«Κόκκινο»

[Nelly]

Λέω να γίνω κοινότοπη και να ξαναπώ πόσο χαίρομαι που βλέπω κόσμο στα θέατρα. Κάθε φορά χαίρομαι και δε νομίζω ότι θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει ευχάριστα αυτό.

Στο «Δημήτρης Χορν», απόψε, συντελέστηκε ένα θαύμα μπροστά μου: ένα θεατρικό θαύμα. Ο Σταμάτης Φασουλής σκηνοθετεί τον εαυτό του ως Μαρκ Ρόθκο, τον πασίγνωστο εξπρεσσιονιστή ζωγράφο που έδρασε στα μισά του 20ου αιώνα, συνέβαλε αποφασιστικά στη στροφή της ζωγραφικής από τάσεις όπως ο κυβισμός και ο σουρρεαλισμός σε πιο αφαιρετικές φόρμες, γνώρισε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία αλλά αυτοκτόνησε το 1970, στα 66 του.



Το σενάριο, βασισμένο στο πρωτότυπο θεατρικό του Τζον Λόγκαν που πρωτανέβηκε στο Λονδίνο το 2009, είναι αριστουργηματικό. Συνήθως, στις θεατρικές αναφορές μου επισημαίνω τις ατάκες που με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα. Εδώ, δε θα επαναλάβω καμμία, γιατί απλούστατα θα αδικήσω τις υπόλοιπες. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κείμενο που αφηγείται την παράξενη συνύπαρξη του Ρόθκο με το νεαρό βοηθό του, ενσαρκωμένο εν προκειμένω από τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο.



Στο εργαστήριο του στη Νέα Υόρκη, ο Ρόθκο αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ανάγκη του για βιοπορισμό και στην πεποίθησή του ότι ένα έργο οφείλει να υπηρετεί τον άνθρωπο ως ηθικό και τραγικό ον, καθώς ο ιδιοκτήτης του πανάκριβου εστιατορίου Τέσσερις Εποχές έχει διακοσμήσει τοίχους του με έργα του, προσφέροντάς του γερή αμοιβή.

Κατά τη γνώμη μου, τα έργα του Ρόθκο, επειδή είναι πολύ ιδιαίτερα και έχουν να κάνουν με την κίνηση των χρωμάτων, χάνουν αν δεν τα δεις ζωντανά και στην κανονική τους διάσταση, γι’ αυτό και δε βάζω κάποιο σχετικό σύνδεσμο. Παρόλα αυτά, όποιος γουστάρει ας γκουγκλάρει.

Το έργο, λοιπόν, φέρνει το θεατή αντιμέτωπο με όλα τα υπαρξιακά –που όμως είναι οικουμενικά- ζητήματα του μεγάλου καλλιτέχνη: την αντίληψη της ανθρώπινης μοναξιάς, το αβάσταχτο φορτίο του να είσαι ταλαντούχος και ιδιοφυής, τον εγωκεντρισμό και τη ματαιοδοξία που συγκρούονται καταλυτικά με τον ορθολογισμό, το μηδενισμό που τείνει να κατασπαράξει το όραμα για να το ξαναγεννήσει την επομένη, το μισανθρωπισμό που συνυπάρχει με την αγάπη για τη ζωή και τη δημιουργία, το φόβο του θανάτου και την αυταπάτη πως με την Τέχνη τον ξεπερνάς, την ανασφάλεια της ανατροπής.



Αν δε σας ενδιαφέρει η Τέχνη και ειδικά η Ζωγραφική μην το δείτε, αν και πρόκειται για ένα φιλοσοφικό έργο, που θέλει να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό. Ο Σταμάτης Φασουλής παίζει όπως παίζει ένας σκηνοθέτης: νιώθεις πως εκείνη την ώρα σου δείχνει. Γενικά δεν έπαιρνες τα μάτια σου από πάνω του και αυτό το σαρκαστικό που έχει (και μάλλον το έχει και στη ζωή του) κάνει το ρόλο ακόμη πιο ενδιαφέροντα. Στα πλην του, θα βάλω το ότι κοιτούσε το κοινό συχνά, ίσως για να τσεκάρει αντιδράσεις (η ανασφάλεια του καλλιτέχνη, χαχαχα, η απόλυτη επικύρωση του ρόλου του).

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ήταν υποτονικός ερμηνευτικά στο πρώτο μισό ενώ στο δεύτερο παθιάστηκε. Προφανώς αποτελεί τρικ, αφού ο Κεν (ο βοηθός που υποδύεται) στην αρχή μπαίνει στο εργαστήρι του ζωγράφου σαν ανίδεο πρόβατο, για να εξελιχθεί σε πουλί αρπακτικό, έτοιμο να πετάξει και να χορτάσει από τον Κόσμο.

Το κοινό, αν κρίνω απ’ το χειροκρότητα και τις επευφημίες, το καταευχαριστήθηκε. Και πώς αλλιώς.
Ίσα που προλαβαίνετε όμως, αφού θα παίζεται μόνο μέχρι τις 17 Απριλίου.



Πληροφορίες για την παράσταση στο Αθηνόραμα, απ’ όπου πήρα και τη φωτό.

[anisixos]

Σκοπευω να το δω αυτες τις μερες οποτε θα πω τη γνωμη μου.

[Nelly]

Αρχική Δημοσίευση από anisixos Σκοπευω να το δω αυτες τις μερες οποτε θα πω τη γνωμη μου.

Θα περιμένω την κριτική σου.

Προκειμένου να πας διαβασμένος, αφού γίνονται αναφορές σε ζωγράφους και πίνακες, σου δίνω κάποια κλικ με έργα:

Συνεχείς αναφορές στον σύγχρονο του Ρόθκο, το ζωγράφο Τζάκσον Πόλλοκ.

Αναφορά στον Ματίς, στο κόκκινο δωμάτιο.

Αναφορά στον Καραβάτζο, και στις δημιουργίες του στο παρεκκλήσι της Santa Maria del Popolo στη Ρώμη, εδώ και εδώ.

Αναφορά στον Ρέμπραντ, στη γιορτή του Μπαλτάζαρ.



καλή θέαση.