά όταν υπάρχουν παιδιά δεν μπορείς να τους το κάνεις αυτό. Δεν έχεις το δικαίωμα να τους μαυρίζεις την ψυχή. Το έχω δει να γίνεται παραπάνω από μία φορές. Και δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς νομίζουν ότι κάνουν οι γονείς και οι συγγενείς μ' αυτό. Υποχρεώνοντας το παιδί να ακούει θρήνους, να ζει σε ένα σπίτι ίδιο επιτάφιο, χωρίς φως, χωρίς ένα χαμόγελο, χωρίς κάτι που να δείχνει ότι η ζωή είναι εδώ. Για μας τους ζωντανούς είναι ακόμα εδώ.

Αυτά, βέβαια, αφορούν τους γονείς και μπορεί να βγήκα εκτός θέματος αλλά προφανώς βρήκα την ευκαιρία να τα πω. Το έχω δει να γίνεται πολλές φορές, δυστυχώς, και θέλω να πιάσω αυτούς τους γονείς, να τους ταρακουνήσω και να τους πω "μα έχεις ένα ζωντανό παιδί, γιατί το σκοτώνεις λίγο - λίγο;".

Θα πω ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματά μου, το πιο πρόσφατο: δουλεύω σε ένα σχολείο και είμαι η "καινούργια". Μια μέρα ήρθε μια δασκάλα να μου συστηθεί κατ' ιδίαν. Φορούσε μαύρα. Με ενημέρωσε ότι έχω το γιο της μαθητή, στην Πέμπτη Δημοτικού και να τον προσέχω γιατί έχει πεθάνει ο μπαμπάς του. Και καθώς μου τα έλεγε αυτά, βούρκωσε. Βούρκωσε και κάτι παραπάνω. Φοβήθηκα ότι θα καταρρεύσει για μια στιγμή. Είπα κι εγώ "τώρα θα τον έχασε τον άντρα της". Αλλά όταν τη ρώτησα μου είπε ότι πάνε τρία χρόνια τώρα!

Δεν ξέρω αν είμαι πολύ άκαρδη, αλλά τρία χρόνια μετά και να βουρκώνει... Και μάλιστα μπροστά μου, που ούτε με ξέρει ούτε την ξέρω. Και τη φαντάζομαι στο σπίτι της, με το γιο της και πραγματικά δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται αυτή η μάνα τι κακό κάνει στο παιδί της.

Οι εκπαιδευτικοί πιστεύω ότι πέρα από μια μικρή περίοδο χάριτος, την πραγματική περίοδο πένθους του παιδιού, εσωτερικού και αναπόφευκτου πένθους, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον ορφανό μαθητή όπως όλα τα παιδιά. Χωρίς διακρίσεις. Μόνο έτσι θα καταφέρει το παιδί να ξαναμπεί στη ζωή και να την ξαναρχίσει από εκεί την άφησε.

Φυσικά και ο χρόνος είναι ικανός να γιατρέψει το πλήγμα. Όσο σκληρό κι αν είναι. Αλίμονο. Το έχουμε δει όλοι μας και το ξέρουμε. Μόνο αυτοί που δε θέλουν δεν το ξεπερνούν. Και για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και θεωρώ ότι κάποιοι θάνατοι μας συντρίβουν και πάντα θα είναι ανοιχτή πληγή μέσα μας. Αλλά σε ώρες μοναχικές. Όχι να μας εμποδίζουν για χρόνια ολόκληρα να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Και σίγουρα όχι να επιβάλλουμε το πένθος μας στους άλλους... ειδικά όταν οι άλλοι είναι παιδιά.

[maralin]

δεν εχουν όλοι άνθρωποι το ιδιο ψυχικο σθενος...και καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη ...

"Η κάθε περίπτωση πόνου είναι προσωπική, ιδιαίτερη, σημαντική για τον ίδιο τον άνθρωπο, πρωτόγνωρη ίσως, ασύγκριτη με όποιο άλλο μικρότερο ή μεγαλύτερο πόνο. Είναι ο καθαρά δικός μου σταυρός, το δικό μου φορτίο, ο δυνατός πειρασμός, η ισχυρή δοκιμασία, όπου κρίνομαι, εξετάζομαι και ανταποκρίνομαι ανάλογα με τη παιδεία μου....."

η κάθε κριτική στη διαχείριση του πόνου από κάποιον άλλον εκτός του εαυτού, μας είναι μάλλον αδόκιμη και δείχνει τουλάχιστον απειρία ...

[Xenios]

Πολύ συγγενικό μου πρόσωπο έχασε την γυναίκα του, στα 35 της χρόνια, με τρία μικρά παιδιά.

Ποιος θα είναι αυτός που θα κρίνει, πόσο καιρό θα κρατήσει βαθιά στην καρδιά του, το άδικο της απώλειας και την δύναμη με την οποία άνοιξε τα φτερά του, για να προστατέψει τις τρεις κορούλες του;

Ακόμα και σήμερα 27 χρόνια μετά, του λείπε εκείνος ο μοναδικός άνθρωπος.

Δεν μπορούμε να βάλουμε μανόμετρο στην αγάπη τον πόνο και την στοργή αυτής της μάνας για το παιδί της.

[Chressida]

Αρχική Δημοσίευση από mhtsos2007 η κάθε κριτική στη διαχείριση του πόνου από κάποιον άλλον εκτός του εαυτού, μας είναι μάλλον αδόκιμη και δείχνει τουλάχιστον απειρία ...

Δε συμφωνώ. Το υπερβολικό πένθος είναι ψυχική ασθένεια και οι ασθενείς χρειάζονται ειδική βοήθεια για να το ξεπεράσουν.

Για τα παιδιά θέλησα να μιλήσω. Το λέω κι εγώ παραπάνω ότι είναι δικαίωμα του καθενός να πενθήσει όπως θέλει.

[konstantin@]

Πολύ ευαίσθητο θέμα.Οτι και να γράψουμε είναι πολύ λίγο.Ολοι έχουμε βιώσει πώς είναι να φεύγει ένας κοντινός μας άνθρωπος.Και ακόμη πιο δύσκολο όταν τα παιδιά εκεί που είχαν και τους 2 γονείς τους ,ξαφνικά μένουν με τον έναν.
Εκει που η μανούλα τους ή ο μπαμπάς τους το πρωί τα πήγαινε σχολείο ,τα φιλούσε και τα χαιρετούσε και τους έλεγε να προσέχετε,να φάτε το πρωινό σας ,να προσέχετε στις σκάλες μην γλιστρίσετε...το μεσημέρι να τους ετοιμάζουν το φαγητό τους...το απόγευμα να διαβάζουν μαζί τα μαθήματα..το βράδυ να λένε ένα γλυκό και τρυφερό καληνύχτα....και ξαφνικά ,όλα χάνονται σε μια στιγμή.Ο ενας απο τους 2 γονεις δεν υπάρχει πια...πώς να εξηγήσεις στο παιδί οτι η μαμά του ή ο μπαμπάς του δεν πρόκειται να τα ξαναδεί?...Χρειάζοντε πολύ υποστήριξη για να σταθούν στα πόδια τους..Σίγουρα θα βρεθεί τρόπος να μεγαλώσουν...αλλά μέχρι τότε..η ψυχούλα τους θα αντέξει???