Δείτε εδώ τα πιο πρόσφατα μηνύματα από όλες τις περιοχές συζητήσεων, καθώς και όλες τις υπηρεσίες της AcroBase. H εγγραφή σας είναι γρήγορη και εύκολη. |
|
Κεντρική σελίδα |
Λίστα Μελών | Games | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα | Σημειώστε όλα τα forums ως διαβασμένα |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Αξιολόγηση: | Τρόποι εμφάνισης |
#1
|
|
||||
Λυδία
Η Λυδία πολεμά με τον καρκίνο.
Πόλεμος είναι. Από τη μια μεριά το παιδί, από την άλλη η ασθένεια. Δεν είναι η έκβαση το θέμα. Είναι το παιδί, η μάχη, η ασθένεια. Και μια αγκαλιά να τα χωράει όλα αυτά. http://lydia-tigria.blogspot.com/ Αντιγράφω απο το ημερολόγιο: 22/5/2007 Τρία χρόνια... "Σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια από την διάγνωση της Λυδίας. Πέντε μηνών σχεδόν, είχαμε έτοιμα φαγητά και τούρτες για την μεγάλη αδελφή και για την μαμά της, αλλά μας πρόλαβε μια "απώλεια συνείδησης" μια παρατεταμένη υπνηλία και κάτι σαν κρίσεις επιληψίας. Μπήκαμε στο ΝΠΑΣ, και βγήκαμε (άδεια τιμητική θύμιζε η έξοδος εκείη και πολλές άλλες μετά) μετά από ένα μήνα περίπου. Η γιατρός η Έλλη που καθόταν μαζί μας έξω από τον μαγνητικό, ακόμα μας αναζητά όποτε περνά από την κλινική. Μάλλον δεν είναι εύκολο να ξεχάσεις ένα αγγελουδάκι και δύο γονείς που πρέπει να τους πεις ότι ζωή και θάνατος, γιορτή και πόνος, ομορφιά και σαράκι είναι ένα - κι αυτό το ένα τίποτα και όλα... Δύο μέρες μετά την διάγνωση βαφτίστηκε στο εκκλησάκι του νοσοκομείου. Ούτε φωτογραφίες έχω από την βάπτιση, και κάτι λίγες μπουμπουνιέρες ούτε που ξέρω πού τις έχει η μαμά της... Και μετά η εγχείρηση, η αναμονή, η εντατική...αχ η εντατική... τρεις μέρες που δεν πρόκειται ποτέ, ποτέ να ξεχάσω... ό,τι χειρότερο έχω ζήσει μέχρι τώρα. Και μετά... ατελείωτες μέρες χημειοθεραπείας, μεταγγίσεις (γύρω στις 50 έχει κάνει), λοιμώξεις, νυχτερινά τρεχάματα στην κλινική, αγωνία έξω από το γραφείο των γιατρών, "θα βγούμε σήμερα;", "ανεβήκαν τα αίματα;", "τι σημαίνουν όλα αυτά τα περίεργα στη μαγνητική;", "τι, και ο Χρήστος έφυγε, και η Ιωάννα;;"...και μετά, εκεί ενάμιση χρόνο μετά, τα κακά μαντάτα, το χτύπημα στον ώμο, τα βουρκωμένα βλέμματα των νοσηλευτριών, το ερώτημα "δεν υπάρχει δηλάδη άλλο φάρμακο, κάτι άλλο πειραματικό να δοκιμάσουμε;". Και μετά η διάψευση, το θαύμα, η σταθεροποίηση, οι καλύτερες ημέρες που κρατάνε μέχρι σήμερα, που μπορούμε να αγωνιούμε πότε θα την πάμε για βουτιά στην θάλασσα και εάν προχωράει καλά με την ομιλία και ποιο είναι το καλύτερο κρεβάτι να της πάρουμε για να κρατήσει μέχρι να ανοίξει τα φτερά της, να φύγει για να στήσει τη ζωή που έχει κερδίσει... Παραληρώ μάλλον, συγγνώμη. Τρία χρόνια, ένα θαύμα, ένας πόλεμος που δεν έχει τελειώσει, αλλά που η Λυδία έχει κερδίσει πολλές από τις μάχες του. Δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη Λυδία μου, όσα χρόνια και να χρειαστούν, θα κερδίσεις..." Να το επισκεφθούμε. Το χρωστάμε σε όλα τα αγγελούδια που δίνουν καθημερινά τη μάχη για να κερδίσουν τη ζωή και για όλους τους γονείς που είναι στο πλάϊ τους.
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε |
#2
|
#3
|
|
||||
Όταν ακούω για άρρωστα παιδιά, πραγματικά παθαίνω, το θεωρώ τόσο άδικο, τόσο ανυπεράσπιστα τα μαναράκια μου που από την αρχή της ζωής τους, πονάνε και υποφέρουν.
Αν μια αρρώστια είναι τραγικό για τους μεγάλους, είναι χίλιες φορές πιο τραγικό για τα βλασταράκια μας. Κατανοώ απόλυτα το πως νοιώθουν οι γονείς, αν και δεν έχω δικά μου παιδιά. Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι, οργάνωσε μας.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#4
|
|
||||
Αυτό που επισημαίνει ο Μίλτος είναι μια πολύ μεγάλη αλήθεια.
Η ευαισθησία πολλαπλασιάζεται εκθετικά, εάν είσαι γονιός... (ελπίζω να μην παρεξηγηθούν οι υπόλοιποι). Προσωπικά, βρίσκω δύσκολο, ακόμα και να ακούω ειδήσεις που έχουν σχέση με παιδιά. Εντύπωση μου προκάλεσε, πως αυτά (τα τόσο ευαίσθητα) που διαβάσαμε, τα έγραψε ο Πατέρας του παιδιού.
__________________
VmF Skisters of Mercy © An eye for an eye, will make us all blind... Mahatma Ghandi |
#5
|
|
||||
Είναι αδύνατον να αποδεχθείς τον πόνο του παιδιού όταν είσαι γονιός και κατ' επέκταση δεν μπορείς ν' αποδεχθείς τον πόνο κανενός παιδιού. Σε κάθε παιδάκι, ο γονιός βλέπει το δικό του παιδί κι αναγνωρίζει τη θλίψη. Δεν θέλω ν' αδικήσω την ευαισθησία που όλος ο κόσμος έχει όταν αντικρίζει δυο παιδικά μάτια, αλλά τα συναισθήματα φουντώνουν με γεωμετρική πρόοδο, όταν η ζωή σ' ευλογήσει με την μητρότητα ή την πατρότητα.
Δεν μπορούν να εκφραστούν, δεν μπορούν ν' αντιδράσουν και δεν μπορούν να διαχειριστούν την ασθένεια και τον πόνο που προκαλεί. Είναι αβοήθητα και ανήμπορα. Συναισθάνονται ότι είναι άδικο, ότι είναι πολύ νωρίς, ότι δεν είναι σωστό. Και δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα να τους αντιτάξει κανείς. Και πονάει ακόμα περισσότερο.
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#6
|
|
|||
Παρ ολο που ειμαι χαλια με γριππη τις τελευταιες μερες, μπηκα στο blog της Λυδιας πιο πολυ απο αισθημα αλληλεγγυης, μια και ειμαι ομοιοπαθης.
Με ταρακουνησε οτι η ιστορια αυτη εχει πολλα κοινα σημεια με την δικη μας αν και καθε ασθενης εχει τις δικες του ιδιαιτεροτητες. Εμεις παλεψαμε στην κορη μου ενα ινοσαρκωμα εγκεφαλου. Ενας αγωνας αδιακοπος για τεσσερα χρονια που τελικα με την δυναμη του Θεου μας βρηκε νικητες. Αυτο που εχω να πω ειναι οτι οταν το παιδι σου εχει γεννηθει ετσι, οποια και να ειναι η εκβαση εσυ παντα νιωθεις οτι πρεπει πια να ζεις σε ενα δωματιο που καποιος σου εσβησε για παντα το φως. Ειδικα για μενα σαν μητερα τιποτε δεν ειναι πια το ιδιο. Ολες οι αποφασεις και οι επιλογες εχουν να κανουν με αυτο. Καριερα, μπορεις να το ξεχασεις. Γαμος επιβιωνε μονο οταν υπαρχουν πολυ γερα θεμελια. Φιλιες αντεχουν μονο λιγες. Οικονομικα ετσι κι αλλιως εισαι στα δυσκολα με κατι τετοιο. Εχω να πω ακομα οτι εχουν περασει δωδεκα χρονια αλλα δεν εχω ξεχασει ουτε μια μερα. Ευχομαι σε ολους τους γονεις να μην ζησουν ποτε κατι τετοιο. Και σε οσους το ζουν να εχουν πιστη στον Θεο. Η κορη μου στην πρωτη διαγνωση ηταν τριων χρονων και μας εδωσαν εξι μηνες. Σημερα παει στα δεκαεννια και ειναι ενα χαρισματικο πλασμα. Ετοιμαζεται για την ιατρικη με ειδικοτητα παιδοαιματολογου για να βοηθησει και αυτη με την σειρα της αλλα παιδια. Ο φοβος υπαρχει παντα αλλα η ελπιδα θα νικησει. Ευχαριστω που με ανεχτηκατε.
__________________
I attract whatever I desire... |
#7
|
|
||||
Δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Η πίστη εν θλίψει τελειούται. Και εσύ καλή μας φίλη είχες μέσα απο την δοκιμασία αυτή πολλαπλή τη Χάρη του Θεού, αλλιως δεν θα άντεχες. Σου ευχομαι ολόψυχα το δώρο της κόρούλας σου να γίνει αντίδωρο σε όλους μας.
Καλή επιτυχία στις σπουδες της και καλή δύναμη σε σας να δίνεται μια τόσο δυνατή και παραδειγματικη μαρτυρία σε εμάς τους πραγματικά πολύ ...ολίγους (ποιοτικά). |
#8
|
|
||||
Εμείς σ' ευχαριστούμε που διάλεξες να μοιραστείς τον πόνο σου μαζί μας...
Να μας θυμίσεις τι έχει αξία σ' αυτή τη ζωή...
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#9
|
|
||||
Σ' ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας, λίγη από την δύναμη σου, λίγο από το κουράγιο σου, λίγη από την πίστη σου. Είμαι συγκινημένος που μας εμπιστεύτηκες.
__________________
όταν γράφεται η ιστορία της ζωής σου, μην αφήνεις κανέναν να κρατάει την πένα |
#10
|
|
||||
Κάποιες όμως φορές, ξαφνικά, διαβάζεις κάτι συγκλονιστικό, κάτι που δεν το περιμένεις, κάτι, που έτσι απλά γραμμένο, σε βρίσκει απροετοίμαστο. Μου έχει συμβεί αυτό στην άκρο μερικές φορές. Αυτή είναι άλλη μια... Δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο, απ' το να ευχηθώ να συνεχίσετε να βγαίνετε νικητές στο πόλεμο αυτό, μάχη με μάχη.
__________________
VmF Skisters of Mercy © An eye for an eye, will make us all blind... Mahatma Ghandi |
#11
|
|
|||
Ευχαριστω για την μεγαλη, ζεστη αγγαλια σας.
__________________
I attract whatever I desire... |
#12
|
|
||||
...τα μαλλάκια της Λυδίας από την πλευρά που χτυπάει η ακτινοβολία. Αναμενόμενο. Και μια ορατή υπενθύμιση του ότι οι ακτινοβολίες εξακολουθούν να είναι τοξικές και επιθετικές με τον οργανισμό. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη φορά που της πέφτουν τα μαλιά. Όταν ξεκίνησε την χημειοθεραπεία, 5 μηνών, δεν είχε ούτως ή άλλως πολλά μαλλιά και έτσι η απώλεια ήταν ασήμαντη. Τα επόμενα χρόνια, ανά διαστήματα ο οργανσιμός της πήγαινε να βγάλει λίγο χνούδι, μερικές φορές κατάφερνε να το πάει λίγο παραπέρα, αλλά τελικά η τοξικότητα νικούσε και είχαμε πάλι το "γλομπάκι" μας. Θα μεγαλώσουν πάλι τα μαλλιά της μόλις η τοξικότητα πέσει. Της κάνει εντύπωση τώρα που δεν έχει τα μαλλιά που είχε πριν την επέμβαση και μερικές φορές κοιτάζει περίεργα τις παλιότερες φωτογραφίες της. Παρόλα αυτά δεν εκφράζει ιδιαίτερη στενοχώρια, περισσότερο ανυπομονησία να γίνουν πάλι μακρυά όπως πρέπει. Οι συνεδρίες της ακτινοθεραπείας συνεχίζονται κανονικά. Την Δευτέρα βάλαμε φλέβα χωρίς ούτε μια σταγόνα δάκρυα. Πηγαίνει πλέον χωρίς αντιδράσεις στο καθημερινό ραντεβού με τα ξωτικά και με τον γιατρό (τον αναισθησιολόγο) που είναι "χαζός" (όπως όλοι οι γιατροί εξάλλου) και που "ούτε πλένει τα μαλλιά του" (οκ, υπερβολικό, αλλά έτσι θέλει να εκφράσει την απώθησή της το κορίτσι...). Χτες μάλιστα, όπως την είχα αγκαλιά, γύρισε από την άλλη το κεφαλάκι της, του τέντωσε του γιατρού το χεράκι της με το σωληνάκι της φλέβας και του είπε "κάνε τα πράγματά σου". Το κουκλί μου... Από το blog της Λυδίας http://lydia-tigria.blogspot.com/
__________________
Αν περιμένεις από το σύμπαν...περίμενε |
#13
|
|
||||
άει στο καλό...
να συγκινηθώ πάλι... ή καλύτερα να θαυμάσω το "μεγάλο" κουράγιο της "μικρής";... Τέτοια ψυχούλα...
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
#14
|
|
||||
Να' σαι καλά Μίλτο, που από καιρό σε καιρό, μας θυμίζεις τη μάχη της Λυδίας! Γινόμαστε άνθρωποι ξανά...
Προσέξτε τι γράφει ο Πατέρας της Λυδίας, που συντηρεί και το σχετικό blog: «Σας είπα το άλλο με την Αννούλα; Πάει λοιπόν η Αννούλα (5 ετών, φαλακρό κεφαλάκι, μαγουλάκια κορτιζόνης, δύσκολο βάδισμα, μασκούλα στο πρόσωπο και υλικά αλλαγής hickman μαζί με τους μαρκαδόρους και την Ντόρα στην τσάντα της) με την μαμά στο σουπερ μάρκετ για ψώνια. Μπροστά της κύριος "καλοβαλμένος" πλακώνεται με την υπάλληλο γιατί κατά τη γνώμη του δεν εξυπηρέτησε την αυτού βασιλική εξοχότητα όσο γρήγορα θα ώφειλε. Μετά από δευτερόλεπτα συλλογισμού η Αννούλα γυρνάει στον κύριο: "Εγώ έχω καρκίνο, εσένα ποια είναι η δικαιολογία σου;"» Συγκλονιστικό! (Ζητώ συγγνώμη από τον πατέρα της Λυδίας, γι' αυτή την «αντιγραφή» ) Αν μου επιτρέψετε, θα ήθελα να εκφράσω στο πατέρα του παιδιού, μ' ένα σχετικό μήνυμα στο blog του, τη συμπαράσταση όλης της acrobase (μελών, οργανωτών, διαχειριστών) στη περιπέτεια της κόρης του και να του ευχηθώ καλό κουράγιο. Επίσης, να του επισημάνω το καλό μας κάνει, ξυπνώντας μας κοιμισμένα, απ' τη καθημερινότητα, συναισθήματα.
__________________
VmF Skisters of Mercy © An eye for an eye, will make us all blind... Mahatma Ghandi |
#15
|
|
||||
__________________
Δε χάνεται η ελπίδα τελευταία... Τελευταία χάνεται η ψυχή όταν χάσει την ελπίδα της... |
Συνδεδεμένοι χρήστες που διαβάζουν αυτό το θέμα: 1 (0 μέλη και 1 επισκέπτες) | |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | Αξιολογήστε αυτό το θέμα |
|
|