Έρευνα-νεολαία: Μάχη για μια θέση στο δημόσιο

[Rider]

να δωσω την προσωπική μου εμπειρία..
ειμαι 35 και δουλευω απο τα 22 μου μετα το στρατο και τη σχολη δηλαδη.
αν βαλεις κατω τις ώρες που εχω δουλέψει ξεπερνανε κατα πολυ τα 13 χρόνια ενεκα οτι μεχρι και να αναλάβω ξενοδοχεία (τα 5 τελευταία χρόνια) είτε εκανα υπερωρίες στην πολυεθνική που ημουν πρίν, η εκανα εξτρα μεροκάατα σε catering και για λιγο χρονικό διάστημα είχα και συναιτερικα ενα μεζεδοπωλείο.
στα πρώτα 7 χρόνια μου λοιπόν και αναλόγως των δεδομένων της δουλειάς πάντα εβρισκα χρόνο για προσωπική ζωή και πράγματα που ήθελα να κάνω.
τα τελευταία 5 χρόνια δουλευω σε μια δουλειά με ανοιχτά ωράρια-γιορτές-αργίες και μου αφήνει ελάχιστο προσωπικό χρόνο.
ειναι όμως επιλογή μου να βάλω το κεφάλι κάτω και να εργαστω για ενα διάστημα για πετύχω την εξέλιγη εμπειρικά και μισθολογικά που θέλω.
έχω περιπτώσεις μέσα στην ομάδα μου που φύγανε για το δημόσιο η ΄ψάσχνονται να φύγουν για το δημόσιο, οπως και περιπτώσεις ανθρώπων με οικογένεια που παλέυουν με ωράρια και οικογένεια γι το δικό τους όραμα.
Πιστευω οτι όταν εχεις πίστη στα χέρια σου και στις ικανότητες σου δεν πρόκειται να χαθείς ποτέ ουτε στα 40 ουτε στα 50 αρκεί μέχρι τότε να έχεις συλλέξει εμπειρία που θα σε καθιστά πολύτιμο στον τομέα σου.
Ολα τα αλλα είναι για αυτούς που είτε δεν εχουν όραμα, ή δεν έχουν αρ@@δια να παλέψουν και να σταθούν.
η διαφορα στο δημόσιο είναι οτι εκει σου ροκανίζονται στις περισσότερες των περιπτώσεων τα οράματα και καταλήγεις συμβιβασμένος, ενω στον ιδιωτικό τομέα έστω κι αν δεν αναγνωριστείς απο τον εναν εργοδότη αυτα που θα πάρεις σαν εμπειρια μπορεις να τα πουλήσεις αργότερα. (απο την μια μέρα στην άλλη βρέθηκα με υπερδιπλάσιο μισθό)