πάλι από την Πολίτικη κουζίνα:
Στο τελωνείο η οικογένεια φεύγει για την Ελλάδα. Ο πρωταγωνιστής αφηγείται: "φοβάμαι τους ανθρώπους με τις στολές...μα πιο πολύ τους τελωνειακούς. Την ημέρα που φεύγαμε από την Πόλη οι άνθρωποι που φορούσαν στολές τραυμάτιζαν με κιμωλία τις λιγοστές αποσκευές που είχαμε μαζί μας. Το σημάδι εκείνο έμοιαζε με το τραύμα κάθε πολίτη που ήρθε στην Αθήνα. Πως οι Τούρκοι μας έδιωξαν σας Έλληνες και οι έλληνες μας υποδέχθηκαν σαν Τούρκους".
... στη δική μου σφαίρα προσέγγισης των πραγμάτων... παραφράζω και σκέφτομαι, εκείνα τα βλέμματα που θέλουν να σε ζυγίσουν για να διαπιστώσουν πόσο πρώην ή νυν είσαι ... με ένα στείρο, πεζό, και καταχραστικό μέτρο. Και τελικά: ... τόσα μάτια παντού, μα πάντα, ή σχεδόν πάντα τα ίδια βλέμματα...
|