Κινηματογραφικά Νέα

[Nikoscot]

Αρχική Δημοσίευση από Archmage [εκτός θέματος] Το hack'n'slash δεν προέρχεται από τα computer games αλλά από τα tabletop RPG, όταν (είμαι σχεδόν σίγουρος) το PC δεν είχε ευφευρεθεί ακόμα. [/εκτός θέματος]

Δεν θα διαφωνίσω μαζί σου.
Η πρώτη μου επαφή με τα RPG ήταν (και νοιώθω ευτυχισμένος γι' αυτό) με το Baldur's Gate : Shadows of Amn.
Μέχρι στιγμής ότι πιο τέλειο, του είδους έχω παίξει και όλα τα συγκρίνω με αυτό.

[Nelly]

Πρωταγωνιστής σε κόμικ, το οποίο θα κυκλοφορεί ως βιβλίο στα περίπτερα αλλά ενδεχομένως θα γίνει και τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων, πρόκειται να γίνει ο γνωστός ηθοποιός και πρώην κυβερνήτης της Καλλιφόνρια Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Την αποκάλυψη την έκανε ο ίδιος στο Entertainment Weekly, σε συνέντευξη που παραχώρησε.

Ο Σβαρτσενέγκερ αποκάλυψε ότι ως 63χρονος ήρωας κόμικ θα διαθέτει έναν ολόκληρο στόλο από αυτοκίνητα και μία γκαρνταρόμπα γεμάτη από σούπερ κοστούμια, τα οποία θα του επιτρέπουν να... πετάει και να πραγματοποιεί ριψοκίνδυνα νούμερα, όπως ο Σούπερμαν και ο Μπάτμαν. Αυτό όμως που προκαλεί αίσθηση είναι ο τίτλος του νέου κόμικ.

Όπως έγινε γνωστό, ο Άρνολτν Σβαρτσενέγκερ θα έχει το παρατσούκλι "The Governator". Πρόκειται για άγνωστη λέξη στα αγγλόφωνα λεξικά, που προκύπτει από τον συνδυασμό των λέξεων "Terminator" (Εξολοθρευτής, το κινηματογραφικό παρατσούκλι του) και" Governor" (Κυβερνήτης, λόγω της πολιτικής θητείας του στην Καλιφόρνια).

madata.gr


Η κιτσαρία, της κιτσαρίας, την κιτσαρία, ω κιτσαρία!
Ως πότε θα τρώει ψωμί απ' τα μπράτσα του ο Σβάρτζενέγκερ;!

[Nelly]

Το εντόπισα στο ΒΗΜagazino και το μεταφέρω:



Κάπου στον κόσμο, σε ένα πάρτι, ακούγονται οι πρώτες νότες από την χορευτική εκδοχή της «Μισιρλού». Η ανεπίσημη στατιστική των πάρτι, επιβεβαιώνει πως τουλάχιστον ένα ζευγάρι που χορεύει, θα επιχειρήσει - μάταια και μάλλον κωμικά - να μιμηθεί κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις: Θα περάσουν τις παλάμες μπροστά από τα μάτια τους, κάπως σαν τον Τζον Τραβόλτα και την Ούμα Θέρμαν, όπως είχαν δει «σε μια ταινία».

Κάπου αλλού, στον κόσμο, την ίδια στιγμή, μια παρέα περίεργων, ετερόκλητων ανθρώπων μαζεύεται σε έναν συγκεκριμένο χώρο. Μπορεί να είναι στο Λούισβιλ του Κεντάκι, στην Ταμπά της Φλόριντα, ή λίγο έξω από το Λονδίνο. Ο χώρος, θα είναι μια παλιά ξεφτισμένη αίθουσα μπόουλινγκ. Ορισμένοι στην παρέα είναι γιατροί, κάποιοι άλλοι δικηγόροι, υπάρχει και μια αναλογία ανέργων. Οι περισσότεροι φορούν μια μακριά ρόμπα, έχουν μακριά μαλλιά ή περούκα και κρατούν σφιχτά στο χέρι ένα ποτήρι με ένα λευκό πηχτό ποτό, ένα απολαυστικό White Russian, όπως είχαν δει «σε μια ταινία».


Το «Pulp Fiction» του Κουέντιν Ταραντίνο και το «The Big Lebowski» των αδελφών Κοέν είναι δυο από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της cult (και όχι trash, όπως συγχέεται με εντελώς λάθος τρόπο στην εύκολη στις γενικεύσεις Ελλάδα) μυθολογίας. Όχι μόνο γιατί σε κάθε πάρτι θα υπάρχει ανάμνηση από τον χορό που ανάστησε μεταξύ άλλων και την καριέρα του Τζον Τραβόλτα. Ούτε γιατί το Lebowski Fest, ένα πάρτι μασκέ ως φόρος τιμής στην ταινία των αδελφών Κοέν, διοργανώνεται εδώ και χρόνια σε όλο τον κόσμο – πλέον και στην Ευρώπη. Κυρίως γιατί χωρίς αυτές τις ταινίες, η ποπ κουλτούρα θα ήταν φτωχότερη, λιγότερο κυνική, πιο αποστειρωμένη.

[...]

Για έναν οπαδό αυτών των δυο ταινιών, είναι δύσκολο να επιλέξει ποια είναι καλύτερη. Ούτε καν τα στατιστικά στοιχεία, όπως το ότι στα 117 λεπτά διάρκειας του «Big Lebowski», κάθε εκδοχή του fuck ακούγεται 292 φορές ενώ στα 154 λεπτά του «Pulp Fiction», η ίδια λέξη χρησιμοποιείται 265 φορές, δεν βοηθάει. Υπάρχει λόγος να επιλέξει κανείς μια από τις δυο;


Σχόλιο: φυσικά και δεν υπάρχει λόγος αλλά αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω, θα διαλέξω χωρίς δεύτερη σκέψη Κοέν. Ο Λεμπόφσκι (ενσαρκωμένος από το Τζεφ Μπρίτζες) αποτελεί το πιο τέλειο μοντέλο αέργου που μπορεί ποτέ να κυκλοφορήσει και όλο το φιλμ είναι το κάτι άλλο.

Τον Ταραντίνο, πέρα από τα Pulp Fiction και Reservoir Dogs που μου άρεσαν, δεν τον έχω και σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Οι Κοέν, απ' την άλλη, δεν έχουν κάνει κακή ή αρπα-κόλα ταινία. Η χειρότερή τους είναι απλά μέτρια.

Εσείς τι λέτε;

[Nikoscot]

Μόλις τώρα είδα μια ταινία του BBC για το αεροπορικό δυστύχημα της Manchester United το 1958.
Μια πολύ ωραία ταινία που με έκανε να νοιώσω χαρά, λύπη και απόγνωση ( ; ) (δεν ξέρω αν είναι η σωστή λέξη) για κάτι που δεν θα είναι ξανά το ίδιο.
Το άρθρο είναι από το sombrero.gr από όπου και έμαθα για την ύπαρξη της ταινίας.
Τα bolds δικά μου.

"Υπάρχει κι αυτή η τηλεόραση


Στις 6 Φλεβάρη του 1958 ένα αεροπλάνο της British Airways συνετρίβη στο χιονισμένο αεροδρόμιο του Μονάχου μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια απογείωσης.Ανάμεσα στα 44 άτομα που βρισκόταν στην πτήση ήταν και η ποδοσφαιρική ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που επέστρεφε από έναν Ευρωπαϊκό αγώνα στο Βελιγράδι. 23 άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή εκείνη την μέρα και τις επόμενες στο νοσοκομείο (8 ποδοσφαιριστές – μέλη μιας εκ των πιο υποσχόμενων γενιών της εποχής, γνωστής και σαν «τα μωρά του Ματ Μπάσμπι» -, 3 μέλη του τεχνικού τιμ, 8 δημοσιογράφοι και 2 ακόμα επιβάτες) στιγματίζοντας για πάντα την ιστορία της ομάδας.

Το BBC, διαχρονικά γνωστό για τις εξαιρετικές παραγωγές του σε όλα τα επίπεδα (Monty Python’s Flying Circus, Planet Earth, Top Gear και αμέτρητα ακόμα παραδείγματα από διαφορετικούς τομείς) πρόβαλε στις 24 του Απρίλη ένα 90λεπτο τηλεοπτικό δράμα βασισμένο στην τραγωδία του Μονάχου με τον λιτό τίτλο ‘United‘ το οποίο και απέσπασε αρκετές θετικές κριτικές στην Αγγλία. Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω η ταινία είναι ακόμα διαθέσιμη για προβολή στο youtube (εδώ μπορείς να δεις το πρώτο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=E5FKI...layer_embeddedκαι στα Related videos τα επόμενα κομμάτια) και πραγματικά αξίζει ακόμα και για τις μικρές λεπτομέρειες που σκιαγραφούν μια αδιανόητη, για τα σημερινά δεδομένα, ποδοσφαιρική πραγματικότητα, όπως το πλάνο κατά το οποίο ο αρχηγός της Γιουνάιτεντ Μάρκ Τζόουνς – που ήταν ανάμεσα στα θύματα – περπατάει στο τούνελ του γηπέδου καπνίζοντας άνετος και χαλαρός την πίπα του.


Τάδε έφη: duendes στις 20:49, 10 Μαΐου, 2011"

[Nikoscot]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly Σχόλιο: φυσικά και δεν υπάρχει λόγος αλλά αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω, θα διαλέξω χωρίς δεύτερη σκέψη Κοέν. Ο Λεμπόφσκι (ενσαρκωμένος από το Τζεφ Μπρίτζες) αποτελεί το πιο τέλειο μοντέλο αέργου που μπορεί ποτέ να κυκλοφορήσει και όλο το φιλμ είναι το κάτι άλλο. Τον Ταραντίνο, πέρα από τα Pulp Fiction και Reservoir Dogs που μου άρεσαν, δεν τον έχω και σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Οι Κοέν, απ' την άλλη, δεν έχουν κάνει κακή ή αρπα-κόλα ταινία. Η χειρότερή τους είναι απλά μέτρια. Εσείς τι λέτε;

Έχω δεί και τις δύο ταινίες και είναι και οι δύο πολύ καλές αλλά θα προτιμήσω και εγώ των Κοέν, το The Big Lebowski.
Έχουν κάνει πολύ καλές ταινίες όπως την ταινία Fargo με την έγγυο αστυνομικίνα, την ταινία "O Brother, Where Art Thou" (με ένα καταπληκτικό κομμάτι blue grass μουσικής http://www.youtube.com/watch?v=OdYGnAFaeHU (εδώ από τους Soggy Bottom Boys) ) και χρησιμοποιούν πάντα (σχεδόν) τους ίδιους ηθοποιούς .
Δυστηχώς δεν έχω δεί άλλες τους ταινίες παρά ένα κομμάτι από την "A Serious Man" που μου προκάλεσε το ενδιαφέρον ώστε να ψάξω να την βρώ.

Άλλη ταινία του Ταραντίνο που μου αρέσει πάρα πολύ είναι το Kill Bill, για πολλούς και διάφορους λόγους (μουσική, υπερβολή, επιστροφή στο στύλ παλεών ταινιών καράτε, που μαζευόμασταν παιδάκια στο καφενείο της γειτονιάς και μας βάζανε μια βιντεοκασσέτα καράτε να δούμε και Uma Thurman, David Carradine).

[Nelly]

Η "έγγυος αστυνομικίνα" είναι η σύζυγος του ενός Κοέν και έχει παίξει και σε άλλες ταινίες τους.

Το Kill Bill με κούρασε με το ανελέητο καρατιλίκι του. Αυτή η υπερβολή που αναφέρεις φταίει, δεν τη μπορώ ως τεχνοτροπία.

[Gildor]

Απο τις δύο συγκρινόμενες μόνο το PF εχω δει, και μαλιστα το ξαναδα σημερα.

Εχει ολα τα στοιχεία με τα οποία ΔΕΝ πρέπει να είναι μια ταινία: απουσία αστείων σκηνών, μονοκόματους διαλόγους, ανακατεμένη χρονική σειρά, πολλή βία, απουσία κεντρικής ιδέας.

Και όμως, όσο την έβλεπα ένιωθα οτι την έφτιαξε μία μεγαλοφυία και τα παραπάνω θα ήταν μειονεκτήματα σε κάποια ταινία, αλλά όχι εδω!

[Nelly]

"Απουσία αστείων σκηνών": Πρώτον, ο Ταραντίνο πάντα βάζει κάτι αστείο (όχι πνευματώδες αλλά με την έννοια είτε του γελοίου-cult είτε του μαύρου χιούμορ). Δεύτερον, μόνο κωμωδίες βλέπεις;

[Nikoscot]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly "Απουσία αστείων σκηνών": Πρώτον, ο Ταραντίνο πάντα βάζει κάτι αστείο (όχι πνευματώδες αλλά με την έννοια είτε του γελοίου-cult είτε του μαύρου χιούμορ). Δεύτερον, μόνο κωμωδίες βλέπεις;

Η εκπυρσοκρότηση της καραμπίνας μέσα στο αμάξι, οπου διαλύει το κεφάλι του ανθρώπου στο πίσω κάθισμα, και γεμίζει το afro μαλί του Samiuel Jackson, με κοκκαλάκια και μυαλά από το πολτοποιημένο κρανίο

[Gildor]

Αρχική Δημοσίευση από Nelly "Απουσία αστείων σκηνών": Πρώτον, ο Ταραντίνο πάντα βάζει κάτι αστείο (όχι πνευματώδες αλλά με την έννοια είτε του γελοίου-cult είτε του μαύρου χιούμορ).

Οι σκηνες που βγαζουν γελιο στο PF δεν ειναι αστειες με τη συμβατικη εννοια, δηλ. δεν γελάς με ανεκδοτα, γκάφες ή γκαγκς, ή γενικώς οτιδήποτε χιουμοριστικό. Και αυτο απο μονο του ειναι ενα στοιχημα που κερδισε η ταινία

Πχ να βλεπεις 2 εγκληματίες να μιλάνε επι 5 λεπτά για το πώς οι Ευρωπαίοι τρώνε χάμπουργκερ δεν είναι χιούμορ, αλλά σου έρχεται να γελάσεις.

[Nelly]

Αυτό λέω. Επίσης,
- Who' s Zed?
- Zed' s dead, baby.

[dimitrios83]

-Φωτό απο την ταινία

-Mερικά βίντεο απο την παραγωγή της ταινίας:

Start of Production

Production Video #2

Οι 12 νάνοι οι οποίοι κατα τη γνώμη μου είναι πολύ πετυχημένοι. Όλοι ένας και ένας.



Ο Thorin. Απογοήτευση. Μοιάζει με άνθρωπος και όχι νάνος. Την γενειάδα γιατί του την αφαίρεσαν; Στους νάνους η μακριά γενειάδα εθεωρείτο σύμβολο κύρους. Τες πα.




Και μια διαφορετική εκδοχή του Gandalf





Αργεί πολύ η ταινία..

[Xenios]

Αρχική Δημοσίευση από dimitrios83 -Φωτό απο την ταινία

Είναι το πρώτο βιβλίο του J. R. R. Tolkien, που είχα διαβάσει αδιάφορα και το ξαναδιάβασα και το απόλαυσα, αφού είχα δει το πρώτο μέρος του LoTR.

Το περιμένω εναγωνίως

[Gildor]

Πραγματι, ο Θοριν κανονικα ειναι γηραιοτερος απο τους Μπαλιν και Ντουαλιν πραγμα που δε φαινεται στη φωτο. Τους υπολοιπους βαριεμαι να τσεκαρω για να δω αν εμφανισιακα ταιριαζουν με τις ηλικιες

Εντυπωσιακη φωτογραφια, επιτελους παιρνουμε χαμπαρι οτι προχωραει

Επισης μου αρεσει η σειρα που τους εμφανιζει, ωστε να κανουν ωραια ομοιοκαταληξια τα ονοματα

(τα ομοιοκαταληκτα ονοματα φαινονται αστεια αλλα συνηθιζονταν στις Γερμανικες γεναλογιες. Τα ονοματα των παραπανω νανων [οπως και το "Γκανταλφ"] ειναι Σκανδιναβικα)