Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ελπίδα;

[Xenios]

Σήμερα βιώνουμε οι Χριστιανοί απανταχού της Γης, τα πάθη και την ταφή του Χριστού μας. Μεγάλο δράμα αλλά και σίγουρη ελπίδα για την Ανάσταση.

Το ερώτημα μου είναι : Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ελπίδα;
Όχι αίωρο ερώτημα, ούτε ελπίδες μη πραγματοποιήσιμες.

Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, παίρνει δύναμη ελπίζοντας σε κάτι, το παιδί ελπίζει σε ένα καλό παιγνίδι ή άλλα παιδιά σε ένα πιάτο φαγητό, ο μαθητής ίσως κάπως καλύτερους βαθμούς και σε μεγαλύτερη ηλικία, μια επιτυχία σε σχολή της προτιμήσεως του. Ο φοιτητής ελπίζει να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να αποκατασταθεί, ο εργαζόμενος ελπίζει σε μία καλύτερη θέση. Ο ερωτευμένος να έχει ανταπόκριση και δεν υπάρχει τελειωμός στο τι μπορεί κανείς να ελπίζει.

Κάποιος που δεν ελπίζει, ή με τις δυνάμεις του ή με την τύχη, να κάνει κάτι καλύτερο, να στοχεύσει ακόμα πιο ψηλά, θα πρέπει να είναι πολύ δυστυχισμένος.

Ο Θαλής ο Μιλήσιος είχε πει Τι κοινότατον; Ελπίς. Και γαρ οις άλλο μηδέν, αύτη παρέστη, δηλαδή τι είναι το πιο συνηθισμένο; Η ελπίδα. Ακόμα και όλα έχουν χαθεί, αυτή μένει. Ο Ηράκλειτος το πήγε λίγο παραπέρα λέγοντας, Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει, δηλαδή αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο, δεν θα το βρεις.
Μην ξεχνάμε και το σπουδαίο Ρωμαϊκό ρητό, dum spiro spero, δηλαδή εφ' όσον αναπνέεις ελπίζεις. Αυτό το τελευταίο το αγαπώ ιδιαίτερα

Η ελπίδα είναι το καύσιμο μας, η κινητήρια δύναμη που μας προτρέπει να προσπαθούμε, να μην τα παρατήσουμε, να μην παραδοθούμε.

Σήμερα η πατρίδα μας και οι συμπατριώτες μας, περνάνε απίστευτες δυσκολίες, με την ελπίδα ανάκαμψης να θαμπώνει και να είναι δυσδιάκριτη.
Θα είναι λάθος να πούμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Ο Σίλερ είχε πει, αυτός που δεν τολμάει τίποτε, δεν χρειάζεται ελπίδα για τίποτε. με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, άλλωστε αυτό έλεγαν και οι πρόγονοι μας, συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Δεν είναι σωστό ούτε να υποθέσουμε ότι απωλέσθη η ελπίς, ούτε να ελπίζουμε στον επί μηχανής θεό. Χωρίς να προσπαθήσουμε η ελπίδα γίνεται απρόσιτη.